Αναζήτηση
|
|
Παίζοντας μπάσκετ ακόμη και την παραμονή των εξετάσεων, κατάφερα να αποβάλω σε
μεγάλο βαθμό το άγχος που συνήθως σε κυριεύει σε τέτοιες καταστάσεις. Για μένα
ήταν μια ευκαιρία να ξεδώσω λίγο, και το έκανα στο ημερήσιο διάλειμμα που είχα
από το διάβασμα.
Αυτό που μου έμεινε από το περιβόητο 5ο Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης, το
οποίο τελείωσα, ήταν η συμπεριφορά των καθηγητών μας. Μπορεί να μας έκαναν τη
ζωή πατίνι, αλλά μας έδωσαν γερές βάσεις για τη ζωή και τους οφείλουμε πολλά.
Είναι γνωστό άλλωστε πως, όταν αγαπάς, παιδεύεις.
Δεν ήταν τυχαίο το ποσοστό επιτυχίας εισαγωγής σε ανώτερες σχολές του
συγκεκριμένου σχολείου. Στη χρονιά που τελείωσα, ξεπέρασε το 95%, αφού από
τους 121 που δώσαμε εξετάσεις, πέτυχαν οι 115, έχοντας πολλές πρωτιές σε
Χημικούς, σε Μηχανικούς στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Είπαμε, οι βάσεις ήταν
στέρεες, αφού προέρχονταν από καθηγητές όπως ο Μίσας στη Χημεία και οι
Χαλκείδης και Ορμανούδης στα Μαθηματικά.
Το χαρακτηριστικό του 5ου Γυμνασίου ήταν πως είχαμε πρωτιές παράλληλα και στον
αθλητισμό, αφού την ίδια χρονιά, για παράδειγμα, είχαμε κατακτήσει το
πρωτάθλημα μπάσκετ και είχαμε πρωτεύσει σε κωπηλασία και στίβο. Είχαμε βγάλει
τενίστες όπως ο Δεμερτζόγλου και ο Καλογερόπουλος, ενώ στο μπάσκετ από τη
12άδα του Άρη οι 11 είχαν πετύχει στις εξετάσεις και είχαμε δικηγόρους,
γιατρούς, γεωπόνους.
Ένας νέος άνθρωπος, προλαβαίνει να τα συνδυάσει όλα και να αξιοποιήσει το
24ωρό του κατάλληλα, αφού με 8 ώρες ύπνο έχει άλλες 16 για όλα τα άλλα. Είναι
βασικό όμως οι γονείς να βοηθούν τα παιδιά και να μην τα αγχώνουν ούτε να τους
δημιουργούν το αίσθημα ότι, αν αποτύχουν, θα έρθει η καταστροφή του κόσμου. Οι
εξετάσεις είναι σαν ένας τελικός των πλέι οφ, όπου όμως θα έχεις τουλάχιστον
άλλη μία με δύο ευκαιρίες τα επόμενα χρόνια.
Έχοντας χάσει τον πατέρα μου όταν ήμουν στα 11, είδα τη μητέρα μας να παίζει
τον ρόλο και των δύο γονέων. Δεν μας άγχωσε όμως ποτέ και πάντα μάς έδειχνε
την αγάπη της κάνοντάς μας έτσι πιο υπεύθυνους. Για το χατίρι της, πήγαινα επί
έξι χρόνια στο Γυμνάσιο χτενισμένος στην τρίχα, φορώντας άσπρο πουκάμισο και
γραβάτα. Είχα πιεστεί τόσο πολύ από αυτό, που, μόλις πέτυχα στη Γεωπονική, δεν
ξαναχτενίστηκα εδώ και σαράντα χρόνια, ενώ φοράω γραβάτα μόνο σε έκτακτες
περιπτώσεις όπου επιβάλλεται.
Αυτό το αναφέρω για να δείξω πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η πίεση, αν και
επαναλαμβάνω ότι η μητέρα μας απλώς μάς έδειχνε την αγάπη της και την
συμπαράστασή της και έτσι εμείς θέλαμε να κάνουμε κάθε τι που την έκανε
ευτυχισμένη.
«Την παραμονή των Μαθηματικών, έπαιζα μπάσκετ»
Την τελευταία χρονιά στο Γυμνάσιο, πήγαινα παράλληλα και στο φροντιστήριο του
Ευκλείδη, όπου ήταν μία πρόσθετη βοήθεια. Είχα διαλέξει τη Γεωπονική γιατί
είχα αρρώστια με τη φύση, αν και ήδη έπαιζα μπάσκετ. Η μάνα μου όμως έλεγε:
πάρε το βραχιόλι και άσ’ το, όπως λέμε δηλαδή, μάθε τέχνη και άσ’ τηνε.
Η αδελφή μου είχε πετύχει στην Οδοντιατρική, όπως και ο αδελφός μου στην
Ιατρική, αλλά ως μεγαλύτερη τα παράτησε για να μας βοηθήσει οικονομικά,
πιάνοντας δουλειά.
Την παραμονή που έδινα Μαθηματικά ήμουν στο γήπεδο της ΧΑΝΘ για μπάσκετ.
Φεύγοντας από εκεί, ένας καλός φίλος και συμπαίκτης, διάνοια στα Μαθηματικά, ο
Γιώργος Αναστασόπουλος, μου έδειχνε επί μία ώρα στο χώμα δύο ασκήσεις
Στερεομετρίας. Η μία έπεσε και την έλυσαν ελάχιστοι. Πήρα 10 στα Μαθηματικά
και από ένα εννιάρι σε Φυσική και Χημεία, με αποτέλεσμα, παρά το πεντάρι στην
Έκθεση στην οποία ήμουν κοφτός και δεν χρησιμοποιούσα πλούσιο λεξιλόγιο, να
βγάλω έναν μέσο όρο 9,5 ο οποίος ήταν αρκετός για να μπω στη Γεωπονική.
Ήθελα πολύ να πετύχω, για να ευχαριστήσω τη μητέρα μου, αλλά με είχε αφήσει να
προετοιμαστώ όπως πίστευα εγώ καλύτερα και αυτό με βοήθησε. Έπαιζα μπάσκετ την
παραμονή, χαλάρωνα και πέρασα στο μυαλό μου πως δεν έρχεται η συντέλεια του
κόσμου αν δεν πετύχω. Έτσι δεν είχα το άγχος της αποτυχίας. Αυτό είναι το
μυστικό και πρέπει να το καταλάβουν πρώτα οι γονείς. Αφήστε το παιδί σας να
λειτουργήσει με καθαρό μυαλό. Η υπευθυνότητα που θα δείξει είναι δεδομένη. Το
θέμα είναι να ξεμπλοκάρει ενδιάμεσα στις εξετάσεις όπως νομίζει. Μπορεί με
παιχνίδι, κινηματογράφο, κουβέντα με την παρέα. Εμπιστευτείτε τα παιδιά σας
και βοηθήστε τα να πάνε ήρεμα στις εξετάσεις.
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα γινόταν αν είχα πίεση. Αν την εποχή που είχα τις
εξετάσεις, ζούσε ο πατέρας μου, δικηγόρος, των γραμμάτων και φανατικός με τη
μόρφωση, σίγουρα θα ένιωθα πάνω μου μεγαλύτερη πίεση. Άλλωστε ήθελε να κάνω
πανεπιστημιακή καριέρα. Η ψυχολογική πίεση όμως μόνο καλά αποτελέσματα δεν
φέρνει. Στο Γυμνάσιο δεν έκανα ποτέ σμπόμπα, αυτό που λέμε και κοπάνα. Φίλοι
πηγαίνανε τον χειμώνα να παίξουν χιονοπόλεμο κι εγώ δεν ακολουθούσα. Δεν με
είχε πιέσει κανείς να το κάνω, απλά έτσι ένιωθα. Όπως άλλωστε ένιωθα όποτε την
χρειαζόμουνα τη συμπαράσταση της μητέρας μου, η οποία από την πρώτη στιγμή μού
έδωσε την έγκριση να παίζω και μπάσκετ σε ομάδα. Ήξερε πως είμαι από μόνος μου
υπεύθυνος. Έχασα πολλούς διεθνείς αγώνες με την Εθνική, αφού έπρεπε να λείψω
Ιούνιο από τη Θεσσαλονίκη και θα έχανα την εξεταστική περίοδο. Δεν το έκανα
παρά το ότι λάτρευα το μπάσκετ. Είχα τις προτεραιότητές μου.
Οι εξετάσεις, ουσιαστικά, είναι για τα παιδιά το πρώτο τους τεστ για τον
πραγματικό γολγοθά της ζωής που τους περιμένει μετά. Μπορεί να πετύχουν αμέσως
και να κάνουν στη συνέχεια χρόνια να διοριστούν. Γι’ αυτό, ας μην μπουν από
τώρα στη λογική τού ότι, αν αποτύχεις, έχεις καταστραφεί.
