Ούτε φθινόπωρο ούτε ­ πολύ λιγότερο ­ χειμώνα έχουμε δει και όσοι βιαστήκαμε

να κρύψουμε τα μακό μπλουζάκια και να βγάλουμε τα μάλλινα έχουμε, τόσες

βδομάδες τώρα, πικρά μετανιώσει. Και τις προάλλες, Νοέμβρη μήνα, που

κολυμπούσα ­ πού αλλού; ­ στον Ευβοϊκό, ένιωθα φιλικό το νερό ­ πιο καθαρό από

ποτέ­ όπως το καλοκαίρι. Δεν κρυώσαμε περπατώντας, ασκούπιστοι με τα βρεγμένα

μαγιό, στο σπίτι. Δεν συναχωθήκαμε από το κρύο ντους στην αυλή. Νιώθαμε,

αντιθέτως, την ευφορία και τη ζεστασιά που νιώθει κανείς όταν κάνει πράγματα

που τον ευχαριστούν. Και αυτό, νομίζω, ήταν η «ασπίδα», γιατί, εδώ που τα

λέμε, ούτε χειμερινή κολυμβήτρια υπήρξα ποτέ, ούτε και λάτρης ­ κάθε άλλο ­

«σκωτσέζικων ντους»… για να σφίγγει το δέρμα.

Πάνω στην ώρα, όμως, πληροφορήθηκα ­ να τι μαθαίνει κανείς από το ένθετο της

«Υγείας» στα «ΝΕΑ», για να παινέψω και… το σπίτι μου ­ πως το ανοσοποιητικό

σύστημα ενισχύεται όταν κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν. Υγιεινή διατροφή

δεν ακολουθώ, το βράδυ δεν πάω νωρίς για ύπνο, δεν ασκούμαι ­ εν γένει

κατατάσσομαι στα άτομα που οι υγιεινιστές απεχθάνονται και οι ασθένειες

προτιμούν. Βρήκα, λοιπόν, να «παρηγορηθώ» με τη «συνταγή» να μην αισθάνομαι

ενοχές για τις αδυναμίες μου. Τουλάχιστον γι’ αυτές που δεν έχουν επιπτώσεις

σε άλλους. Να μην αρνούμαι ­ για τον έναν ή τον άλλο λόγο ­ όσα πραγματικά μ’

ευχαριστούν, όταν μάλιστα, όπως όλοι, κάνω πολλά που με πιέζουν. Αν δεν το

ξέρετε, η ανοσοσφαιρίνη Α ανεβαίνει όταν… συγχωρεί κανείς τον εαυτό του. Αμέ…

Τελευταία Νέα