Η Αρλέτα παρέα με τους εκλεκτούς της φίλους Νένα Βενετσάνου, Γιάννη Ζουγανέλη, Ντόρα Μπακοπούλου και Γιάννη Σπανό εμφανίζεται στο Βεάκειο Θέατρο του Πειραιά για να παρουσιάσει τραγούδια που αγάπησε και άλλα που το κοινό αγάπησε με τη φωνή της. Από το «Μπαρ το ναυάγιο», το «Batida de coco, τη «Σερενάτα» και τα «Ήσυχα βράδια». Ειδικά για την περίσταση, ξαναπιάνει το νήμα της προσωπικής της διαδρομής.

ΞΕΚΙΝΗΜΑ: Το 1966 έβγαλα τον πρώτο μου δίσκο («Τραγουδά η Αρλέτα», Lyra). Δεν εμφανιζόμουν στα μαγαζιά γιατί δεν υπήρχαν μικρόφωνα κι εγώ τραγουδάω πολύ χαμηλά. Πρωτοτραγούδησα το 1968 για ένα μήνα επειδή αρρώστησα. Όταν πήγα να ξανατραγουδήσω παντού έκλειναν το χώρο. Αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ γιατί ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου ήταν ενταγμένη κάπου. Κάτι είχα ακούσει που μου φάνηκε αστείο. Σε ηλικία 23 ετών είχα κατηγορηθεί για «σωκρατισμό»: ότι παρασύρω τους νέους στην οδό της απωλείας. Και μετά οι κομμουνιστές με χαρακτήρισαν «τραγουδίστρια της παρακμής».

ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ: Το τρακ έκανε να μου περάσει κάπου 15 χρόνια. Ηταν περίεργη η περίπτωσή μου. Ποτέ δεν σκέφτηκα να γίνω τραγουδίστρια. Μπήκα κατά λάθος στο τραγούδι και έμεινα από αφηρημάδα. Με ανακάλυψε ο Γιώργος Παπαστεφάνου σε μια εκδρομή. Μόλις είχα μπει στην σχολή Καλών Τεχνών – είχα γίνει δεκτή στο εργαστήριο του Μόραλη- και αισθανόμουν ότι έχω κατακτήσει τον κόσμο και μπορώ να κάνω τα πάντα. Με είχε παιδέψει πολύ η εισαγωγή της. Είχα την τύχη να είμαι μαθήτρια του Γιάννη Μόραλη και του Παντελή Πρεβελάκη. Επίσης στο σχολείο είχα μια καθηγήτρια που αν υπήρχαν δέκα σαν και αυτή η Ελλάδα σήμερα θα ήταν αλλιώς. Χρωστάω στους δασκάλους και στους γονείς μου. Είχα αυτά τα όπλα, αλλιώς δεν θα τα έβγαζα πέρα.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Ο πατέρας μου ήταν γιατρός με μια καταπληκτική φωνή αλλά και ιδεολόγος. Δυστυχώς – για μας και για εκείνον. Ηταν φυματιολόγος σε μια εποχή που οι άνθρωποι πέθαιναν σαν τις μύγες. Από την μια θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό και από την άλλη πολύ άτυχο. Γνώρισα από πολύ μικρή τα πράγματα που οι άνθρωποι δεν τα γνωρίζουν σε όλη τους την ζωή. Είδα τον ανθρώπινο πόνο και συνειδητοποίησα από παιδί ότι όλα μπορείς να τα ξεπεράσεις αν είσαι καλά. Έζησα μια ζωή στο τρίγωνο του θανάτου: Ομόνοια, Εξάρχεια, Κυψέλη.

ΠΡΟΣΦΟΡΑ: Τώρα συνειδητοποιώ τι έχω δώσει . Το είδα μετά που αρρώστησα. Εχω ένα ολόκληρο τόμο από αυτά που γράφονταν στο internet. Επειδή δεν έρχομαι σε επαφή με τους άλλους είμαι πολύ κλειστός άνθρωπος. Έτσι είναι η φύση μου. Είμαι μοναχικός άνθρωπος. Τα πάω πάρα πολύ καλά με μένα.

ΚΟΙΝΟ: Η αλήθεια είναι ότι αγάπη ένιωθα πάντοτε αν και δεν ήμουν πολύ κολακευτική με τον κόσμο. Εχω έρθει σε σύγκρουση με το κοινό. Ιδιαίτερα στο ξεκίνημά μου. Είχαν μάλιστα κυκλοφορήσει κάτι φήμες ότι είχα σπάσει μια κιθάρα σε ένα κεφάλι. Τότε μαζεύτηκα γιατί θεώρησα ότι μου χρέωναν κάτι τρομερό. Εγώ σέβομαι πάρα πολύ τις κιθάρες. Όπως φυσικά και τα ζώα γιατί είναι πολύ καλύτερα από τους ανθρώπους. Είμαι όμως τόσο φιλόζωη που αγαπάω και τους ανθρώπους!

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ: Το 1969 τραγουδούσα στην «Παράγκα» και ήταν μάλιστα η μοναδική εποχή που έβγαλα σεζόν με τρεις παραστάσεις την ημέρα. Ηταν μια πολύ μικρή αίθουσα. Μια μέρα μιλούσαν πολύ. Τα παίρνω στο κρανίο και τους λέω: «Με συγχωρείτε. Ξέρετε ότι εγώ ούτε χορεύω ούτε κάνω στριπτίζ. Τραγουδάω μόνο. Ή σταματάτε εσείς ή εγώ. Μια άλλη φορά καθόταν μπροστά μου κάποιος που έπαιζε το κομπολόι του δυνατά. Κάποια στιγμή του λέω: μπορείτε να το παίζετε τουλάχιστον με ρυθμό γιατί χάνω το δικό μου;»

ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ. Στις συναυλίες μου ερχόταν πάντα άνθρωποι όλων των ηλικιών. Πριν από λίγο καιρό όμως είδα ένα κοριτσάκι που δεν ήταν πάνω από 18 ετών. Της λέω: «Μαναράκι μου τι θες εσύ εδώ; Εγώ είμαι γιαγιά σου». Και μου απαντάει: «Είστε το μόνο πράγμα για το οποίο δεν τσακώνομαι με την μαμά μου».