ΕΠΙ ΤΩ ακούσματι των ονομάτων τους πολλοί ισχυροί του κόσμου τούτου στέκονται

σε στάση προσοχής. Η Μάντλιν Όλμπραϊτ, η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών και ο

Γουίλιαμ Κόεν, ο επί της Αμύνης συνάδελφός της, είναι αναμφίβολα δύο πρόσωπα

συνηθισμένα να γίνονται ­ οπουδήποτε ­ δεκτά με τον «δέοντα» σεβασμό και όχι

με γιουχαΐσματα.

Λοιπόν αυτή η άτιμη η τηλεόραση έχει στιγμές που σε «αρπάζουν», σε καθηλώνουν.

Κρίμα που μένουν μόνον στιγμές και δεν απλώνονται σε πιο γενναιόδωρη

παρουσίαση συμβάντων, που αξιολογούνται ­ δυστυχώς ­ ως μικρής σημασίας. Όπως

το γιουχάισμα, από τους φοιτητές στο κρατικό Πανεπιστήμιο του Οχάιο, των δύο

υψηλών Αμερικανών αξιωματούχων. Στιγμές «χαρά Θεού», τα ποδοκροτήματα και οι

αποδοκιμασίες των απολογητών της προαναγγελθείσης επίθεσης στο Ιράκ.

Το πρόσωπο της «σκληρής κυρίας» άλλαζε χρώματα, ο συνάδελφός της βρισκόταν σε

πλήρη σύγχυση και ο έμπειρος ­ και συμπαθής ­ δημοσιογράφος του CNN Μπερνάρ

Σόου υποθέτω πως αναθεμάτιζε την ώρα και τη στιγμή που ανέλαβε να συντονίσει

μια συζήτηση καταδικασμένη να είναι ζωντανός, παθιασμένος, ανελέητος και εκτός

ελέγχου βομβαρδισμός «ασεβών» ερωτήσεων της φοιτητικής κοινότητας.

Δεν έμειναν, βεβαίως, με σταυρωμένα χέρια οι άνδρες της ιδιωτικής αστυνομίας,

έδρασαν απομακρύνοντας τους πιο «θερμόαιμους». Πρόλαβα, πάντως, να πάρω μια

ανάσα αισιοδοξίας ­ δεν είναι όλα τα παιδιά αδιάφορα, «ψόφια». Χώρια που

γύρισα 28 χρόνια πίσω, στα γεγονότα του κρατικού Πανεπιστημίου του Κεντ ­ πάλι

στο Οχάιο. Ναι, ναι, αυτά που ήταν και το θέμα της ταινίας «Φράουλες και αίμα»