Η Γουιλμπιγκίμ είναι 12 χρόνων. Είναι Πακιστανή, έχει όμως ξανθά μαλλιά και

ολοκάθαρα, γαλάζια μάτια. Μάτια που χθες δάκρυσαν από χαρά, μόλις αντίκρυσαν

αυτό που κάθε Έλληνα πληγώνει. Την Ελλάδα από ψηλά, όπως προσγειωνόταν το αεροπλάνο!


«Ισπάτα Γιουνάνι!». Σας φιλούμε Έλληνες, λένε οι μαθητές της φυλής των Καλάς,

που θεωρούν εαυτούς απογόνους του στρατού του Μεγάλου Αλεξάνδρου

«ΙΣΠΑΤΑ», είπε η μικρή για να χαιρετήσει θερμά τους Έλληνες και «ίλα» για να

φωνάξει την 9χρονη φίλη της Σαμίμ, κοντά της. Οι λέξεις προέρχονται από το

«ασπάζομαι» και το «έλα». Χθες το μεσημέρι, η Γουιλμπιγκίμ βγήκε για πρώτη

φορά στη ζωή της από τη χώρα της και μαζί με άλλους 10 συμμαθητές της και τον

δάσκαλό τους, ντυμένοι όλοι με τις παραδοσιακές τους φορεσιές, έφτασαν στην Αθήνα.

Το πρώτο πράγμα που είπαν, όταν τους ρώτησαν τι θέλουν να κάνουν εδώ, ήταν «να

δουν το μεγαλύτερο άγαλμα του Σικάντερ Αζάμ!». Δηλαδή, του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Γιατί ανήκουν στη φυλή των Καλάς, που ζει στα υψίπεδα του Ινδικού Καυκάσου, σε

μια κοιλάδα με υψόμετρο 2.500.

Η φυλή τους, σύμφωνα με τις παραδόσεις της, κατάγεται από τους στρατιώτες του

Μεγάλου Αλεξάνδρου και νιώθουν γι’ αυτό περηφάνια. Στην περιοχή τους υπάρχουν

6 «Σικαντερίες» (Αλεξάνδρειες), η θρησκεία τους ­ εν μέσω μουσουλμάνων ­ είναι

πολυθεϊστική, η μουσική τους ακολουθεί ρυθμούς βορειοελλαδίτικους, οι χοροί

τους είναι κυκλικοί και η (άγραφη) γλώσσα τους ένα μείγμα από περσικά,

σανσκριτικά και ελληνικά.

Κρίμα που οι Καλάς, οι οποίοι πιστεύουν στον πατέρα των Θεών «Ντι-Ζάου» (οι

λέξεις σημαίνουν «δίδω-ζωή» και ο θεός είναι βέβαια ο Δίας-Ζεύς), έχουν

απομείνει μόλις 3.000 και ζουν σε άσχημες συνθήκες, παρ’ ότι τα ορεινά τους

χωριά έχουν εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε τουριστικό αξιοθέατο του

Πακιστάν, που διαφημίζει έντονα «τη φυλή του Σικάντερ».

Γιατί; Μα γιατί πουθενά αλλού δεν υπάρχει άγαλμα του Βούδα με… Απολλώνια

χαρακτηριστικά και ελληνικό χιτώνα, ούτε κορινθιακοί κίονες και πέτρινες

γιρλάντες με αμπελόφυλλα και ανάγλυφα με Τρίτωνες και ερωτιδείς, πλάι σε

ανθρώπους με αρχαιοελληνικά έθιμα, που ζουν στις κορυφές μεταξύ Ιμαλαΐων και

Ινδικού Καυκάσου, στην άκρη του κόσμου!


Ο δάσκαλος που περπατούσε πολύ. Ο κ. Αζίζ Ουμάρ, μέχρι να του δωρίσουν ένα

μηχανάκι, περπατούσε καθημερινά… 36 χλμ. στα υψίπεδα των Καλάς, για να διδάξει!

Οι ένδεκα μικροί Καλάς κι ο ηρωικός τους δάσκαλος, ο Αζίζ Ουμάρ (που μέχρι

πρόσφατα έκανε κάθε μέρα… 36 χιλιόμετρα πεζή στις κοιλάδες των υψιπέδων για

να φτάσει από το σπίτι του στο σχολείο και πίσω (!) ώσπου ελληνική

αντιπροσωπεία δασκάλων και καθηγητών του δώρισε ένα μηχανάκι…) έφτασαν χθες

στην Αθήνα, προσκεκλημένοι της Διεύθυνσης Διεθνών Σχέσεων του υπουργείου

Παιδείας, γιατί θέλουν να γνωρίσουν την Ελλάδα και οτιδήποτε έχει σχέση με τον

«γεννήτορά» τους, όπως οι ίδιοι λένε, τον Αλέξανδρο. Θα μείνουν κάπου ένα μήνα

στην Ελλάδα, θα δουν την Ακρόπολη, την Πέλλα, τη Βεργίνα, τη Θεσσαλονίκη και

τα Ιωάννινα, όπου ­ ανέφερε η υπεύθυνη για την παραμονή τους κ. Θεοδώρα

Λούφα-Τζοάννου ­ θα παρακολουθήσουν ένα σύντομο πρόγραμμα ελληνικής γλώσσας

και πολιτισμού που φτιάχτηκε ειδικά γι’ αυτούς, στο Πανεπιστήμιο της πόλης.

Τα παιδιά έφτασαν εδώ, αφού πρώτα διέσχισαν… πεζή επί ώρες αδιάβατα με άλλο

τρόπο περάσματα, για να κατέβουν από τα χωριά τους στην Ισλαμαμπάντ κι από

εκεί να πάρουν αεροπλάνο.

Έδειχναν έκπληκτα για όσα αντίκρυζαν, αφού η μόνη μεγάλη πόλη που είχαν δει ως

τότε, ήταν η Ισλαμαμπάντ. Ένα μικρό πολιτιστικό σοκ, παρ’ ότι είχαν επιλεγεί

με κριτήριο να έχουν δει τουλάχιστον μια μεγάλη πόλη για να μην τρομάξουν.

Μα περισσότερο έδειχναν γοητευμένα, πραγματικά συνεπαρμένα που έβλεπαν Έλληνες

και τη χώρα του Αλεξάνδρου. Γελούσαν με ευτυχία, γιατί την Ελλάδα την αγαπούν

κι ας μην την ξέρουν. Το σχολείο τους, εξάλλου, Έλληνες το έφτιαξαν. Με

πρωτοβουλία του καθηγητή Θανάση Λερούνη, όλες οι ομοσπονδίες των Ελλήνων

εκπαιδευτικών, ορισμένοι δήμοι και άλλοι φορείς, συγκέντρωσαν χρήματα και

πέρυσι χτίστηκε στο χωριό Κρακάλ των Καλάς επιτέλους ένα σχολείο. «Μην

επικεντρώσετε το θέμα στη γραφικότητά τους, αλλά στις ανάγκες τους.

Χρειάζονται εγκαταστάσεις για πόσιμο νερό, αναστηλώσεις στους ναούς, θέλουν τη

βοήθειά μας για να μην εκλείψουν», είπε ο καθηγητής.

Όσο για τη Γουιλμπιγκίμ, με ένα χαμόγελο ως τα «δοντούγια» (δόντια) είπε απλά

«χα-ιρε». Κι εννοούσε «χαίρετε»!