[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1917. Η ελπίδα για ένα κόσμο όπου «ο άνθρωπος θα απολάμβανε σύμφωνα

με τις ανάγκες του και θα πρόσφερε σύμφωνα με τις δυνατότητές του» ανέτειλε,

κατ’ ειρωνεία της Ιστορίας, στη στέπα του ασιατικού δεσποτισμού. Και το

αφιλόξενο περιβάλλον αποστέωσε τα οράματα του ουμανιστικού ανθρωπισμού της

Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης και στραγγάλισε τις πιο υψιπετείς ενοράσεις του

ευρωπαϊκού πνεύματος. Και, όμως, στη διαδρομή των ογδόντα χρόνων, η «πίστη και

η ελπίδα» θέρμαναν τις ψυχές εκατοντάδων εκατομμυρίων διανοητών και απλών

ανθρώπων, για μία «κοινωνία αλληλεγγύης, ανθρωποκεντρική, συμμετέχουσα και

απολαμβάνουσα ό,τι το εκλεκτότερο δημιουργούσε το ανθρώπινο ον».

Μία κοινωνία απελευθερωμένη της ανάγκης, του καταναγκασμού, της «εκμετάλλευσης

ανθρώπου από άνθρωπο».

Δυστυχώς, στους ογδόντα «Οκτώβρηδες» που μεσολάβησαν, μάταια ο

«προβληματιζόμενος» άνθρωπος αναζητούσε τη δίοδο να «περάσει από το βασίλειο

της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας». Στο παραλήρημα της «εφόδου στα

Χειμερινά Ανάκτορα» μια αδέσποτη σφαίρα έκοψε το νήμα της ζωής στο ουσιώδες

κύτταρο, τη Δημοκρατία, τον σεβασμό της αντίθετης άποψης.

Ο φάκελος με το συμβόλαιο «ο Σοσιαλισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς

Δημοκρατία και η Δημοκρατία χωρίς Σοσιαλισμό» χάθηκε στους πολυδαίδαλους

διαδρόμους του Κρεμλίνου. Και έκτοτε βλάστησε και γιγάντωσε ο θηριώδης

κρατικός καπιταλισμός, η ανελέητη κομματική γραφειοκρατία, το «αλάθητο του

κόμματος», η ανθρώπινη μοναξιά, ο φόβος! Το όνειρο έσβησε, η ελπίδα μαράζωσε!

Το οικοδόμημα που γεννήθηκε από τον ενθουσιασμό δεν μπόρεσε ν’ αντέξει στην

ισοπέδωση και την αγελοποίηση των μαζών. Τη μηχανιστική αντίληψη για την

κοινωνία των πρωτεργατών και των επιγόνων της «Κόκκινης Επανάστασης».

Οκτώβρης 1997. Η ανθρωπότητα, οι λαοί της υφηλίου, πάντως, παραμένουν

οφειλέτες στους λαούς της άλλοτε ΕΣΣΔ. Στον δικό τους μόχθο, πόνο και δάκρυ

οφείλεται, εν πολλοίς, το επίπεδο ζωής και Δημοκρατίας που απολαμβάνουν.

Οι θέσεις και αντιθέσεις, κατά τους φιλοσόφους, οδηγούν στις συνθέσεις. Το

πρόβλημα είναι τι συμβαίνει στις «μονοδιάστατες» εποχές, όπως η σημερινή. Οι

κοινωνίες θα γνωρίσουν μία νέα περίοδο καταναγκασμού και επικυριαρχίας του ενός;