# Μέσα στην οικονομική κρίση που ταλανίζει την Ευρώπη, πιο ανησυχητική είναι η πολιτική κρίση. Βασική της παράμετρος είναι η απώλεια εμπιστοσύνης των κοινωνικών ομάδων στις πολιτικές ηγεσίες. Αγγίζει τα όρια του κυνισμού θεωρώντας το σύνολο των εκπροσώπων στα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια σαν άτομα μειωμένης ηθικής, αργυρώνητα και αδιάφορα για τα κοινά, γενίκευση που οδηγεί στη φθορά των κοινοβουλευτικών θεσμών και άρα ανοίγει τον δρόμο σε ακροδεξιές ιδεολογίες. Εδώ βρίσκεται το κυριότερο αίτιο του φαινομένου να έχουν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες αυξητική επίδραση ιδίως σε λαϊκά στρώματα ακροδεξιές ιδέες και έτσι ακροδεξιά κόμματα να συμμετέχουν με σημαντικά ποσοστά στα Κοινοβούλια ακόμα και παραδοσιακά δημοκρατικών χωρών.

# Πρόσφατη βρετανική έρευνα για το θέμα σε αρκετές χιλιάδες περιπτώσεις οπαδών ακροδεξιών κομμάτων σε διάφορες χώρες διαπιστώνει ότι βασική ενοποιητική τους παράμετρος, παρά την οικονομική κρίση, δεν είναι η οικονομική διάσταση αλλά η ιδεολογία. Τις ομάδες αυτές χαρακτηρίζει σε όλες τις χώρες φανατικός εθνικισμός, εχθρότητα προς τους μετανάστες και ακραία ισλαμοφοβία με τη μορφή μίσους που ανακαλεί τον αντισημιτισμό της ναζιστικής περιόδου. Την εχθρότητα και το μίσος προς τους μετανάστες τα αιτιολογούν με στερεότυπες ιδέες υπεράσπισης των παραδοσιακών αξιών που συγχρόνως συνοδεύουν, κατά τη συνταγή του κλασικού φασισμού, με παραδοσιακά αριστερές ιδέες εναντίον των πλουσίων και του κεφαλαίου στο όνομα των θυμάτων της οικονομικής κρίσης.

# Ο δεξιο-αριστερο-ακροδεξιός τους λόγος, παράλληλα, αρνείται ότι είναι ακροδεξιοί και ρατσιστές, πράγμα που επαναλαμβάνουν επίμονα και ενίοτε επιθετικά. Αξιοσημείωτο είναι ακόμα ότι κατά την παραπάνω έρευνα μικρό ποσοστό είναι άνεργοι, ενώ τα 2/3 είναι κάτω των 30 και τα 3/4 άντρες. Συνδυασμός επικίνδυνος. Νέοι, άντρες, φανατικοί, με κίνητρο το μίσος, αυτόκλητοι προστάτες της εθνικής «καθαρότητας», κραυγάζουν ότι δεν είναι ακροδεξιοί αλλά «πατριώτες» και άρα έχουν δικαίωμα στην αυτοδικία. Το γιγάντιο πρόβλημα παντού (και εδώ) είναι η νομιμοποίηση του ακροδεξιού λόγου από τις δύο άκρες του κοινοβουλευτικού φάσματος, τη Δεξιά και την Αριστερά, επειδή εξαιτίας της κρίσης επηρεάζει λαϊκά στρώματα έλκοντας ψηφοφόρους.