Αναζήτηση
Αν το προφητικό «Από τη Γη στη Σελήνη» του Ιουλίου Βερν φαινόταν εξωπραγματικό για την εποχή του, στο εγγύς μέλλον θα μοιάζει απλώς σαν την προαναγγελία μιας πραγματικότητας που ήδη θα έχει ξεπεραστεί. Και σε αυτό δεν συνηγορούν απλώς η αποστολή από τους Σοβιετικούς στο Διάστημα του πρώτου τεχνητού δορυφόρου με τον κοσμοναύτη Γκαγκάριν ήδη από το 1961, ούτε βέβαια η ιστορική 21η Ιουλίου του 1969, όταν και ο Νιλ Αρμστρονγκ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που πατάει το πόδι του στη Σελήνη. Είναι και οι δεκάδες από τότε προσπάθειες των ανθρώπων να εξερευνήσουν το Διάστημα, με πιο πρόσφατη, το 2012, αυτήν του οχήματος Curiosity της NASA στον Αρη και την ανακάλυψη οργανικών ουσιών στην επιφάνειά του που, όπως τότε επισημάνθηκε, αποτελούν ισχυρό πειστήριο ότι ο Κόκκινος Πλανήτης φιλοξενεί ζωή.
Πολύ περισσότερο, στο όχι και τόσο μακρινό 2025 που ζει η Ανδριανή ή Ανδρομέδα (ηρωίδα του μυθιστορήματος «Τηγανίζουν πατάτες στον Αρη;») όπου ο τουρισμός στη Σελήνη είναι στην καθημερινή ατζέντα και ήδη λειτουργεί εκεί το «Ξενοδοχείο των Αστρων», που στελεχώνεται από εικοσαμελή ομάδα αστροναυτών και εξειδικευμένων ξενοδοχοϋπαλλήλων με τριάντα κυλινδρικά δωμάτια, θέα τη Γη και απέξω παρκαρισμένο ένα διαστημικό λεωφορείο που κάνει τους επισκέπτες βόλτες πέντε φορές την ημέρα. Και μπορεί στο φουτουριστικό περιβάλλον, η επιστήμη να έχει κάνει θεαματικά βήματα, όμως τα προβλήματα και οι αντινομίες των ανθρώπων συνεχίζονται.
Για παράδειγμα, η Ανδριανή που κάνει τις καλύτερες τηγανητές πατάτες στην πόλη ζει σε ένα πλούσιο σπίτι, ο άνδρας της είναι δικηγόρος και έχουν δύο παιδιά-φοιτητές. Σε ένα ασφαλές αλλά μικροαστικό κέλυφος βιώνει μια ανιαρή καθημερινότητα (εδώ ο Βιντιάδης ξεδιπλώνει και το θέμα της χειραφέτησης της γυναίκας που, όπως φαίνεται, παραμένει άλυτο το 2025) ώσπου συμβαίνει κάτι παράδοξο: κληρονομεί από τον θείο της Λέοντα (έναν διαπρεπή αστρονόμο που τη μεγάλωσε σαν πατέρας και δεν ζει πια) ένα εισιτήριο για το πρώτο τουριστικό ταξίδι στον Αρη με τη NASA. Και εδώ ακριβώς είναι το «δισκοπότηρο» του γλαφυρού μυθιστορήματος –που διαβάζεται και σαν εκλαϊκευμένο δοκίμιο για την Ιστορία της Αστρονομίας και της Διαστημικής με πλήθος επιστημονικών πληροφοριών. Η δυνατότητα να ταξιδέψει στον Αρη, οι αντιρρήσεις της οικογένειάς της (αλήθεια, ποιος θα τηγανίζει πατάτες σαν εκείνη όσο θα λείπει;) και τελικά η υπέρβαση που κάνει (εδώ προσθέστε και έναν θυελλώδη έρωτα που προκύπτει με τον ρώσο εκπαιδευτή της αποστολής) είναι το πρόσχημα του συγγραφέα για να μιλήσει για κάτι βαθύτερο: το πιο μακρινό ταξίδι δεν είναι χιλιομετρικό, είναι οι διπλανοί μας άνθρωποι που δεν τους μάθαμε ποτέ, είναι αυτά που δεν βρήκαμε το θάρρος να υλοποιήσουμε.
