Αναζήτηση
Ναι, ο Ερνέστο Γκ. που αναφέρεται στον τίτλο του νέου μυθιστορήματος του Ζαν-Μισέλ Γκενασιά είναι πράγματι ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, αλλά εμφανίζεται σε ένα σανατόριο στα περίχωρα της Πράγας, με το ψευδώνυμο Ραμόν, μετά τα δύο τρίτα του μυθιστορήματος. Ο θρυλικός επαναστάτης της Λατινικής Αμερικής βρέθηκε πράγματι στην Πράγα το 1966, ερχόμενος από την Αφρική. Οι βιογράφοι του όμως δεν αναφέρουν τίποτα παραπάνω γι’ αυτό το ταξίδι, που έγινε με άκρα μυστικότητα. Γιατί πήγε ο Τσε στην Τσεχοσλοβακία; Ποιους συνάντησε; Πώς ήταν η καθημερινότητά του εκεί; Ο Γκενασιά εφευρίσκει την ιστορία, για την οποία όμως δεν θα ήθελα να σας αποκαλύψω τίποτε περισσότερο από το ότι ο γιατρός Γιόζεφ Κάπλαν φροντίζει τον υψηλά ιστάμενο ασθενή του και μιλάει μαζί του γαλλικά, όπως και η κόρη του Ελενα.
Ο γιατρός Γιόζεφ Κ., ευθεία αναφορά στον ομώνυμο ήρωα της «Δίκης» του Φραντς Κάφκα, είναι το κεντρικό πρόσωπο του μυθιστορήματος, πέραν όμως του ονόματος οι δύο Γιόζεφ δεν έχουν άλλα κοινά. Στις 25 Απριλίου 2010 ο Γιόζεφ γίνεται 100 ετών, ζυγίζει 56 κιλά και αισθάνεται «μάλλον καλά». Δεν φοβάται το τέλος του που έρχεται. «Δεν δίνω δεκάρα αν θα φύγω. Από πάντοτε. Πρόκειται για κάτι που μου είναι απολύτως αδιάφορο. Δεν φοβάμαι περισσότερο τον θάνατο απ’ όσο φοβήθηκα τη ζωή. Εχω ξεπεράσει την κατάρα που με βάραινε. Ο Γιόζεφ Κ. ήταν πρόσωπο του Κάφκα. Δεν είμαι εγώ. Δεν έχω καμιά σχέση μαζί του», λέει ο αφηγητής, κάνοντας τον απολογισμό μιας κοσμοπολίτικης ζωής που εκτυλίσσεται μέσα στο φόντο της ταραγμένης Ιστορίας του 20ού αιώνα η οποία μας ταξιδεύει από την Πράγα στο Παρίσι, από εκεί στο Αλγέρι και πάλι πίσω στην Πράγα και στη χρεοκοπία του κομμουνιστικού οράματος.
«Η ζωή που ονειρεύτηκε ο Ερνέστο Γκ.» δεν είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα αλλά ένα μεγάλο λαϊκό ανάγνωσμα που εκτυλίσσεται μέσα στο πλαίσιο της Ιστορίας ή μαζί με την Ιστορία, γραμμένο με αυτό το υπέροχο γλυκόπικρο στυλ του Ζαν-Μισέλ Γκενασιά, που γνωρίσαμε ήδη στο προηγούμενο βιβλίο του, τη «Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων». Οι ιστορίες των ηρώων του θυμίζουν τις ματριόσκες, τις ρωσικές κούκλες που κρύβονται η μία μέσα στην άλλη, και δεν τελειώνουν ποτέ καθώς η μία παραπέμπει στην άλλη. Το μυθιστόρημα δεν αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου αλλά συμπλήρωμά του, καθώς κάποιοι από τους χαρακτήρες του ενός βιβλίου «ζουν» και μέσα στο άλλο. Ο Μορίς Ντελονέ, για παράδειγμα, ο θείος του πιτσιρικά Μισέλ Μαρινί της «Λέσχης», είναι ο πιο στενός φίλος του Γιόζεφ στο Αλγέρι, όπως και ο Πάβελ Τσιμπούλκα. Προτού καταφύγει στο Παρίσι ο Πάβελ ήταν διπλωμάτης, φίλος και σύντροφος του Γιόζεφ, ο οποίος θα παντρευτεί τη γυναίκα του Τερέζα όταν η Κριστίνα –ο μεγάλος έρωτας του Γιόζεφ –θα εξαφανιστεί μια μέρα μαζί με τον γιο τους Μάρτιν, όπως και ο Πάβελ.
Ο Γιόζεφ Κ., δηλαδή Κάπλαν, ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος, γεννήθηκε στην Πράγα το 1910. Ηταν γόνος μιας εβραϊκής οικογένειας γιατρών «από πατέρα σε γιο εδώ και καμιά δεκαριά γενιές», και τη μόρφωσή του είχε αναλάβει η μητέρα του Τερέζα που «λάτρευε τη χαρούμενη μουσική». Του έμαθε να χορεύει βαλς, «χόρευαν στο σαλόνι σχεδόν καθημερινά, του μιλούσε άλλοτε γαλλικά και άλλοτε γερμανικά και σχεδίαζε να μάθουν μαζί ρωσικά για να διαβάσουν Πούσκιν στο πρωτότυπο». Δεν πρόλαβαν όμως, αφού η Τερέζα πέθανε ξαφνικά από τη γρίπη που αφάνισε τη χώρα αφήνοντας πίσω της πολύ περισσότερα θύματα από ό,τι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Γιόχαν ήταν τότε μόλις 10 ετών αλλά η αγάπη για τον χορό είχε ήδη εγκατασταθεί μέσα του.
Ηταν ατίθασος και επαναστάτης. Αφού σπούδασε Ιατρική, ο πατέρας του τον έστειλε για μεταπτυχιακά στο Παρίσι, όπου θα γνωρίσει την μποέμικη ζωή, τον έρωτα και το ταγκό. Λατρεύει τον Κάρλος Γκαρντέλ –το «Volver» γίνεται το μουσικό μοτίβο του μυθιστορήματος –χορεύει με πάθος αργεντίνικο και όταν οι επαναστατημένοι φίλοι του φεύγουν για την Ισπανία για να πολεμήσουν κατά του φασισμού αυτός προτιμάει να καταπολεμήσει την πανούκλα και εγκαταλείπει το Παρίσι για μια θέση στο Ινστιτούτο Παστέρ, στο Αλγέρι.
