Αναζήτηση
|
|
Η Ελλάδα είναι, αναμφισβήτητα, η χώρα τού δήθεν!
Του δήθεν πολιτισμού! Της ελληνικής αισθητικής που προβάλλεται διεθνώς με…
ασσυριακά σκηνικά. Του κλασικού πνεύματος που προβάλλεται με φιέστες, όπου
κυριαρχούν τα λέιζερ και τα πυροτεχνήματα, κι όπου στρατιές μασκοφόρων
χορεύουν αρχαίους κυκλικούς χορούς εις παράταξιν, φορώντας εφαρμοστά κολάν!
Τύφλα να ‘χουν τα πλαστικά τσολιαδάκια της Ομόνοιας.
Της δήθεν διπλωματίας: Υπογράφουμε «άτυπα σύμφωνα φιλίας» με χώρα που έχει
διακηρύξει, και δεν έχει ανακαλέσει, casus belli εναντίον μας. Με γείτονες που
συνεχίζουν τις έμπρακτες προκλήσεις πάνω από το Αιγαίο. Με κυβέρνηση που
υποστηρίζει ότι το Διεθνές Δίκαιο δεν έχει ισχύ στο Αιγαίο (όπου έχει ισχύν
προφανώς το… «δίκαιο του ισχυροτέρου») και που ετοιμάζει ήδη την προσάρτηση
της κατεχόμενης Κύπρου! Αν με τέτοια χώρα εμείς υπογράφουμε «άτυπα σύμφωνα
φιλίας», γιατί διαμαρτυρόμαστε, όταν οι ξένοι την ευνοούν, όταν συνεχίζουν να
την εξοπλίζουν κι όταν πιέζουν εμάς να συμβιβαστούμε μαζί της; Αφού την
επιθετική πολιτική της Άγκυρας εμείς οι ίδιοι την «αβαντάρουμε», τι
διαφορετικό περιμένουμε να κάνουν οι άλλοι; Αν έτσι είναι η διπλωματία, η…
μυωπία, άραγε, πώς είναι;
* Είμαστε η χώρα τής δήθεν αποτροπής. Δεν τολμάμε να αποτρέψουμε την τουρκική
επιθετικότητα, και κάνουμε ψευδο-αποτροπή με τα αλλεπάλληλα βέτο κατά της
Τουρκίας στην Ευρώπη. Όπου τελικά αντί εμείς να πιέζουμε, διά των εταίρων μας,
την Άγκυρα να παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο, πιεζόμεθα εμείς
από τους εταίρους μας, να άρουμε τα βέτο μας εις βάρος της Άγκυρας. Και,
συνηθέστατα, ενδίδουμε στις πιέσεις αυτές άνευ ανταλλαγμάτων. Αν έτσι είναι η
αποτροπή, ο κατευνασμός, άραγε, πώς είναι:
* Είμαστε η χώρα τής δήθεν σύγκλισης: Όπου όλοι οι εταίροι μας μειώνουν τις
σπατάλες τους, προκειμένου να επιτύχουν την ένταξή τους στο κοινό νόμισμα, κι
εμείς προσπαθούμε, απεγνωσμένα, να… χρηματοδοτήσουμε τις σπατάλες μας, που
αδυνατούμε να περικόψουμε. Επιβάλλοντας νέους φόρους ή έκτακτες εισφορές, ενώ
Γερμανοί, Βρετανοί και Αμερικανοί έχουν αποδυθεί σε έναν ανταγωνισμό μείωσης
της φορολογικής τους επιβάρυνσης. Αν έτσι είναι η σύγκλιση, η απόκλιση, άραγε,
πώς είναι;
* Είμαστε η χώρα τής δήθεν παιδείας του μοναδικού συγγράμματος και της
επετηρίδας. Όπου κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης προσκρούει στον μύθο τής
«δωρεάν εκπαίδευσης» (που στοιχίζει πάνω από 200.000 δρχ. κατά μαθητήν
ετησίως). Κι όπου κάθε απόπειρα εξυγίανσης ακυρώνεται από τις αντιστάσεις όσων
«προοδευτικων» υπεραμύνονται της επετηρίδας. Δηλαδή, της κατάργησης κάθε
κινήτρου για τους εκπαιδευτικούς να κάνουν καλά τη δουλειά τους μέσα στην τάξη
και να αμείβονται ικανοποιητικά, ώστε να μην περιμένουν από τα «ιδιαίτερα» και
τα φροντιστήρια, για να ζήσουν. Είμαστε, τέλος, η χώρα που μαθαίνει τα παιδιά
της, στο τέλος κάθε χρονιάς, να καίνε τα βιβλία τους στους περιβόλους των
σχολείων! Αν όλα αυτά αποτελούν την πεμπτουσία της «προοδευτικότητας», ο
σκοταδισμός, άραγε, πώς είναι;
* Είμαστε η χώρα τής δήθεν ελευθερίας: Όπου, όλως περιέργως, όσοι διαφωνούν με
τη Συμφωνία της Μαδρίτης, για παράδειγμα, έχουν ελάχιστη πρόσβαση στα ΜΜΕ, κι
όσες απόψεις διαφωνούν με την ανάληψη της Ολυμπιάδας του 2004, αποσιωπήθηκαν.
Αν έτσι είναι η ελευθερία, η φίμωση, άραγε, πώς ακριβώς είναι;
Κι όμως! Αν η Ελλάδα είναι, πανηγυρικά πλέον, η χώρα του «δήθεν», ο Ελληνισμός
βγάζει ακόμα αληθινούς ανθρώπους. Όπως ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού
που δολοφονήθηκαν τέτοιες ημέρες, πέρυσι. Ο πρώτος διακινδύνευσε τη ζωή του
και ο δεύτερος βάδισε σε σίγουρο θάνατο, για να διεκδικήσουν το δίκιο ενός
ολόκληρου λαού. Ο ανθρώπινος πολιτισμός έτσι δημιουργήθηκε: Πρωτίστως, με
αγώνες Ελευθερίας και Αξιοπρέπειας. Κι ενώ η επίσημη Ελλάδα τού «δήθεν»
οργανώνει φιέστες και ονειρεύεται νέα πακέτα Ντελόρ, η «άλλη» Ελλάδα ανάβει,
με απαντοχή και ελπίδα, ένα καντήλι στη μνήμη των δύο παλικαριών.
Το «δήθεν» είναι σαν τα χολιγουντιανά σκηνικά: επιβλητικό στην όψη, κιτς στην
αισθητική και ετοιμόρροπο στην κατασκευή.
Το αληθινό στην Ελλάδα έχει μέτρο αν και δεν μετριέται έχει δύναμη, κι ας
μην την γνωρίζει, κι έχει υπομονή αν και η υπομονή του εξαντλείται εσχάτως…
