Αναζήτηση
Δεν υπάρχει κανείς λόγος να υπερηφανεύεσαι που είσαι Γάλλος αυτόν τον καιρό.
Ο στρατός μας παίζει τον ρόλο του αδύνατου αναπληρωματικού σε μια
ιμπεριαλιστική αποστολή για την επιβολή ποινής και στην αποστολή αυτή
προσφέρουμε τη σημαντικότερη δύναμη γραφιάδων και λούστρων.
Από τον πόλεμο του 1914-18 δεν έχουμε ξαναδεί τόσους άνδρες με παντόφλες να
παροτρύνουν τα βομβαρδιστικά και τους γρεναδιέρους να επιβάλουν την ηθική τάξη
στους Βαλκάνιους βαρβάρους. Πρέπει να πέσει και ο τελευταίος Σέρβος και η
τελευταία πέτρα της Πρίστινας ή του Βελιγραδίου, για να ικανοποιήσουν οι
«διανοητές» μας την ανθρωπιστική τους δίψα στον διακεκριμένο Τύπο.
Οι ισχυροί συνέτριβαν βέβαια ανέκαθεν εκείνους που τους ενοχλούσαν, με τη
σημαία της ηθικής, της θρησκείας ή του δικαίου. Το θλιβερό είναι ότι αυτή τη
φορά οι φορείς του Καλού διά της γυμνής βίας υποστηρίζονται τόσο πολύ από τους
Γάλλους ιδεολόγους.
Μας λένε ότι έχουν να αντιμετωπίσουν το απόλυτο Κακό: την εθνοκάθαρση. Μα
ποιος, λοιπόν, σε αυτόν τον ατελείωτο διαμελισμό του τιτοϊκού οικοδομήματος
της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας αντιπροσωπεύει κάτι άλλο από μια εθνότητα; Οι
μανιώδεις της ηθικής στη Γαλλία, που ανακάλυψαν διαδοχικά το πάθος τους για
τους εθνικιστές της Σλοβενίας, της Κροατίας, της Βοσνίας και τώρα του Κοσόβου,
τολμούν να δίνουν μαθήματα στον κόσμο για εθνικές διαιρέσεις;
Σε τι ο σερβικός εθνικισμός είναι χειρότερος από τους άλλους; Μεγαλύτερος, πιο
διεσπαρμένος, καλύτερα οπλισμένος, είχε ασφαλώς περισσότερες ευκαιρίες να
δείξει το εγκληματικό του πάθος. Όταν οι Κροάτες έδιωξαν 200.000 Σέρβους από
την Κράινα μέσα σε λίγες ημέρες, πρότειναν μήπως οι υπέρμαχοι της
δημοσιογραφικής ηθικής τον βομβαρδισμό του Ζάγκρεμπ; Αν αύριο ο UCK αναλάβει
την εξουσία, αμφιβάλλει κανείς ότι δεν θα μείνει ούτε σερβικό ρουθούνι στο Κόσοβο;
Ναι, πρέπει να διακηρύξουμε ότι ένα σύγχρονο κράτος δεν μπορεί με κανέναν
τρόπο να στηρίζεται στην εθνότητα, στη θρησκεία και σε άλλα συστατικά του
αντιδραστικού εθνικισμού. Κι αυτό ισχύει βέβαια τόσο για το κράτος του Ισραήλ
όσο και για τη Σερβία ή την Κροατία. Ο πολιτικός αυτός κανόνας πρέπει να
εφαρμόζεται όμως με οικουμενικό τρόπο. Και το βέβαιο είναι ότι το μόνο λογικό
οικοδόμημα στην περιοχή ήταν η ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Όσοι
ευθύνονται για τον διαμελισμό της είναι δράστες εθνοκάθαρσης. Και οι
ιμπεριαλιστές λούστροι μας, στους οποίους χρειάζεται καθημερινά μια καλή
τηλεοπτική δόση κοσοβαρικής δυστυχίας για να διατηρείται η πολιτική ενότητα
πίσω από τους στρατιώτες, είναι οι χειρότεροι από όλους.
Ποιος μπορεί να πιστέψει, έστω για μια στιγμή, ότι ο στόχος των Αμερικανών και
του ΝΑΤΟ είναι το Δίκαιο, η Δικαιοσύνη ή ο Ανθρωπισμός; Ποιος μπορεί να
φανταστεί ότι υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στους στόχους του πολέμου και στη
μοίρα των ανθρώπων της περιοχής; Για τους Αμερικανούς, ρωτήστε το Βιετνάμ, τις
χώρες του Κόλπου ή την Κούβα. Για τους Γάλλους, ρωτήστε τη Ρουάντα ή την
Αλγερία. Για τους Άγγλους, την Ιρλανδία. Το να λέει κανείς ότι η ισοπέδωση
πόλεων, γεφυρών, δρόμων, εργοστασίων, αγορών, σχολείων μιας ολόκληρης χώρας
αποτελεί μια «ηθική» επιχείρηση ισοδυναμεί με ένα ιμπεριαλιστικό ψέμα για
υποταγμένες και υποδουλωμένες συνειδήσεις.
Ώστε, λοιπόν, δεν έπρεπε να κάνουμε τίποτα; Η απάντησή μου είναι σαφής:
Ακριβώς. Τίποτα δεν ήταν περισσότερο αναγκαίο από τη μη επέμβαση. Μια
στρατιωτική επέμβαση απαιτεί πολιτικές προϋποθέσεις που δεν υπήρχαν. Η
κατάσταση στην πρώην Γιουγκοσλαβία είναι άθλια, αλλά αυτή η αθλιότητα πρέπει
να αφεθεί στους τοπικούς πρωταγωνιστές. Ένας λαός μπορεί να λύσει τις
υποθέσεις του μόνο με πολιτικά μέσα και στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις.
Ας τον αφήσουμε να το κάνει. Τα υπόλοιπα δεν είναι παρά μια ιμπεριαλιστική
ωμότητα υπό τον επαχθή μανδύα της ηθικής.
Ο Αλέν Μπαντιού είναι καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του
Παρισιού VIII και συγγραφέας.
