Αναζήτηση
Ο 27χρονος Παναγιώτης Ταμπάκης, τελειώνοντας πριν από λίγα χρόνια τις πρώτες του σπουδές του στην Πάτρα, πίστευε ότι δύσκολα θα επέστρεφε στο πατρικό του σπίτι για μόνιμη εγκατάσταση. Θεωρούσε, όπως και οι περισσότεροι νέοι, ότι με τα χρήματα από την πρώτη του δουλειά θα νοίκιαζε το δικό του σπίτι.
Σήμερα η εργένικη ζωή φαντάζει σαν όνειρο, αφού ζει ακόμα στο παιδικό του δωμάτιο. Ο Παναγιώτης σπούδασε σε δύο σχολές- Επιχειρηματικό Σχεδιασμό και Πληροφοριακά Συστήματα στο ΤΕΙ Πάτρας και Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Πειραιά- και τον τελευταίο χρόνο κάνει μεταπτυχιακό στο ίδιο πανεπιστήμιο. «Βγαίνοντας στην αγορά εργασίας συνειδητοποίησα ότι ήταν αδύνατο με τους μισθούς που ισχύουν να φύγω από το σπίτι μου. Φοβάμαι ότι θα ζω με τους γονείς μου ακόμα και στα 35 μου. Αμέσως έσβησα από το μυαλό μου το σχέδιο απόκτησης δικής μου στέγης- έστω με ενοίκιο, πράγμα που θα μου επέτρεπε μεταξύ άλλων και μεγαλύτερη ελευθερία στις προσωπικές μου σχέσεις», σημειώνει
ΠΡΙΝ ΑΠΟ 10 ΧΡΟΝΙΑ
οι νέοι άφηναν το πατρικό τους δύο χρόνια νωρίτερα σε σχέση με σήμερα, δηλαδή στα 29 τους οι άνδρες και στα 25 οι γυναίκες
ο Παναγιώτης, που στην πρώτη του δουλειά δεν εξασφάλιζε περισσότερα από 750 ευρώ.
Φεύγουν μετά τον γάμο
Ο Παναγιώτης Ταμπάκης είναι χαρακτηριστική περίπτωση της πλειονότητας των νέων λίγο πριν τα τριάντα στην Ελλάδα: επτά στους δέκα άνδρες και μία στις δύο γυναίκες, ηλικίας από 25-29 ετών, σύμφωνα με έρευνα της Εurostat, εξακολουθούν να ζουν στο πατρικό τους σπίτι. Κατά μέσον όρο στην Ευρώπη μένουν με τους γονείς τους οι 4 στους δέκα άνδρες (42%) και οι 3 στις 10 γυναίκες (28%). Η ίδια έρευνα κατέδειξε ότι πριν από δέκα χρόνια αγόρια και κορίτσια εγκατέλειπαν το πατρικό δύο χρόνια νωρίτερα σε σχέση με σήμερα, δηλαδή στα 29 τους οι άνδρες (αντί των 31 ετών σήμερα) και στα 25 οι γυναίκες (αντί των 27 ετών σήμερα). Οι κοπέλες, πάντως, σε μεγαλύτερο βαθμό από τα αγόρια, φεύγουν από το πατρικό σπίτι με τον γάμο τους και όχι νωρίτερα.
«Τελειώνοντας και το μεταπτυχιακό μου θα έχω καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές. Αλλά και πάλι, ημέρα με την ημέρα συνειδητοποιώ ότι και δέκα πτυχία να έχεις, δύσκολα αποκτάς το δικό σου σπίτι», λέει ο Παναγιώτης Ταμπάκης. Όπως λέει στα «ΝΕΑ», οι περισσότεροι φίλοι του βιώνουν την ίδια κατάσταση και σε πολλούς από αυτούς το ζήτημα έχει εξελιχθεί σε έναν μόνιμο βραχνά. Βέβαια, το να ζει κάποιος σε αυτή τη ηλικία στο πατρικό του σπίτι έχει και τα θετικά του, όπως λέει ο Παναγιώτης. «Τουλάχιστον η μητέρα μου έχει φροντίσει για ένα πιάτο φαΐ. Όμως δυσκολεύομαι να ζήσω κάποιες προσωπικές στιγμές». Για τον Παναγιώτη φαντάζει αφύσικο να ζει ένα νέος στο σπίτι με τους γονείς του από ένα σημείο και μετά, ωστόσο σημειώνει πως «δυστυχώς, σήμερα δεν υπάρχει άλλη λύση για τους περισσότερους από εμάς».
«Με 800 ευρώ τον μήνα, πώς να νοικιάσεις δικό σου σπίτι;»
Ο Παναγιώτης εργάζεται περισσότερες από 10 ώρες καθημερινά και αμείβεται με 800 ευρώ τον μήνα. Το μόνο θετικό που βρίσκει από τη «συγκατοίκηση» με τους γονείς του είναι «ότι τουλάχιστον θα γυρίσεις στο σπίτι μετά τη δουλειά και θα βρεις το τραπέζι στρωμένο».
Μπορεί σε αυτή την ηλικία να μην έχει τον έλεγχο από τους γονείς του, όπως όταν ήταν μικρότερος, αλλά είναι κάποια πράγματα με τα οποία δύσκολα συμβιβάζεται.
Οι δυσκολίες
«Συνήθως τα ωράριά μου δεν συμπίπτουν με αυτά του πατέρα μου και της μητέρας μου, οπότε στο σπίτι, θέλω- δεν θέλω, αναγκάζομαι να ζω κάτω από ένα άτυπο σιωπητήριο. Δεν μπορώ να βάλω τη μουσική την ώρα και στην ένταση που θέλω, ενώ όποτε επιθυμώ να μείνω τελείως μόνος μου απομονώνομαι στο δωμάτιό μου. Ακόμα και οι σχέσεις μου με το άλλο φύλο γίνονται δύσκολες», σημειώνει.
Εφ΄ όσον δεν καταφέρει να βρει μια δουλειά με καλύτερες αποδοχές μέχρι τον επόμενο χρόνο, για να ζήσει μόνος του, όπως λέει, θα αναγκαστεί να κάνει και δεύτερη δουλειά. «Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη λύση», λέει. «Θα δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αυτό είναι το τίμημα».
«Η προστατευτική οικογένεια αναβιώνει λόγω της ανέχειας»
«ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ η ελληνική οικογένεια είναι προστατευτική και δεν αποδεσμεύει εύκολα τους νέους. Αυτή η κατάσταση άρχισε να αλλάζει τη δεκαετία του ΄80, όπου παράλληλα με την οικονομική ανάκαμψη υπήρξε και πρώιμη χειραφέτηση των νέων. Τα τελευταία χρόνια, όμως, αυτό έχει αλλάξει.
Οι μισθοί πείνας των νέων, η μεγάλη ανεργία, καθώς και το μεγάλο ποσοστό φτώχειας δεν επιτρέπουν στους νέους μια αυτόνομη ζωή», δηλώνει στα «ΝΕΑ» ο κ. Νίκος Φακιολάς, δρ Κοινωνιολογίας και διευθυντής ερευνών του ΕΚΚΕ (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών).
Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο κ. Φακιολάς, το 1/4 των νέων δυσκολεύονται να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, πόσω μάλλον να έχουν το δικό τους σπίτι.
Συμβιβάζονται
«Από τη στιγμή που υπάρχει συναίνεση ανάμεσα στην οικογένεια και τον νέο, τότε το να ζουν μαζί είναι απόλυτα θετικό. Πολύ φοβάμαι όμως ότι οι νέοι σήμερα κάνουν υποχωρήσεις και συμβιβασμούς για να μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους», σημειώνει ο κ. Φακιολάς και συμπληρώνει: «Η αγορά- ενοικίαση ενός σπιτιού προϋποθέτει μεγάλα έξοδα, όπως επίσης και η διατήρησή του. Μια λύση θα μπορούσε να είναι η ενίσχυση της αγοράς κατοικίας, καθώς η κατοικία είναι κοινωνικό και όχι εμπορεύσιμο αγαθό, και η υποστήριξη στην εργασία μέσω της αύξησης των αποδοχών. Βέβαια, η κοινωνική πολιτική προς τους νέους εξαντλείται μόνο στα λόγια», καταλήγει ο κ. Φακιολάς.
