Ο σημερινός πόλεμος τεκμηριώνεται ηθικά, ενώ η αποφυγή του συνιστά

ανηθικότητα, διαβεβαιώνεται από τις εξουσίες. Οποία ιστορική αμνησία! Όλοι οι

πόλεμοι μόνο με την ηθική έχουν αιτιολογηθεί.

Ομολογουμένως, το θέμα των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των μειονοτήτων είναι

απαράκαμπτο στην εποχή μας: ισοπολιτεία όλων ανεξαιρέτως, κατάργηση κάθε

διάκρισης πολιτών έναντι του νόμου. Όμως, η τήρηση των ανθρωπίνων και

μειονοτικών δικαιωμάτων όχι μόνον δεν αντιφάσκει με την αρχή των εθνικών

κρατών και της εθνικής κυριαρχίας, αλλά τη συμπληρώνει και την ενισχύει. Για

να υπάρχει ισονομία έναντι του νόμου προϋποτίθεται ο νόμος. Για να υπάρχει

ισοπολιτεία, προϋποτίθεται η Πολιτεία. Η κατοχύρωση μειονοτικών δικαιωμάτων

προϋποθέτει την αναγνώριση του κράτους εντός του οποίου οι μειονότητες είναι

μειονότητες. Δεν νοείται προστασία μειονοτήτων σε συνθήκες κατάρρευσης κάθε νομιμότητος.

Και όμως, σήμερα αξιώνεται η επέμβαση υπέρ των μειονοτήτων μέσω της θεωρίας

ότι τα εθνικά κράτη έχουν παρακμάσει λόγω παγκοσμιοποίησης. Προφήτες του

πολέμου σήμερα, προερχόμενοι από την Αριστερά, εγκωμιάζουν την παραβίαση εκ

μέρους του ΝΑΤΟ της εθνικής κυριαρχίας στη γειτονική χώρα, υπό το πρόσχημα της

προστασίας των δικαιωμάτων της αλβανικής μειονότητος, με τη θεωρητική

επεξήγηση ότι τα κράτη έθνη στην εποχή μας έχουν ξεπερασθεί λόγω

παγκοσμιοποίησης. Οι Έντγκαρ Μορέν και Αλέν Τουρέν κατατάσσουν τα ανθρώπινα

δικαιώματα στα βασικά θέματα που επιβάλλουν περιορισμό της αρχής της εθνικής

κυριαρχίας στην εποχή μας. Γιατί τόσο πάθος και τόσος παραλογισμός; Εάν

αληθεύει ότι τα κράτη έθνη έχουν σήμερα παρακμάσει, τότε δεν θα τηρηθούν ούτε

τα ανθρώπινα ούτε τα μειονοτικά δικαιώματα.

Στην καρδιά της Ευρώπης, η Ευρώπη εγκατέστησε την Αμερική, με Τόμαχοουκ και

Απάτσι. Ειρωνεία της Ιστορίας: οι ονομασίες αυτές, που προέρχονται από την

ιστορική γενοκτονία των Ινδιάνων, χαράζουν πολιτιστική ταυτότητα, ηθική,

δίκαιο της Γηραιάς Ηπείρου. Υπήρξε ποτέ στην Ιστορία ιμπεριαλιστική και

αποικιοκρατική κατάκτηση, που να μην αιτιολογήθηκε με ηθικούς, θρησκευτικούς

και πολιτικούς λόγους; Η υπεράσπιση της «αληθινής πίστης», του «πολιτισμένου

δίκαιου», του «πολιτισμού» προβλήθηκε πάντοτε έναντι των απίστων, των αγρίων

και των υπανάπτυκτων, όχι με διάλογο, αλλά με τον βούρδουλα, το σπαθί και την

κανονιέρα. Ακόμη και στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, τι άλλο ήταν η

αντικομμουνιστική υστερία στη Δύση, παρά υπεράσπιση πολιτιστικού προτύπου με

μέσα ισχύος και καταναγκασμού;

Οι έννοιες «ηθικός», «δίκαιος» και «πολιτιστικός» πόλεμος στην εποχή μας, αντί

να καθησυχάζουν, προκαλούν μεγαλύτερη ανησυχία, λόγω του υποκειμενισμού των

αξιολογικών κρίσεων. Οι μισαλλοδοξίες μεταξύ πολιτιστικών προτύπων είναι πάντα

πολύ πιο αξεπέραστες και πιο συγκρουσιακές, απ’ ό,τι μεταξύ διαφορετικών

οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων.

Θα ήταν φυσικά απελπιστικό να καλυφθεί έγκλημα γενοκτονίας λόγω εθνικής

κυριαρχίας. Όμως, η ήδη υπάρχουσα διεθνής νομιμότητα προβλέπει τρόπο με τον

οποίο διαπιστώνεται η ενδεχόμενη γενοκτονία και αναγκαίες διεθνείς κυρώσεις

για να παύσει το κακό.

Η γενοκτονία, όπως και οιοδήποτε έγκλημα άλλωστε, δεν καταπολεμάται με

αυτοδικία και αυθαιρεσία των ισχυρών, αλλά με διαδικασίες που χαίρουν της

αξιοπιστίας όλων, στον βαθμό που όλοι μετέχουν σε αυτές. Δεν είναι δυνατόν να

διαπιστωθεί έγκλημα, χωρίς νομιμότητα που το ορίζει εκ των προτέρων, όπως και

τις νόμιμες κυρώσεις. Όποιος τιμωρεί την γενοκτονία διά της ισχύος και όχι διά

της νομιμότητος, στην ουσία καταλύει τη διεθνή νομιμότητα και συνεπώς

επιτρέπει στο έγκλημα να εμφανίζεται ως απλή πολιτιστική απόκλιση, ως

μονόπλευρη και αθεμελίωτη φαντασίωση των ισχυρών της ημέρας.