Είχατε πει πριν από το δημοψήφισμα ότι η ανεξάρτητη Σκωτία θα μπορούσε να είναι μια ουτοπία. Τελικά, τι θέση πήρατε; Αισθανθήκατε ότι όλοι οι συγγραφείς ήταν υποχρεωμένοι να πάρουν δημόσια θέση; Και τι αφήνουν πίσω του αυτό το δημοψήφισμα και το αποτέλεσμά του;

Με ρώτησαν επανειλημμένα την περίοδο του δημοψηφίσματος και έμεινα σιωπηλός. Γιατί; Επειδή η γνώμη μου δεν θα ήθελα να θεωρηθεί περισσότερο βαρύνουσα από τη γνώμη οποιουδήποτε άλλου. Οι συγγραφείς δεν διαθέτουν μυστικές γνώσεις ή σοφία. Ετσι το μόνο που θα μπορούσα να πω ήταν: ο Ρέμπους θα ψήφιζε «όχι», η Σιβόν Κλαρκ «ναι» και ο Φοξ θα περίμενε μέχρι την τελευταία στιγμή για να αποφασίσει. Το δημοψήφισμα έφερε μια νέα ενέργεια στη δημόσια ζωή – η νεολαία πήρε μέρος στον διάλογο, και αυτό ήταν συναρπαστικό. Φυσικά, υπήρξαν και δυσαρέσκειες και μια αίσθηση ότι η χώρα διαιρέθηκε στα δύο (μιας και έπρεπε να διαλέξεις πλευρά). Και έπειτα από όλα αυτά; Λοιπόν, το δημοψήφισμα δεν απομακρύνθηκε και πολύ. Μας είπαν ότι μπορεί να βρεθούμε ξανά μπροστά του σε δύο ή τρία χρόνια. Στο μεταξύ, πρέπει να ασχοληθούμε με τις προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά στη μύτη μας και να μη μας αποσπούν την προσοχή «η βουή και η μανία».