θα ηθελα να αναφερθώ σε δύο βιβλία. Το πρώτο είναι ένα ακόμη εξαιρετικό βιβλίο του Τάσου Γιαννίτση, το «Η Ελλάδα στην κρίση» (εκδ. Πόλις). Ενα βιβλίο που ξεφεύγει από τη μιζέρια των κοινότοπων αναλύσεων, σύμφωνα με τις οποίες η αιτία της κρίσης εντοπίζεται στους κακούς ξένους ή μόνο στις δημόσιες δαπάνες. Εδώ ο επιστημονικός λόγος τέμνει το πολιτικό και παραγωγικό σύστημα (αυτό που ονομάζει πεντάλφα της κατάρρευσης: αδράνεια, αμορφωσιά, ανορθολογισμός, απληστία, αρνητισμός) για να αναζητήσει εκεί τις βαθύτερες αιτίες της ελληνικής κρίσης. Ο Γιαννίτσης, όμως, ως σοβαρός επιστήμονας γνωρίζει πολύ καλά ότι εκεί όπου υπάρχουν οι αιτίες, εκεί πρέπει να υπάρξουν και παρεμβάσεις για την υπέρβασή τους. Εχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο που αντικείμενό του δεν είναι μόνο η περιγραφή της κρίσης και των υπαιτίων, αλλά και προτάσεις για τη δημιουργία ενός διαφορετικού πολιτικού συστήματος και παραγωγικοαναπτυξιακού μοντέλου.

Το δεύτερο είναι το βιβλίο του John Freely «Ο Πλάτων στη Βαγδάτη ή το φως της Ανατολής» (μτφ. Νίκος Γάσπαρης, εκδ. Πατάκη). Σε αυτό το καλογραμμένο βιβλίο (διαβάζεται σαν μυθιστόρημα) ο συγγραφέας καταθέτει στοιχεία που μας δείχνουν ότι η καλλιτεχνική και επιστημονική επανάσταση στην Ευρώπη της Αναγέννησης προετοιμάστηκε στον αραβικό κόσμο από τον 8ο έως τον 13ο αιώνα. Είναι ένα βιβλίο για το ευρύ κοινό, αλλά και ένας πολύτιμος σύντροφος κατά της στερεοτυπικής σκέψης.

Τελευταία Νέα