Είναι τόσο προφανής ο κίνδυνος από την κλιματική αλλαγή για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος ώστε πρέπει να είναι τρελός κάποιος για να τον αγνοήσει.

Και όμως ο πλανήτης έχει αποτύχει μέχρι στιγμής να επινοήσει μια κατάλληλη απάντηση στο πρόβλημα. Η πρώτη προσπάθεια να βάλουμε τρικλοποδιά σε μια λύση ήταν το Πρωτόκολλο του Κιότο το 1997 που έθεσε μετριοπαθείς στόχους και απέτυχε να αντιμετωπίσει τους μεγάλους ρυπαντές του κόσμου. Δεύτερη αποτυχημένη απόπειρα ήταν στην Κοπεγχάγη το 2009 όπου η προσπάθεια για μια πιο ισχυρή παγκόσμια συμφωνία κατέληξε σε ναυάγιο των διαπραγματεύσεων.

Αλλά η συλλογική αυτή αποτυχία δεν οφείλεται στο γεγονός ότι οι ηγέτες μας είναι παράφρονες ή παράλογοι.

Οφείλεται στο γεγονός ότι κανείς, είτε είναι ηγέτης είτε μια ολόκληρη χώρα, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο οι πράξεις τους επηρεάζουν τους άλλους, ειδικά όταν εμπλέκονται τα γεωπολιτικά θέματα.

Αν η διαμάχη για τους πολύτιμους πόρους, π.χ. τα πετρέλαια, είναι αναπόφευκτη όπως έχει δείξει η Ιστορία, τότε δεν υπάρχει λόγος για μια μικρή χώρα να μην εκμεταλλευτεί ένα κοίτασμα στο μέγιστο δυνατό βαθμό πριν αυτό αρχίσει να μειώνεται.

Μια λύση στο πρόβλημα του πλανήτη θα ήταν να κυβερνάται όλη η ανθρωπότητα από μια παγκόσμια κυβέρνηση υπόλογη στους ψηφοφόρους της και οπλισμένη με τη διάθεση να επιβάλει τις αποφάσεις της για την προστασία του περιβάλλοντος.

Ενα τέτοιο σενάριο είναι φυσικά φανταστικό. Αλλά υπονοεί την ανάγκη να μειωθούν τα πολλά και συχνά χωρίς λόγο ύπαρξης κέντρα αποφάσεων και να αντικατασταθούν με λίγα που θα έχουν πραγματικές εξουσίες για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Μόνο με ριζοσπαστικές λύσεις υπάρχει πιθανότητα να μην προκληθεί ανεπανόρθωτη καταστροφή στο περιβάλλον.

Ο Πέτρος Σέκερης είναι λέκτορας Οικονομικών στο Τμήμα Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Πόρτσμουθ

Τελευταία Νέα