Άνθρωποι που δεν τους ξέρουμε, δεν τους έχουμε δει ποτέ. Κι ωστόσο είναι

ακριβώς εκείνοι με τους οποίους καθημερινά επικοινωνούμε, εμείς που,

ενυπόγραφα ή όχι, γράφουμε στην εφημερίδα. Μια σχέση που κρατάει χρόνια ­ για

μένα πολλά ­ και την υπολογίζω, τη μετράω με σεβασμό, έτσι έγινε από το πρώιμο

ξεκίνημά μου και έτσι συνεχίζεται. Πάει πολύ να την πω σχέση ζωής; Μα είναι.

Και ίσως πολύ δυνατή. Γράμματα, τηλεφωνήματα, μηνύματα τώρα στο e-mail. Όλα μ’

έναν κοινό παρονομαστή, την επικοινωνία. Τυχερή η στήλη «Σε πρώτο ενικό», όπως

και άλλες ενυπόγραφες ­ και με φωτογραφία. Να ξέρει, άραγε, ο αναγνώστης πόση

χαρά δίνει η ανταπόκρισή του, έστω κι αν πρόκειται για διαφωνία και όχι για

έναν λόγο καλό, επαινετικό; Σ’ έναν κόσμο βιαστικό, λαχανιασμένο, όπου κι η

«καλημέρα» έχει χάσει το χρώμα της, η ανθρώπινη επαφή, ίσως από κλεμμένο χρόνο

ή από ανάγκη της στιγμής, γίνεται ξαφνικά στον μικρό χώρο του γραφείου ένα

υπέροχο γεφυράκι. Οι άγνωστοι γίνονται οικείοι. Και κάποτε πιο οικείοι από

ανθρώπους πιο κοντινούς. Θα ‘θελα να το πω στη Λία, στη Βάσω, στον Γκρεγκ,

στον Νικόλα, στη Μαρίτα, στον Χρήστο, στον Θοδωρή, στη Στέλλα, στην Κατερίνα,

στον Κώστα, σ’ όλους τους καλούς ­ αν και άγνωστους ­ φίλους των επιστολών και

του Διαδικτύου που πιθανότατα ποτέ δεν θα δω αλλά έχω κιόλας μοιραστεί μαζί

τους και σκέψεις και συναισθήματα.

Τελευταία Νέα