Αναζήτηση
Στην πρόσφατη ευρωαναμέτρηση, η μέση αποχή ξεπέρασε το 50% στην Ευρωπαϊκή
Ένωση, καταρρίπτοντας κάθε ιστορικό προηγούμενο. Άραγε ότι το Ευρωκοινοβούλιο
στερείται εξουσιών σημαίνει ότι στην εκλογή αυτή δεν διακυβεύθηκε κάτι σημαντικό;
Μπορεί να είναι αλήθεια, όμως οι ευρωεκλογές αποτελούν μοναδική δυνατότητα
λαϊκής έκφρασης γνώμης για ευρωπαϊκά ζητήματα. Σε ουδεμία άλλη περίπτωση
ερωτάται η λαϊκή ετυμηγορία.
Ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι υπέρ της ευρωπαϊκής ενοποίησης θεωρείται πάντα
δεδομένο που δεν χρήζει αποδείξεως, όμως δεν θα έπρεπε άραγε να ζητείται η
γνώμη τους τουλάχιστον όσον αφορά τη συγκεκριμένη πορεία που ακολουθείται στην
ενοποίηση; Έως πότε τεχνοκράτες και γραφειοκράτες θα εκμεταλλεύονται τα
συναισθήματα ευρωφιλίας των λαών, αποδίδοντας σε αντάλλαγμα εφιάλτη και
όλεθρο; Ανεργία, φτώχεια και ανασφάλεια, σκάνδαλα και διαφθορά, καταστροφή
περιβάλλοντος και μόλυνση τροφίμων, πόλεμος και υπαγωγή στο ΝΑΤΟ. Είναι
περίεργο ότι, παρά τους ασφυκτικούς προληπτικούς ελέγχους, τα μεγάλα ευρωπαϊκά
σκάνδαλα έρχονται στο φως μόνον εκ των υστέρων, αφού ο αριθμός των θυμάτων
ολοκληρωθεί και συνεπώς βαρύτατες ευθύνες συγκάλυψης ανακύψουν.
Με πρόσχημα τη συγκρότηση της Ευρώπης, αποδιαρθρώνονται τα εθνικά κράτη, χωρίς
όμως από την άλλη πλευρά να αρθρώνεται ευρωπαϊκό κράτος ή μηχανισμός, με
πρόσχημα τη φιλελευθεροποίηση. Η νομισματική πολιτική των εθνικών κρατών έχει
ήδη αχρηστευθεί με το ευρώ, όμως δεν έχει θεμελιωθεί κοινή ευρωπαϊκή
νομισματική πολιτική, εφόσον η νέα Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει ήδη
απεμπολήσει τη δυνατότητα τέτοιας πολιτικής λόγω μονόπλευρης μανίας κατά του
πληθωρισμού. Οι εθνικές δημόσιες δαπάνες περικόπτονται, χωρίς να αναπτύσσονται
αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Η Ευρώπη εμπορεύεται όνειρα, αλλα δώρα δεν κάνει
πλέον, επιλέγει ο καγκελάριος Σρέντερ. Ομοίως, οι εθνικές αμυντικές δαπάνες
συρρικνώνονται, χωρίς να αναπτύσσεται ευρωπαϊκό αμυντικό σύστημα, με συνέπεια
η Ευρώπη να περνά υπό την εξάρτηση του ΝΑΤΟ και της Αμερικής. Η σημερινή
Ευρώπη βαλτώνει, και για το μέλλον ακόμη περισσότερο, ενώ στη θέση της
ενθαρρύνεται εσωστρέφεια των βορείων χωρών, κατάλυση ευρωπαϊκών ενοποιητικών
μηχανισμών, παράδοση στην παγκόσμια αγορά και συνεπώς, μέσω αυτής, στον
ισχυρότερο, δηλαδή στις ΗΠΑ. Η νέα Ευρώπη θα είναι παλαιότερη και από την
παλαιά. Η Αμερική ήταν πάντα υπέρ της ευρωπαϊκής ενοποίησης, εφόσον αυτό
διευκόλυνε στρατηγικά και γραφειοκρατικά τον ηγεμονικό χειρισμό των διεθνών
πιστώσεων. Πριν από τη διακήρυξη του Ζαν Μονέ (9/5/1950), πρώτος εφευρέτης της
ευρωπαϊκής ενοποίησης υπήρξε ο στρατηγός Γ. Μάρσαλ με το Πρόγραμμα για την
Ευρωπαϊκή Ανάκαμψη (9/5/1947). Οι ευρωπαϊκές χώρες όφειλαν να σφίξουν το
ζωνάρι, να ισοσκελίσουν δημοσιονομικά και εξωτερικά ισοζύγια, να
σταθεροποιήσουν τα νομίσματά τους, για να βοηθηθούν στην αντιμετώπιση του
σοβιετικού επεκτατισμού. Μεταξύ δύο αποστολών σε Κίνα και Κορέα, ο στρατηγός
έθεσε τις βάσεις της ευρωπαϊκής ενοποίησης made in USA. Σήμερα, 52 έτη
αργότερα, διαπιστώνεται ότι το πρότυπο της ενοποίησης δεν έχει μεταβληθεί:
πίσω από τον ονειροπόλο Ζαν Μονέ παραμένει πάντα ανυπέρβλητος ο ρεαλιστής
στρατηγός, ενώ η Αμερική συμπαρίσταται πάντα.
Έχουν φυσικά στο μεταξύ εκλείψει στιγμιαίοι ενδιάμεσοι πειρασμοί: η πολιτική,
αμυντική και οικονομική ολοκλήρωση των ευρωπαϊκών χωρών σε ενιαίο ευρωπαϊκό
σύνολο. Δεν τίθεται πλέον θέμα «γαλλικού» προτύπου ολοκλήρωσης, αλλά με το
Μάαστριχτ η Ευρώπη επιστρέφει στη χαλαρή αντίληψη ενοποίησης, συμμορφούμενη
στη φιλελεύθερη επιταγή της εποχής και στη νέα αμερικανική ηγεμόνευση. Το νέο
πρόσωπο της Ευρώπης ξεκαθάρισε με το πρόσφατο 2μηνο επεισόδιο του
Κοσσυφοπεδίου: εθνική λιτότητα και ευρωπαϊκή αποδιάρθρωση, νομισματικός
φετιχισμός συν πολεμοκαπηλία και μιλιταρισμός, υπό τας διαταγάς της Αμερικής.
Ενώ χαμηλόφωνα και εμπιστευτικά διαβεβαιώνεται αντίσταση στην αμερικανοκρατία,
υψηλόφωνα εγκωμιάζεται, σε όλους τους τόνους, ο ευεργετικός ρόλος της.
Εάν η εικόνα της Ευρώπης είναι τέτοια για τους λαούς της, εξηγούνται τόσο η
απαράδεκτα υψηλή αποχή από τις εκλογές όσο και η αντικυβερνητική ψήφος. Η
«αγία τετράδα» των νέων σταυροφόρων του ευρώ και του Κοσσυφοπεδίου, Μπλερ,
Σρέντερ, Σιράκ και Ντ’ Αλέμα, υπέστη καίριο και οδυνηρό πλήγμα: αυτό είναι
αναμφισβήτητο. Όμως, με τη συντριβή της, όλοι ένιωσαν παράπλευρο καταλυτικό
σεισμό στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα: αυτό είναι πιο ανησυχητικό.
