Σε μια χρονιά που θεωρείται από πολλούς εκλογικό έτος, η κυβέρνηση καλείται να ανέβει ένα κακοτράχαλο εσωκομματικό βουνό αντιδράσεων και να βάλει μπροστά το μνημόνιο των ΔΕΚΟ, αλλά και δύσκολες πολιτικά ιδιωτικοποιήσεις. Εγνατία Οδός, ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, είναι οι βασικότερες.

Επειδή η κυβερνώσα παράταξη δεν θα μπορέσει να αναλάβει την ιδιοκτησία τους, θα πρέπει να θεωρείται σίγουρο ότι αυτές θα τρενάρουν μέχρι να αρχίσουν να ηχούν τα γνωστά καμπανάκια των δανειστών.

Το μνημόνιο πάντως δεσμεύει τη κυβέρνηση να φέρει έσοδα 2 δισ. ευρώ το 2018, να έχει τελειώσει πολλούς διαγωνισμούς ως τον Ιούνιο και να προχωρήσει σε όλες τις ενέργειες που θα επιτρέψουν την υλοποίηση του master plan του ΤΑΙΠΕΔ σε χρόνο-ρεκόρ.

Αρκετοί εκλαμβάνουν την βούληση του Πρωθυπουργού να κλείσει το Ελληνικό ως σήμα ότι θα κάνει το ίδιο και με τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία του Ταμείου, ωστόσο σφάλλουν. Τα πολιτικά δεδομένα του 2018 και το είδος των συγκεκριμένων αποκρατικοποιήσεων δημιουργούν όλες εκείνες τις προυποθέσεις για να φουντώσουν οι ενδοκυβερνητικές και εσωκομματικές αντιδράσεις παρά να καταλαγιάσουν. Τα πάντα προδιαθέτουν για ένα δύσκολο χειμώνα, από τον Πάνο Σκουρλέτη, αντίθετο με τη πώληση του 17% της ΔΕΗ από τότε που θήτευε στο υπ. Ενέργειας, έως τον Χρ. Σπίρτζη που μπροστά στις ενστάσεις των δανειστών, ανακάλεσε προ ημερών την απόφαση του για δωρεάν διέλευση από τα διόδια της Εγνατίας Οδού, όσων διαμένουν σε όμορες περιοχές.

Το έδαφος σε διαφωνούντες βουλευτές και υπουργούς να διαμορφώσουν ξανά ένα διαφορετικό πολιτικό στίγμα και να διαφοροποιηθούν από την κυβέρνηση ενόψει μιας δύσκολης στη διαχείρισή της συνέχειας, στρώνουν και οι εξελίξεις στο υπερ-Ταμείο. Την πρωτοχρονιά, 19 ΔΕΚΟ, μεταβιβάζονται στο υπερ-Ταμείο, το οποίο πρόκειται να ξεκινήσει από τα βαθια, δηλαδή με τις πιο ελλειμματικές, όπως τα ΕΛΤΑ και τον ΟΑΣΑ, που αμφότεροι απασχολούν 15.000 εργαζόμενους.

Θα είναι το πρώτο γερό crash test του υπερ-Ταμείου που θα το φέρει αντιμέτωπο με κατεστημένες νοοτροπίες, συνδικαλιστές, εργαζόμενους, αλλά και με τους εποπτεύοντες υπουργούς, οι οποίοι θα χάσουν από τα χέρια μέσα στο 2018, κρίσιμη κυβερνητική ύλη μέσω της οποίας ασκούν εξουσία.

Η λέξη αναδιάρθρωση προκειμένου οι ΔΕΚΟ να πάψουν να παράγουν ελλείμματα, και να γίνουν κερδοφόρες, μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα. Από αλλαγές στο μάνατζμεντ ώστε να γίνει πιο επαγγελματικό, δεσμευτικούς στόχους και μετρήσιμες αποδόσεις για κάθε μία, μέχρι μείωση όπου χρειάζεται του μισθολογικού κόστους, περιορισμό της δαπάνης (π.χ. υπερωρίες), αλλαγές στους εσωτερικούς κανονισμούς και εξορθολογισμό στο προσωπικό. Δηλαδή αποφάσεις πολιτικά δύσκολες, που όσο λεπτοί χειρισμοί και να γίνουν, οι αντιδράσεις θεωρούνται δεδομένες.

Στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ αποτελεί κοινό μυστικό ότι τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα. Οπως επίσης ότι σε μια κρίσιμη πολιτικά χρονιά, δύσκολα οι εποπτεύοντες των ΔΕΚΟ υπουργοί θα δεχτούν την απώλεια της εξουσίας που έχουν πάνω στις κρατικές επιχειρήσεις. Διότι το μνημόνιο περιγράφει ΔΕΚΟ κυριολεκτικά από την…Χώρα του Ποτέ. Αν γίνουν όλα όσα απαιτεί, τότε θα μιλάμε για επιχειρήσεις μιας άλλης χώρας, που σε βάθος χρόνου δεν θα τις συνδεέι τίποτα με το πολιτικό σύστημα, δεν θα μετρούν οι σχέσεις του μάνατζερ με τον εκάστοτε ένοικο του Μαξίμου, ενώ η άσκηση κοινωνικής πολιτικής δεν θα μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη, ούτε να γίνεται όπως σήμερα, στις πλάτες των καταναλωτών.

Στον αντίποδα οι δανειστές πιέζουν εδώ και μήνες την κυβέρνηση να ενεργοποιήσει επιτέλους τον νέο φορέα, ο οποίος και αποτελεί έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους του 3ου μνημονίου. Κάποιοι υπουργοί θέλουν να το λησμονούν, ωστόσο μέρος του χρέους θα αποπληρώνεται από τα έσοδα αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας, με το υπερ-Ταμείο να αποτελεί στην ουσία την «εγγύηση» για το δάνειο ύψους 86 δισ. ευρώ που συμφώνησε τον Ιούλιο του 2015 η Ελλάδα με τον ESM (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας).

Την ίδια στιγμή με τα παραπάνω, και σε μια χρονική συγκυρία που θα έχουν αρχίσει να τρέχουν οι πλειστηριασμοί, και η κυβέρνηση θα φέρνει στη Βουλή τη συμφωνία για τις προς πώληση λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ (Μάρτιος), θα πρέπει να προκηρύξει και ένα μπαράζ από ιδιωτικοποιήσεις.

Συγκεκριμένα τους διαγωνισμούς πώλησης για ΔΕΠΑ (65%) και ΕΛΠΕ (35%) που πρέπει να έχουν ξεκινήσει ως τον Μάρτιο, δίχως να αποκλείεται αργότερα μέσα στη χρονιά να συμβεί το ίδιο για το 17% της ΔΕΗ (το μνημόνιο μιλά για τον Ιούνιο, στόχος πρακτικά αδύνατος). Ταυτόχρονα καλείται να έχει ανακηρύξει ως το Φεβρουάριο νικητή στο διαγωνισμό του ΔΕΣΦΑ (66%), τον Μάρτιο να έχει ξεκινήσει το διαγωνισμό πώλησης του 30% του Ελ.Βενιζέλος, τον Απρίλιο να έχει κλείσει την αποκρατικοποίηση του ΟΛΘ, και ως τον Ιούνιο να έχει ολοκληρώσει την συναλλαγή του Ελληνικού.

Γιώργος Φιντικάκης