[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ στο λυκόφως του 20ού αιώνα γνωρίζει μια νέα αναλαμπή, σε αντίθεση

με την Ελλαδική Εκκλησία, ως οργανισμού, που καθημερινά βυθίζεται στο τέλμα

της υποκρισίας, αν όχι της θεομπαιξίας.

Δεν είναι μόνο τα οικονομικά σκάνδαλα ή εκείνα που στερούν τους κληρικούς,

όλων των βαθμίδων, της «έξωθεν καλής μαρτυρίας», ή ακόμη το «καλογερικό

μίσος», που συχνά χαρακτηρίζει τις σχέσεις των τιτλούχων της Εκκλησίας. Είναι

κυρίως η βαθύτατα υποκριτική προσήλωσή τους σε αναχρονιστικούς τύπους, όπως το

πρόσφατο περιστατικό να αρνηθούν τη θρησκευτική τελετή σε αυτόχειρα, που

οδηγήθηκε στο απονενοημένο διάβημά του, λυτρωτικό μιας επώδυνης ανίατης ασθένειας.

Οι τιτλούχοι της Εκκλησίας στη Μυτιλήνη επιχείρησαν να αιτιολογήσουν την

άρνησή τους, επικαλούμενοι τους «Ιερούς Κανόνες», αλλά δεν εδίστασαν να

προσφύγουν σε ένα τέχνασμα εξαπάτησης «Θεού και ανθρώπων», ζητώντας από τους

γιατρούς να γνωμοδοτήσουν ότι ο αυτόχειρας «είχε σαλεμένα λογικά»!

Εδώ πλέον δεν αναβιώνει η μεσαιωνική νοοτροπία του καλογερισμού, ο οποίος τις

ημέρες της νηστείας μεταβάπτιζε τις «χήνες σε οψάρια», για να μην στερείται

τις τερψιλαρύγγιες απολαύσεις, αλλά παρατηρείται η παραβίαση κάθε ηθικού και

ανθρώπινου νόμου με τον, στην ουσία, εξαναγκασμό της Επιστήμης να γνωμοδοτήσει

παρά συνείδηση!

Στην εποχή που η αξιοπρέπεια του ανθρώπου αποτελεί τον κυρίαρχο κοινωνικό

κανόνα ­ αξιοπρέπεια και στο θάνατο ­ και με δεδομένο ότι η ανίατη επώδυνη

ασθένεια καταρρακώνει αυτό το ύψιστο ανθρώπινο αγαθό,

η Εκκλησία με τους εκπροσώπους της, αγκυλωμένη σε αναχρονισμούς, προκαλεί την

κοινωνία των πολιτών, υποτιμά το κεφάλαιο ανθρώπινη αξιοπρέπεια, και

χρησιμοποιεί το φόβο, ως στοιχείο φρονηματισμού και «ηθικής

διάπλασης».

Εμπαίζει εαυτόν και τον «οφθαλμόν, ος τα πάνθ’ ορά»!… Ευλογεί την υποκρισία,

αγκαλιάζει την θεομπαιξία και εξορκίζει στο πυρ το εξώτερον την ανθρώπινη

αξιοπρέπεια και την επιστημονική ηθική!..

Τι κρίμα, και η Ορθοδοξία απαιτεί μια κοινωνική, ζεστή, ανθρώπινη Εκκλησία.