Πείτε στις HΠA ένα μεγάλο «όχι»

H μακροχρόνια ανοικοδόμηση του Ιράκ δεν χρειάζεται ξένη οικονομική βοήθεια.

Χρειάζεται ρυθμίσεις σε πολιτικό επίπεδο, κάτι που θα καταστεί δυνατό μόνο με

την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού κατοχής. Τα δισεκατομμύρια δολάρια που

ζητούν οι ΗΠΑ θα πρέπει να διοχετευθούν όπου υπάρχει ανάγκη, σε ολόκληρο τον

κόσμο, όπως για τη μάχη εναντίον του AIDS και της πείνας. Όσο οι ΗΠΑ

παραμένουν κατοχική δύναμη στο Ιράκ, δεν θα υπάρξει πολιτική σταθερότητα στη

χώρα – και χωρίς πολιτική σταθερότητα, ούτε η οικονομική ανάκαμψη είναι

δυνατή. Πολλοί Ιρακινοί θεωρούν τις ΗΠΑ αποικιοκρατική δύναμη, γεγονός που

σημαίνει ότι είναι εύκολος στόχος, όχι μόνο για τους πιστούς του Σαντάμ

Χουσεΐν και τους Ιρακινούς εθνικιστές αλλά και για Άραβες μαχητές από

γειτονικές χώρες.

Χτυπούν το πετρέλαιο

Οι επιθέσεις εναντίον των κατοχικών δυνάμεων των ΗΠΑ καταστρέφουν, εκτός από

ζωές, και την ιρακινή οικονομία. Οι επιτιθέμενοι έχουν επιτύχει να περιορίσουν

σε σημαντικό βαθμό τις ιρακινές εξαγωγές πετρελαίου. Ο αγωγός που βρίσκεται

βόρεια έχει δεχθεί επανειλημμένα επιθέσεις και λειτουργεί σπανίως – αν

λειτουργεί καθόλου. Οι μονάδες εξόρυξης πετρελαίου δεν έχουν αρκετό ρεύμα για

να λειτουργήσουν σε πλήρη δυναμικότητα, επειδή οι μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής

ενέργειας αποτελούν συχνό στόχο επιθέσεων. Το Ιράκ, που υπό κανονικές συνθήκες

μπορεί να παράγει καθημερινά 2-3 εκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο, παράγει μόλις

1-2 εκατομμύρια βαρέλια.

Τα μειωμένα έσοδα από την παραγωγή πετρελαίου και όχι η έλλειψη ξένης βοήθειας

είναι η πραγματική αιτία της οικονομικής κρίσης στο Ιράκ. Μια μείωση της

παραγωγής κατά ένα εκατομμύριο βαρέλια μεταφράζεται σε χαμένα έσοδα 30 εκατ.

δολαρίων την ημέρα (με 30 δολάρια το βαρέλι). Αυτό σημαίνει ότι, αν το Ιράκ

αύξανε την παραγωγή του κατά ένα εκατομμύριο βαρέλια την ημέρα – πράγμα που

μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν σταματήσουν οι επιθέσεις – θα είχε επιπλέον έσοδα

10 δισ. δολαρίων ετησίως για να ξεκινήσει την ανοικοδόμηση.

Δεν θα είχε ανάγκη

H παραγωγή πετρελαίου στο Ιράκ θα μπορούσε να αυξηθεί σε πέντε εκατ. βαρέλια

την ημέρα μέσα σε τρία χρόνια. Τα έσοδα της χώρας θα αυξάνονταν περίπου στα 30

– 40 δισ. δολάρια τον χρόνο, ποσό αρκετό όχι μόνο για την αποκατάσταση βασικών

υπηρεσιών αλλά και για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου μεσοπρόθεσμα. Με

τέτοια παραγωγή, το κατά κεφαλήν εισόδημα θα αυξανόταν σημαντικά και θα έφτανε

σε αρκετές χιλιάδες δολάρια. Εν ολίγοις, το Ιράκ δεν θα χρειαζόταν καθόλου

εξωτερική βοήθεια για ανάπτυξη.

Το μεγαλύτερο κόστος στο Ιράκ δεν είναι αυτό της ανοικοδόμησης αλλά της

συντήρησης των αμερικανικών στρατευμάτων. Οι ΗΠΑ πληρώνουν 51 δισ. δολάρια τον

χρόνο για 140.000 στρατιώτες (ποσό που μεταφράζεται σε 360.000 δολάρια ετησίως

για κάθε στρατιώτη) και θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν τεράστια ποσά

αποσύροντας τα στρατεύματά τους από το Ιράκ. Αν οι ΗΠΑ έδιναν μόλις ένα μέρος

του ποσού αυτού στο Ιράκ, ως βοήθεια, θα υπήρχαν αρκετοί πόροι για να

λειτουργήσει η ιρακινή κυβέρνηση και να αυξηθεί η παραγωγή πετρελαίου.

Εκτός από τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και σε οικονομικούς πόρους, η

Αμερική έχει κάνει κι άλλο κακό: Στρέφοντας την προσοχή του κόσμου σε μια

οικονομική κρίση που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, κάνει την κοινή γνώμη να

ξεχνά τα πραγματικά παγκόσμια προβλήματα, όπως είναι το AIDS και η πείνα.

Ας σκεφτούμε τη μάχη ενάντια στο AIDS, τη φυματίωση και την ελονοσία. Περίπου

οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι θα πεθάνουν από τις ασθένειες αυτές το 2004. Το 2001

δημιουργήθηκε παγκόσμιο ταμείο για την καταπολέμηση των ασθενειών αυτών, όμως

για το 2004 η κυβέρνηση Μπους δίνει 71 δισ. δολάρια στο Ιράκ και μόλις 200

εκατ. δολάρια στο ταμείο. Ακόμη χειρότερα, οι ΗΠΑ ζητούν και από άλλες χώρες

να κάνουν το ίδιο.

Βοήθεια στους φτωχούς

Είναι καιρός ο κόσμος να πει στην Αμερική μερικά σκληρά λόγια. Οι άλλες χώρες

δεν θα πληρώσουν για την αμερικανική κατοχή στο Ιράκ. Οι ΗΠΑ πρέπει να

ξεκαθαρίσουν ότι σκοπεύουν να αποσύρουν πλήρως και σύντομα τα στρατεύματά

τους. Επιπλέον, οι ΗΠΑ πρέπει να σταματήσουν να σπαταλούν τόσα χρήματα σε

στρατιωτικούς εξοπλισμούς και να προσπαθήσουν να βοηθήσουν περισσότερο τους

φτωχούς του πλανήτη. Είναι μια οικονομική προσπάθεια που ο κόσμος μπορεί – και

πρέπει – να κάνει.

© Project Syndicate, Σεπτέμβριος 2003