Μόνο ομαδικές απολύσεις και συνδικαλιστικός νόμος μπαίνουν στο τραπέζι για τα εργασιακά, επισημαίνει ο υπουργός Εργασίας Γιώργος Κατρούγκαλος με αφορμή τις πιέσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για ανατροπές σε όλα όσα ισχύουν σήμερα για τον κατώτατο μισθό, τις αμοιβές των εργαζομένων, τις συμβάσεις εργασίας, τα όρια των απολύσεων, τις ομαδικές απολύσεις, την κήρυξη απεργιών, τα προνόμια των συνδικαλιστών και το δικαίωμα των επιχειρήσεων να κηρύσσουν ανταπεργία.

Το θέμα της αγοράς εργασίας θα κυριαρχήσει στη δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, τον Οκτώβριο, και το Ταμείο προετοιμάζει από τώρα το έδαφος, κάνοντας σαφές ότι εμμένει στις θέσεις του υπέρ της πλήρους φιλελευθεροποίησης. Η κυβέρνηση έχει οχυρωθεί πίσω από την πρόβλεψη του Μνημονίου να υιοθετηθεί η καλύτερη πρακτική στην Ευρώπη, αλλά το ποια θα είναι αυτή η καλύτερη πρακτική προβλέπεται ότι θα αποτελέσει πεδίο αντιπαράθεσης.

Οπως προέκυψε από εκθέσεις του που είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες, το ΔΝΤ θεωρεί ότι ο κατώτατος μισθός είναι από τους υψηλότερους στην Ευρώπη, με βάση το κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Για τον καθορισμό του επισημαίνει ότι θα πρέπει να αποφασίζεται από το κράτος (όπως ισχύει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες).

Επίσης το Ταμείο τάσσεται υπέρ της υιοθέτησης της βέλτιστης πρακτικής στην Ευρώπη σε ό,τι αφορά τις ομαδικές απολύσεις, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει ότι θα έπρεπε να εξεταστεί η αύξηση του ορίου των απολύσεων στα ποσοστά που ορίζει η κοινοτική οδηγία, δηλαδή από το 5% που είναι σήμερα στο 10%.

Οπως παρατηρεί ο υπουργός Εργασίας, «στο τραπέζι των συζητήσεων τίθενται μόνο ομαδικές απολύσεις και συνδικαλιστικός νόμος, και σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση δεν θα δεχτεί καμία επιδείνωση για τους εργαζομένους και τίποτα ασύμβατο με το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο». Οπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Γιώργος Κατρούγκαλος, «η κυβέρνηση πέτυχε στη συμφωνία του Ιουλίου να περιορίσει το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης στα εργασιακά σε τρία μόνο ζητήματα: ένα που θέσαμε εμείς, την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, με άλλα λόγια την ανατροπή της εργασιακής απορρύθμισης των τελευταίων χρόνων, και δύο πάγια αιτήματα του ΔΝΤ που απηχούν την ιδεοληπτική του προσήλωση στον πιο ακραίο νεοφιλελευθερισμό: τις ομαδικές απολύσεις και τον συνδικαλιστικό νόμο».