Κύριε Πατρίκιε, ως ποιητής αλλά και ως πολίτης µε καθόλου ανώδυνη πολιτική δράση επί δεκαετίες, τι γνώµη έχετε για τις εκλογές;

Εκλογές, δηλαδή επιλογές πολιτικών και προσώπων, κάνουμε συνεχώς στη ζωή μας. Αυτές της Κυριακής, θα πείτε, δεν είναι ίδιες. Εχουν όμως το εξής κοινό. Σου θέτουν το πρόβλημα: είσαι σε αρμονία τελικά με αυτά που πιστεύεις και με αυτά που πράττεις; Ή άλλα λες και άλλα κάνεις;

Οι πολιτικοί, δηλαδή, άλλα λένε κι άλλα κάνουν;

Πολύ περισσότερο από τους πολίτες.

Με αυτό το δεδοµένο, πώς προσεγγίζετε τα κόµµατα και τις πολιτικές τους;

Με τα χρόνια, έχω πάψει πια να στέκομαι στα προγράμματα, μένω περισσότερο στα πρόσωπα, στις δυνατότητες που έχουν, στην ηθική διάσταση του δημόσιου ρόλου τους. Σε αυτές τις εκλογές, πολλά από τα πρόσωπα που εκτιμώ βρίσκονται στο Ποτάμι –μεταξύ των οποίων ο πρώτος και ο τελευταίος του ψηφοδελτίου Επικρατείας, ο Νικηφόρος Διαμαντούρος και ο Νίκος Αλιβιζάτος.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης τι εντύπωση σας έχει κάνει;

Τον εκτιμώ και τον συμπαθώ. Τον πρωτογνώρισα τις παραμονές των εκλογών του 2012 και μου έκαναν εντύπωση η παρρησία του και η ειλικρίνειά του. Λένε ότι έχει ένα προσωποπαγές κόμμα. Αλλά ποιο κόμμα, ακόμα κι όσα επαγγέλλονται αρχές και συλλογικότητα, δεν έχει προσωποπαγείς δομές;

Εχετε αφιερώσει πολλά χρόνια της ζωής σας στην υπόθεση της ευρωπαϊκής ανανεωτικής Αριστεράς. Ο Αλέξης Τσίπρας, ως επικεφαλής του κόµµατος που ενσωµάτωσε την παράδοσή της, τι αισθήµατα σας γεννά;

Ο Τσίπρας είναι πολύ συνεπής. Δεν είχε σχέση με την ανανεωτική Αριστερά, διαμορφώθηκε στην ΚΝΕ. Μακάρι να τον ωρίμασε η κυβερνητική θητεία του, η αντιμετώπιση εκ μέρους του των προβλημάτων μιας χώρας που πήγαινε στην καταστροφή. Ελπίζω να συνειδητοποίησε πως η επτάμηνη κυβερνητική θητεία του στην ουσία δεν ήταν δική του διακυβέρνηση, αλλά των προσώπων που ο ίδιος διόρισε στις κρίσιμες θέσεις: του Βαρουφάκη, του Λαφαζάνη, της Κωνσταντοπούλου. Η παραδοχή εκ μέρους του (όπως του αποδόθηκε) ότι του έτρωγαν οι γύπες το συκώτι είναι επαρκής γνώση για να μην επαναλάβει τις ίδιες επιλογές.

Θεωρείτε ώριμες τις τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα στο ντιμπέιτ απέναντι στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη;

Να σας πω την αλήθεια, δεν άκουσα τη συζήτηση των δύο πολιτικών αρχηγών. Προτίμησα να συναντήσω δυο παλιούς φίλους μου, να έχω μια ευχάριστη βραδιά σε ένα εστιατόριο. Ο πολιτισμός μας μάς επιτρέπει, ευτυχώς, να μη συντονίζουμε τις ζωές μας στο πλαίσιο των πολιτικών αντιπαραθέσεων.

Ο Βαγγέλης Μεϊµαράκης πώς σας φαίνεται; Ταιριάζει σε έναν θεσµικό πολιτικό το µάγκικο στυλ;

Θα σας πω μια παλιά ιστορία. Οταν, στην Κατοχή, έγινα γραμματέας της ΕΠΟΝ Ψυρή, μιας γειτονιάς γεμάτης κουτσαβάκηδες και μαγκιά, προσπαθούσα κι εγώ, για να μη φαίνομαι ξένος, να μιλάω και να φέρομαι μάγκικα. Με επανέφερε στην πραγματικότητα ένας θαυμάσιος άνθρωπος και πραγματικός μάγκας, ο Κώστας Βυθούλκας (δεν ζει πια). Μια μέρα, είχαμε βγει ένα συνεργείο για να προπαγανδίσουμε τις θέσεις μας. Εκείνος είχε το πιστόλι της περιφρούρησης, εγώ κρατούσα το χωνί και έλεγα τα συνθήματα, γιατί είχα δυνατή και καθαρή φωνή. Κάποια στιγμή, όταν τελειώσαμε χωρίς περιπέτεια, ο Βυθούλκας μού είπε: «Αργύρη (Αργύρης ήταν το ψευδώνυμό μου), ξέρεις, μάγκας που να φοράει γυαλιά δεν υπάρχει». Οταν άρχισα να μιλάω κανονικά, όχι ψευτομάγκικα, με εκτίμησαν οι πάντες. Το ζήτημα είναι μιλώντας να εκφράζεις ό,τι πραγματικά είσαι. Δεν είναι η μαγκιά, λοιπόν, το κριτήριο για την πολιτεία ούτε του Μεϊμαράκη.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ πώς το κρίνετε;

Μου κάνει εντύπωση ο Βενιζέλος. Λέει σωστά πράγματα, αλλά δεν ελκύει. Καμιά φορά λέω ότι, αν είχα τη δυνατότητα, θα ψήφιζα τον Ολάντ. Το ευρωπαϊκό τόξο, δηλαδή. Το σοσιαλιστικό προοδευτικό ευρωπαϊκό τόξο. Μακάρι όλες οι δυνάμεις που εκφράζονται σε αυτή την περιοχή να ήταν ενωμένες.

Συγκαταλέγετε σε αυτό το τόξο τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ;

Ενα τμήμα του. Διότι ακόμα δεν με πείθει ότι είναι ενιαίο κόμμα –όπως δεν έγινε ακόμα κι όταν συγχωνεύθηκαν οι διάφορες συνιστώσες του.

Τι είναι για σας η Ευρώπη;

Πρόοδος, ελευθερία. Δυστυχώς, η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας υπονομεύθηκε από την ελληνική νοοτροπία. Συνδυάστηκε συχνά μόνο με τις παροχές και σημαδεύτηκε από τη διαφθορά. Αν καταλογίζω κάτι στις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, είναι ότι όλο το επενδυτικό χρήμα που ήρθε στην Ελλάδα, κι όλο το χρήμα των δανείων, αντί να πάει σε επενδύσεις, πήγε σε καταναλωτικές παροχές.

Απ’ αυτή την άποψη, η επίσηµη Αριστερά που µιλάει για το «παλιό σύστηµα» θα έλεγε κανείς ότι έχει δίκιο.

Ναι, αλλά τι διεκδικεί; Να γυρίσουμε πίσω σε εκείνη την εποχή. Ολα τα προγράμματα είναι επιστροφή στις παροχές και στις απολαβές των περασμένων ετών –και καμιά πραγματική πρόταση για το πώς θα κερδίσουμε το μέλλον.

Λάθος, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης προτείνει τη δραχμή.

Οντως, διαφοροποιείται προς το χειρότερο: υπόσχεται κλειστά σύνορα, κρατικοποιήσεις τραπεζών και επιχειρήσεων, ονειρεύεται μια Ελλάδα όπως οι παλαιές λαϊκές δημοκρατίες –χώρες στις οποίες, μετά το 1989, αν ταξιδέψεις και μιλήσεις με συμπάθεια για τον σοσιαλισμό, μπορεί να φας ξύλο, τέτοια είναι η αποστροφή κατά της φτώχειας, της σοβιετικής κατοχής και των αυταρχικών μεθόδων της.

Πώς κρίνετε την πολιτική του τελευταίου επταµήνου για την εκπαίδευση;

Με ενόχλησε βαθύτατα η φράση «η αριστεία είναι ρετσινιά». Κι ότι την είπε ο Αριστείδης Μπαλτάς, που και ο ίδιος είχε αριστεύσει και ως φοιτητής και ως πανεπιστημιακός δάσκαλος.

Τελευταία Νέα