Και ενώ στα 17 μου το μέλλον μού χαμογέλαγε λίγο «χαιρέκακα», εγώ με τη

νεανική τότε αλαζονεία θεωρούσα ότι μπορώ να βρω τρόπους να το παραπλανήσω,

μήπως και μου προσφέρει μια άλλη ευκαιρία, καλύτερη από εκείνη που διαφαινόταν

έως τότε

Βλέπεις, σαν μαθητής ποτέ δεν ξεπέρασα το 14 μέσο όρο, μέσα στην τάξη η μόνη

γνώση που κατείχα άριστα ήταν τι ώρα χτυπάει το κουδούνι για διάλειμμα, στο

προαύλιο η μόνιμη συζήτηση και λόγος ανταρσίας ήταν το γιατί απαγορεύεται το

μακρύ μαλλί στους άνδρες, ενώ κατά τη διάρκεια της παράδοσης εγώ οργάνωνα στο

μυαλό μου συγκροτήματα και συνέθετα μελωδίες.

Κάπως έτσι πέρναγε ο καιρός μέχρι που έφτασε η μεγάλη ώρα… των εισαγωγικών

εξετάσεων. Ωραίο ακουγόταν αν μπορούσε να επιτευχθεί επιτυχώς χωρίς κόπο και

διάβασμα, έλα όμως που τίποτα από τα δύο δεν είχα κάνει!

Μέσα στον πανικό των ημερών, σκέφτηκα όλες τις δυνατές πιθανότητες που θα

μπορούσα να χρησιμοποιήσω την ύστατη στιγμή για να εξασφαλίσω ένα αξιοπρεπές,

έστω, αποτέλεσμα για τα μάτια του κόσμου. Έτσι κατέληξα να διαβάζω τις

τελευταίες μέρες την ύλη ολόκληρου του χρόνου, πράγμα το οποίο με έκανε να

καταλάβω τι εστί σαλάτα, ζήτησα τη συνδρομή των καλών μαθητών στις γραπτές

εξετάσεις, πράγμα το οποίο δεν πολυ-λειτούργησε, γιατί οι εξεταστές μυρίστηκαν

αμέσως την περίπτωσή μου, ανέσυρα όλες τις καλές δικαιολογίες που υπήρχαν για

να πείσω τους δικούς μου πόσο δύσκολα ήταν τα θέματα και πόσο άδικο είναι να

καίγονται έτσι οι μαθητές που διάβαζαν όλο τον χρόνο.

Αποτέλεσμα; Ανακάλυψα πόσο μεγάλο ταλέντο είχα στη ζωγραφική και δεν το

ήξερα… και να φανταστείς ότι κανείς εξεταστής δεν εκτίμησε τα έργα μου.

Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι στα μάτια όλων, ενδεχομένως και στα δικά μου, η

τόσο αμελής μαθητική συμπεριφορά που επέδειξα μαρτυρούσε ότι το μέλλον θα μού

προσέφερε ό,τι προσέφερα εγώ στο παρόν μου… δηλαδή όχι και πολλά.

Κάποια στιγμή αυτή η διαπίστωση άρχισε να με αγχώνει και θέλησα να κάνω κάτι

για να αλλάξω τα δεδομένα και να μην βαπτιστώ αργότερα «άνεργος».

…Τελικά κατάλαβα ότι είχα έρθει στη ζωή για να γίνω Μηχανολόγος Μηχανικός

Έλα όμως που το σχολείο είχε πια τελειώσει και εγώ είχα αργήσει να καταλάβω

πόσο σημαντικό ήταν «να έχεις ένα χαρτί στα χέρια σου».

Σχεδόν θύμωσα θυμάμαι που τα «μελωδικά» μου όνειρα και οι μουσικοί μου δρόμοι

δεν ήταν αρκετοί για να μου ανοίξουν δρόμους προς την πρόοδο και εξέλιξη,

σύμφωνα πάντα με τα κοινωνικά πρότυπα και τις αντιλήψεις της εποχής.

Θέλησα λοιπόν να καταχωνιάσω την αγάπη μου για τη μουσική κάπου πολύ βαθιά,

καρδιά λέγεται νομίζω, και αποφάσισα να ακολουθήσω το ­ κατά πολλούς ­ Σωστό.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να σπουδάσω.

Το θέμα, όμως, ήταν τι.

Σκέφτηκα, ξανασκέφτηκα, το ζύγισα, το έψαξα, το συζήτησα και τελικά κατάλαβα

ότι ο λόγος που είχα έρθει σε αυτή τη ζωή ήταν για να γίνω… Μηχανολόγος

Μηχανικός.

Εκείνες οι νότες που μέσα μου τραγουδούσαν, κάθε που έκλειναν τα φώτα της

ημέρας, τις «φίμωνα» για να μη με ξεμυαλίσουν τώρα που είχα θέσει σοβαρούς

στόχους.

Κάπως έτσι βρέθηκα στην Αγγλία να σπουδάζω και η αλήθεια είναι ότι έμοιαζα πια

συνειδητοποιημένος και αποφασισμένος να πάρω εκείνο το πολύτιμο χαρτί που θα

μου εξασφάλιζε το μέλλον μου.

Τελικά, προς έκπληξη όλων αλλά και δικιά μου, τα κατάφερα.

Το πτυχίο το πήρα και η ζωή με καλούσε πια να ασκήσω το επάγγελμά μου αλλά…

«εκείνη» δεν με άφηνε να έχω μάτια για άλλη και εγώ δεν μπορούσα να ξεχάσω τη

θύμισή της.

Η αέρινη ύπαρξή της με γοήτευε κάθε φορά που την αφουγκραζόμουν και άρχισα να

αισθάνομαι ενοχικά που ήμουν έτοιμος να την προδώσω για δεύτερη φορά.

Το όνομά της; Μουσική.

Τη συνέχεια τη γνωρίζετε ή μπορείτε εν μέρει να τη φανταστείτε.

Αυτό που ενδεχομένως δεν γνωρίζετε και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, είναι

κάποιες «διαπιστώσεις», από εκείνες που θα μου ήταν πολύτιμες να ακούσω και

εγώ σαν έφηβος εκείνες τις κρίσιμες στιγμές αγωνίας που είχα σαν μαθητής.

Στη ζωή θα χρειαστεί πολλές φορές να επιλέξουμε το καλύτερο για μας, ακόμα

περισσότερες θα είναι οι φορές που θα μας ζητηθεί να δώσουμε εξετάσεις, άλλες

τόσες θα βρεθούμε αντιμέτωποι με κάποιο δίλημμα, όπως επίσης δεν θα είναι

λίγες οι φορές που θα νιώσουμε ότι μας εγκαταλείπει η λογική και μας προδίδει

η καρδιά μας.

Θα χρειαστεί αμέτρητες φορές να δείξουμε θάρρος όταν δεν θα μας έχει απομείνει

άλλο, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ποτέ να διαφυλάττουμε σαν την πολυτιμότερη

προίκα της ζωής εκείνο που δεν διαπραγματεύεται ούτε και παζαρεύεται…

«Το προσωπικό μας όνειρο»

… και όπως λέει και ο Πάολο Κοέλο, «το σύμπαν συνωμοτεί για να μας βοηθήσει,

όταν προσπαθούμε να ζήσουμε το προσωπικό μας όνειρο».

Ό,τι και αν αφορά το προσωπικό όνειρο του κάθε παιδιού, θα του πρότεινα να

χρησιμοποιήσει τη σαρωτική δυναμική που κρύβει η εφηβική του νιότη, να την

υποστηρίξει δημιουργικά, μα πάνω από όλα να επιδείξει πεισματωμένη πίστη.

Μόνο τότε είναι σίγουρο ότι κανείς στόχος δεν είναι ακατόρθωτος και κανενός

είδους εξετάσεις τρομακτικές.