Αναζήτηση
Το καλύτερό της όμως; Πως ύστερα από χρόνια γελάει επί θεατρικής σκηνής. Κάνει κωμωδία. Είχε να κάνει, λέει, από το 1984, μαζί με τον Κώστα Καρρά, στο «Ντόρις και ο γυαλάκιας». «Στο μεταξύ έπαιξα σπουδαία έργα ρεπερτορίου, μεγάλων συγγραφέων, επίτρεψε μου να πω δύσκολα έργα. Και με μεγάλους σκηνοθέτες.
Την ήθελα πολύ την κωμωδία, ήθελα να γελάσω, να διασκεδάσω. Οχι να περάσω εύκολα. Γιατί η κωμωδία είναι ό,τι δυσκολότερο στο θέατρο. Αλλά να γελάσω. Η συνάντηση με τη σκηνοθεσία του Νίκου Μουτσινά ήρθε ακριβώς στην κατάλληλη ώρα».
Κάνει το «Νύφη κουράγιο». Εχει σκεφτεί άραγε και τον Μπρεχτ; Το «Μάνα Κουράγιο». Με κόβει. «Οχι. Εγώ κάνω άλλο θέατρο».
Μήπως τελικά είστε φτιαγμένη για κωμωδία και το είχατε παραμερίσει ή ξεχάσει;
Ο ηθοποιός δεν είναι φτιαγμένος για ένα είδος θεάτρου. Πρέπει να μπορεί να παίξει όλα τα είδη. Υπάρχουν βέβαια ηθοποιοί που είναι καλύτεροι στην κωμωδία, ίσως επειδή την έχουν δουλέψει περισσότερο, άλλοι πάλι παίζουν μόνο ή πολύ συχνά κωμωδία επειδή την θεωρούν, κακώς, εύκολο πράγμα. Είμαι θεατρίνα.
Λατρεύω το θέατρο. Ηθελα να παίξω τα έργα που έπαιξα. Ούτε είχα ξεχάσει την κωμωδία ούτε την είχα παραμερίσει και το σημαντικότερο – θα το ξαναπώ – την θεωρώ και πάρα πολύ δύσκολη. Το ήθελα τώρα, ναι, μετά από τριάντα ένα χρόνια. Και τώρα το έκανα.
Υπάρχει κάποιο μυστικό μιας κατά κύριο λόγο δραματικής ηθοποιού στην κωμωδία και το κατέχετε;
Δεν είναι μυστικό. Είναι αξίωμα. Το δράμα και η κωμωδία είναι, όπως και στη ζωή, οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Βλέπεις μια τραγική σκηνή και μπορεί να γελάσεις ή μπορεί να δεις μια κωμική σκηνή που κρύβει μέσα της βαθιά τραγικότητα – και το ‘’Νύφη κουράγιο’’ έχει τέτοιες σκηνές. Δεν κατέχω τίποτα. Πόσο ανόητη θα ήμουν αν πίστευα πως κατέχω κάτι ή πως έχω μυστικά και άσους στο μανίκι.
Πόσο εγωίστρια και αυτάρεσκη. Μπαίνω στις πρόβες χωρίς να γνωρίζω τίποτα, άγραφο χαρτί και περιμένω από τον σκηνοθέτη να με διδάξει. Πρέπει να το κλείσουμε οριστικά το θέμα αυτό με το θέατρο γιατί έχουμε δει ηθοποιούς που νομίζουν πως κατέχουν. Τι είδους θέατρο και τι είδους ερμηνευτικές διεκπεραιώσεις κάνουν. Δεν κατέχουμε τίποτα μέχρι ο σκηνοθέτης να αρχίσει να διδάσκει. Αυτός είναι το άλφα και το ωμέγα των όποιων μυστικών κατά τη διάρκεια προετοιμασίας ενός ρόλου.
Νιώθετε ότι σας έχουν υποτιμήσει ή ίσως υπερτιμήσει στους ρόλους σας;
Νιώθω πως έκανα – και έκανα – τα πράγματα που ήθελα. Ποτέ δεν παρασύρθηκα από τις απαιτήσεις του κοινού. Εκανα ρόλους που λάτρεψα, που σεβάστηκα, που κόπιασα και βασανίστηκα πολύ μαζί τους. Αν δεν άρεσαν κάποια έργα σε κάποιους είναι ζήτημα που δεν με αφορά.
Αλλά και σε αυτούς που άρεσαν πολύ, επίσης είναι ζήτημα εντελώς δευτερεύον για μένα. Ησσονος σημασίας. Ούτε επιλέγω έργα, ούτε τα παίζω έχοντας κατά νου τη γνώμη ή τις επιθυμίες του κόσμου. Αυτό είναι ο απόλυτος εγκλωβισμός. Ναι, το λέω, η απόλυτη δυστυχία.
Το σχέδιο για τον «Αύγουστο» στο ΚΘΒΕ φαίνεται να ναυάγησε. Το σκέφτεστε για το μέλλον;
Δεν σκέφτομαι το μέλλον. Το μέλλον είναι ο θάνατος. Είναι μεγάλο έργο ο «Αύγουστος» και ήταν μεγάλη τιμή να μου το προτείνει το ΚΘΒΕ με τον Γιάννη Βούρο. Εκανα, όμως, σινεμά. Ενα χαρακτηριστικό πέρασμα στην ταινία «The Republic», όπου είμαι μια… μαφιόζα, που δρα στον σκοτεινό κόσμο του εφιαλτικού σκλαβοπάζαρου του σεξ. Μου άρεσε πολύ που ξαναβρέθηκα σε κινηματογραφικό γύρισμα, και μάλιστα τόσο άρτιο και εντυπωσιακό.
Είναι εύκολο να βασανίζετε ως βιτριολική πεθερά την κόρη σας ως… νύφη σας;
Την κόρη μου, ακούω!!!! Δεν παίζω με την κόρη μου. Παίζω με μια ηθοποιό που κάνει τον ρόλο της Μυρίνης, της υποψήφιας νύφης μου, δηλαδή και αυτή παίζει με μια ηθοποιό που κάνει τον ρόλο της Βίβιαν, της υποψήφιας πεθεράς της. Ετσι έχει το πράγμα. Ο “βασανισμός”, κυριολεκτικός και μεταφορικός, δεν είναι λιγότερο οδυνηρός επειδή συμβαίνει η συμπρωταγωνίστριά μου να ξέρετε πως είναι η κόρη μου. Θα “βασανιστεί” επειδή το απαιτεί το έργο και η επαγγελματική μας σχέση.
Από το «Μιας πεντάρας νιάτα» στο «Νύφη κουράγιο». Τι κρατάτε, τι πετάτε;
Η θεατρική μου πορεία, τα έργα που έπαιξα ήταν αποτέλεσμα απολύτως συνειδητών επιλογών. Θα ήμουν γελοία αν πετούσα το οτιδήποτε. Θα πρόδιδα και θα απαξίωνα την ίδια μου την ιστορία. Το παρελθόν μου, οι επιλογές μου είναι η ιστορία μου. Αλίμονο σε όποιον πετάει την ιστορία του: άνθρωπο, ομάδα, λαό.
Σας κολακεύει να σας γνωρίζουν και οι νεότεροι στις ταινίες του ελληνικού σινεμά; Ή θα προτιμούσατε να το παρακάμψετε;
Να παίζονται συνεχώς οι ταινίες του παλιού ελληνικού σινεμά. Για να μαθαίνουν οι νεότεροι. Να διδάσκονται και να εμπεδώνουν το πώς δημιουργείτο ο καλός ελληνικός κινηματογράφος και γιατί έμεινε στην ιστορία ως “χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου”. Δεν κολακεύομαι γιατί δεν είμαι αυτάρεσκη. Αλλά με ενθουσιάζει η σκέψη πως κάποιος βλέπει ένα παλιό φιλμ και μαγεύεται από τις ερμηνείες, τον φωτισμό, το μοντάζ, τη μουσική, το όλον μιας ταινίας. Είμαι πεπεισμένη πως υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό νέων παιδιών που νοσταλγούν τον επαγγελματισμό και την ποιότητα του Φίνου. Είναι μια δυσβάσταχτη και ταυτόχρονα ελπιδοφόρα νοσταλγία.
Εχετε μετανιώσει για κάτι στη ζωή και στην καριέρα σας;
Για τίποτα. Οσα συνέβησαν ήταν να συμβούν. Παύλο, ξέρεις γιατί δεν μετάνιωσα; Γιατί η καριέρα μου κύλησε με σεβασμό στον εαυτό μου και στους θεατές. Με μια λέξη πορεύτηκα, αυτήν. Τον σεβασμό. Δεν μπορώ λοιπόν να μετανιώσω για τον σεβασμό στον εαυτό μου, στο θέατρο, στο κοινό. Μετάνοια σημαίνει τύψεις, ενοχές. Και καταλαβαίνω πολύ καλά εκείνους τους ηθοποιούς που μετάνιωσαν για το ένα ή το άλλο. Είναι απολύτως λογικό να μετανιώνεις για τις “αρπαχτές” και για τα “βγήκα στη σκηνή, τα είπα και ξεμπέρδεψα”. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Αν μετανιώνεις δεν κάνεις τέχνη, κάνεις μάνατζμεντ.
INFO
«Νύφη κουράγιο» από την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου στην Αθηναΐδα – θεατρική σκηνή Ζωή Λάσκαρη (Καστοριάς 34-36 & Ιερά Οδός, Βοτανικός, τηλ. 210-3480.080). Κείμενο – σκηνοθεσία: Νίκος Μουτσινάς. Σκηνικά: Μαρία Φιλίππου. Κοστούμια: Νικόλ Παναγιώτου. Παίζουν: Ζωή Λάσκαρη, Μαρία Ελένη Λυκουρέζου, Κωνσταντίνος Ζαμπάρας, Βίβιαν Κοντομάνη, Βασίλης Μπαξεβάνης, Σύνθια Μπάτση, Δημήτρης Τσέλιος.
