Μέσα στη χαρτοθάλασσα ξεχωρίζω τρεις Ελληνες και έναν Ρώσο, αγνοώντας άλλους που ίσως αξίζουν περισσότερο. Ο Γιάννης Παλαβός («Αστείο», εκδ. Νεφέλη), με ένα επίθετο που μοιάζει με ψευδώνυμο χωρίς να είναι, σκιτσάρει δώδεκα ιστορίες καθημερινών ανθρώπων κυρίως της επαρχίας. Πίσω από ένα παραβάν ασφάλειας και γαλήνης φυσάει ένας ανήσυχος αέρας με ψήγματα χρυσού. Λόγος σφιχτός και ευρηματικός. Η Λητώ Πιτυρή, πρωτοεμφανιζόμενη με το «Ολγα ή τίποτα» (εκδ. Κέδρος), περιγράφει τις αγωνίες νέων ανθρώπων που τα πτυχία και οι έρωτές τους δεν τους εξασφαλίζουν την ευτυχία. Εξασφαλίζει όμως την ευχαρίστηση του αναγνώστη χωρίς παραχωρήσεις στην επικαιρότητα. Η Λουκία Δέρβη στο πρώτο της μυθιστόρημα «Group Therapy» (εκδ. Μελάνι) ρίχνει μια διεισδυτική νέα ματιά σε γυναίκες που ψυχαναλύονται και αναλύουν η μία την άλλη, με τον αναγνώστη να παρακολουθεί με ενδιαφέρον και να επικροτεί.

Τέλος, για να πάω στους κλασικούς, το «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ (σε έκδοση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, μετάφραση των Τίνας Καραγεώργη, Γιούρι Γιαννακόπουλου, δόθηκε από την εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής») είναι ένα απίστευτα μοντέρνο, ελευθεριάζον μυθιστόρημα γραμμένο μέσα στο δηλητηριασμένο από τη λογοκρισία κλίμα της Σοβιετίας. Λογοτέχνες, θαυματοποιοί, δαίμονες και γραφειοκράτες στήνουν έναν τρελό χορό και ο Μπουλγκάκοφ αναδύεται αλώβητος, νέος, επίκαιρος και παντοτινός.

Τελευταία Νέα