Αναζήτηση
|
|
|
|
Δεν έχουμε αντίρρηση να βοηθήσει η μουσική του Μίκη τη συναδέλφωση
των λαών. Αλλά με τους κατοίκους της FYROM δεν έχουμε πρόβλημα «συναδέλφωσης».
Με την αλυτρωτική πολιτική της FYROM έχουμε πρόβλημα. Και η πρόσφατη συναυλία
του Μίκη δεν αποτέλεσε «πολιτιστική επίθεση» συναδέλφωσης υπήρξε, μάλλον,
προπαγανδιστική προετοιμασία αναδίπλωσης… Ακούστηκε ότι «εκεί που απέτυχαν
οι πολιτικοί, πέτυχε ο Πολιτισμός». Δεν καταλάβαμε τι ακριβώς «πέτυχε ο
Πολιτισμός». Η επίσημη Ελλάδα είχε «αμβλύνει» τις θέσεις της πολύ πριν
μεταβεί ο Μίκης στα Σκόπια. Τα Σκόπια, αντιθέτως, δεν έχουν μετακινηθεί ούτε
χιλιοστό: Η κυβέρνησή τους δεν δέχεται κανέναν συμβιβασμό στο ζήτημα της
ονομασίας, παρά το γεγονός ότι έχει αναλάβει συμβατική υποχρέωση να το
διαπραγματευτεί μαζί μας. Η αλυτρωτική προπαγάνδα εις βάρος της Ελλάδας
συνεχίζεται στα σχολεία της FYROM, παρά το γεγονός ότι από την «ενδιάμεση
συμφωνία» υποχρεούνται να τη σταματήσουν. Πού είναι η «πρόοδος», λοιπόν;
Ο
Πολιτισμός φέρνει τους λαούς κοντύτερα, όταν υπάρχει κάποιο «αμοιβαίο μίσος».
Με τον λαό της FYROM, ωστόσο, δεν μας χώρισε ποτέ το μίσος. Αντιθέτως, επί
δεκαετίες και μέχρι το 1991 κλείναμε τα μάτια στην αλυτρωτική πολιτική τους.
Ήταν η εποχή του «ανύπαρκτου προβλήματος» που όλοι την αναθεμάτιζαν μετά το
1992. Και τώρα στην ίδια πολιτική τού «ανύπαρκτου προβλήματος» μας
επαναφέρουν. Σιγά-σιγά, και… μετά μουσικής!
Μας λένε ότι ο Μίκης έφερε
τους γείτονες «κοντά στην Ελλάδα». Όμως, ο λαός της FYROM ήταν και είναι κοντά
στην Ελλάδα. Τον αλυτρωτισμό τού καθεστώτος τους πρέπει να εξουδετερώσουμε.
Αυτός ο αλυτρωτισμός είναι που δηλητηριάζει τις σχέσεις μας. Και τον
αλυτρωτισμό αυτό δεν τον εξουδετερώνουμε. Αντιθέτως, τον ενθαρρύνουμε «εν
χορδαίς και τυμπάνοις» και τώρα ετοιμαζόμαστε να τον αποδεχθούμε…
Ο
μύθος του «Πολιτισμού που γεφυρώνει τις πολιτικές διαφορές», αποτελεί
κατάλοιπο ψυχροπολεμικής προπαγάνδας, όταν τόσον η ΕΣΣΔ όσο και οι ΗΠΑ
χρησιμοποιούσαν καλλιτεχνικά γεγονότα για να «διεισδύσουν» στον αντίπαλο χώρο.
Μόνο που τώρα έχουμε μιαν αξιοπρόσεκτη αντιστροφή: δεν πρόκειται για ελληνική
προπαγανδιστική «διείσδυση» στα Σκόπια πρόκειται, μάλλον, για
προπαγανδιστική χειραγώγηση της ελληνικής κοινής γνώμης: Να ξεχάσουμε τον
σκοπιανό αλυτρωτισμό, να επιστρέψουμε στην πολιτική τού «ανύπαρκτου
προβλήματος»! Και στείλαμε τον Μίκη για μια συναυλία στήριξης του καθεστώτος
Γκλιγκόροφ. Όπου «αμέλησαν» οι διοργανωτές να καλέσουν εκπροσώπους της
αντιπολίτευσης.
Ο Μίκης προσπάθησε κατά καιρούς να «λύσει» κι άλλα διεθνή
προβλήματα με τη μουσική του. Όπως, τότε, με τις πολιτιστικές πρωτοβουλίες του
για την «ελληνοτουρκική φιλία». Πήγε στην Τουρκία, τον χειροκρότησαν αλλά
πρόοδο στα ελληνοτουρκικά δεν είδαμε. Μάλλον επιδείνωση μάς προέκυψε. Όχι πως
φταίει ο Μίκης για την επιδείνωση στα ελληνοτουρκικά. Αλλά αυτές οι αφελείς
μεγαλοστομίες περί «μουσικής συναδέλφωσης» των λαών, κάποτε πρέπει να
σταματήσουν.
Ακούμε συνεχώς το παράδοξο δόγμα: Ο «Πολιτισμός νικάει τις
πολιτικές διαφορές». Τι θα πει αυτό; Οι πολιτικές αντιθέσεις είναι αναπόσπαστο
μέρος του πολιτισμού! Τι θα ήταν ο ανθρώπινος πολιτισμός, αν δεν υπήρχαν
αντιθέσεις πολιτικές, κοινωνικές, ταξικές, πολιτιστικές; Πώς τον φαντάζονται
τον πολιτισμό; Ως «ηρεμιστικό» που ναρκώνει συνειδήσεις, ισοπεδώνει ταυτότητες
και «καταργεί» αντιπαραθέσεις; Πολιτισμός χωρίς αντιθέσεις και συγκρούσεις,
είναι πολιτισμός ισοπέδωσης των διαφορών και λοβοτομής των ανθρώπων. Είναι
Πολιτισμός των «ζόμπι» που τραγουδάνε, αλλά δεν αντιδράνε ούτε πιστεύουν σε
ιδανικά Ελευθερίας. «Συναδελφώνονται» με τους δυνάστες τους δεν ξεσηκώνονται
εναντίον τους. Γλεντάνε δεν στοχάζονται. Αποδέχονται παθητικά τον «έταιρο»,
δεν υπερασπίζονται την εταιρότητά τους. Ούτε την ταυτότητά τους, βεβαίως…
Τι θα ήταν ο «πολιτισμός μας», χωρίς την ιδιαίτερη ταυτότητά μας που
συγκροτήθηκε μέσα από αγώνες Ελευθερίας, κι έφτιαξε πολιτιστικά επιτεύγματα
που εμπνέουν αγώνες Ελευθερίας; Πρέπει, άραγε, να απαρνηθούμε αυτή την
παράδοση Ελευθερίας κι αυτή την ταυτότητα ελληνικότητας, για να
«συμφιλιωθούμε» με γειτονικούς επεκτατισμούς και ύπουλους αλυτρωτισμούς;
Κάποτε διακηρύσσαμε ότι «το όνομά μας είναι η ψυχή μας». Και κάτω από τη
διακήρυξη εκείνη διαβάζαμε «βαριές» υπογραφές, όπως εκείνη του ποιητή Οδυσσέα
Ελύτη. Τώρα ο Ελύτης δεν είναι πια ανάμεσά μας. Πρόλαβε κι έφυγε. Γιατί αν
ζούσε, ο Μίκης και οι φίλοι του θα τον έβγαζαν κι εκείνον… «εθνικιστή»!
Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης είναι δημοσιογράφος – οικονομολόγος
