Η αποκατάσταση χώρων παλαιών εργοστασίων και η επανάχρησή τους για την κάλυψη

δραστηριοτήτων που διαφέρουν από αυτές τις οποίες στέγασαν αρχικά και για τις

οποίες σχεδιάστηκαν, δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη στη διεθνή αλλά και στην

ελληνική πρακτική.

Αυτό όμως που προϋποτίθεται πριν από οποιαδήποτε παρέμβαση, είναι η αξιολόγηση

των προς αποκατάσταση κτισμάτων από επιτροπή, που θα έπρεπε να συγκροτείται

από ειδικούς και η οποία θα αποφαίνεται, κάθε φορά:

* για την κήρυξη ως διατηρητέου, μέρους ή του συνόλου των

εγκαταστάσεων,

* για την απλή επανάχρησή τους,

* ή τέλος για την κατεδάφισή τους.

Μια τέτοια διαδικασία θα προφυλάξει την ιστορία των πόλεων από απώλειες

στοιχείων που σημαδεύουν τις παράλληλες πορείες που συγκροτούν αυτοί οι τόσο

σημαντικοί χώροι παραγωγής με τους χώρους που τους περιβάλλουν.

Βέβαια, η επανάχρηση χώρων όπως αυτοί που σήμερα σάς απασχολούν πρέπει να

γίνεται διακριτικά, με σεβασμό στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους κι ακόμα στην

αυστηρότητα και τη λιτότητα που εκπέμπει το συνολικό ύφος της συγκρότησής

τους.

Η βιαστική και αστόχαστη παρέμβαση στα κτίσματα του παρελθόντος και στο

περιβάλλον τους, μπορεί αντί να οδηγήσει στην αξιοποίησή τους, να τα

γελοιοποιήσει και ο περιβάλλον χώρος τους αντί να αναβαθμιστεί, να

υποβαθμιστεί ή απλά να ενσωματωθεί στους ουδέτερους και αδιάφορους δημόσιους

χώρους που χαρακτηρίζουν σήμερα τις πόλεις μας.

Μια παρόμοια περίπτωση με αυτή που σήμερα εσείς συζητάτε, είναι ο χώρος του

εργοστασίου της ΑΒΕΑ στα Χανιά, όπου οι δημοτικές αρχές, που έχουν την ευθύνη

για τη διαχείριση του δημόσιου χώρου της πόλης, πρέπει να πάρουν την

πρωτοβουλία να ενεργήσουν σωστά, αντιμετωπίζοντας, όχι μόνο τις

βραχυπρόθεσμες, αλλά και τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των προτάσεων

«αξιοποίησης» του πολύτιμου χώρου που προκύπτει για την πόλη και των όποιων

κτισμάτων θα μπορούσε να επαναχρησιμοποιηθούν για δημόσιες δραστηριότητες.

Ο Δημήτρης Αντωνακάκης είναι αρχιτέκτονας

Τελευταία Νέα