Τα πλεονεκτήματα των αεροπορικών βομβαρδισμών


Οι στρατιωτικοί δεν θέλουν να πολεμούν. Αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο όταν

ακούγεται από κάποιον που έχει περάσει την ενήλικη ζωή του στον στρατό, αλλά

είναι αλήθεια. Εκπαιδευόμαστε στον πόλεμο με την ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να

ζήσουμε σε ειρήνη. Δεν είναι παράδοξο, έτσι, ότι υποστηρίξαμε τους τελευταίους

μήνες τις προσπάθειες των διπλωματών να πετύχουν ειρήνη στο Κόσοβο. Δυστυχώς,

στο τέλος, η αδιαλλαξία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς κατέστησε αυτή την προοπτική αδύνατη.

Ο στρατηγός και φίλος Μάικλ Ρόουζ υποστηρίζει ότι ενώ το ΝΑΤΟ διαθέτει τη

στρατιωτική δύναμη, οι περιορισμοί της αεροπορικής ισχύος και η έλλειψη ηθικής

υπόστασης σημαίνουν ότι η κρίση του Κοσόβου δεν μπορεί να λυθεί.

Συμφωνώ με τον Μάικ ότι η αεροπορική ισχύς έχει όρια, αλλά έχει και

πλεονεκτήματα ως προς την ακρίβεια και την επιλεκτική χρήση δύναμης. Διαφωνώ

όμως μ’ αυτούς που λένε ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει ηθική υπόσταση. Η Ιστορία είναι

γεμάτη με παραδείγματα όπου συμμαχίες πλουραλιστικών δημοκρατιών έχουν

θριαμβεύσει επί μονολιθικών ολοκληρωτικών αυτοκρατοριών: ο Ψυχρός Πόλεμος και

ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα από αυτόν τον αιώνα.

Όταν οι διπλωματικές προσπάθειες στο Κόσοβο απέτυχαν, το ΝΑΤΟ είχε τρεις

επιλογές. Να αφήσει τον Μιλόσεβιτς να συνεχίσει την εθνοκάθαρση. Να

συγκροτήσει ένα στρατό και να επιβάλει στη Γιουγκοσλαβία τη θέλησή του. Ή να

επιλέξει μια περιορισμένη επιχείρηση για να σταματήσει η βία. Το πρώτο σενάριο

δεν θα ήταν αποδεκτό από τη διεθνή κοινή γνώμη. Το δεύτερο θα είχε

στρατιωτικές δυσκολίες. Κι έτσι επελέγη η τρίτη επιλογή, με στόχο να πάψει ο

Μιλόσεβιτς να τρομοκρατεί και να δολοφονεί τους αθώους ανθρώπους του Κοσσυφοπεδίου.

Ο Τσαρλς Γκάθρι είναι αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων

της Βρετανίας.

Τελευταία Νέα