Η σάγκα του πενταετούς αντι-Μνημονίου είχε και μπόλικους καλλιτέχνες. Δεσπόζουσα μορφή ο τραγουδοποιός Στάθης Δρογώσης. Μπαρουτοκαπνισμένος από τα χαρακώματα των facebook και twitter, εγγράφηκε το 2012 στον ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, δεν αρκέστηκε σε κάποια χλιαρή προφορική στήριξη. Εγινε μέλος, συμμετείχε στη Γραμματεία του τμήματος Πολιτισμού του κόμματος. Eκλέχθηκε και δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη Ανοιχτή Πόλη. Πληθωρικός και οξύθυμος, ευαίσθητος και αρκετά ισχυρογνώμων –σύμφωνα με τους φίλους του -, δεν ήταν λίγες οι φορές που υπερασπίστηκε σθεναρά τις επιλογές του κόμματός του. Οπως ήταν φυσικό, επίσης, δεν κρατήθηκε ανένταχτος εσωκομματικά, κινήθηκε στη γραμμή των 53 λόγω και της θητείας του στα κινήματα και στο Μεταναστευτικό.

Και έτσι, όπως με κρότο ξεκίνησε η κομματική του στράτευση, έτσι με λυγμό τελείωσε την εβδομάδα που μας πέρασε. Με ένα μεγάλο κείμενο στο facebook, ανακοίνωσε την αποχώρησή του απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ με μπόλικες δόσεις αυτοκριτικής και ραπίσματος στο πρώην κόμμα του. Με υπόσχεση όμως πως θα επιστρέψει ή θα συνεχίσει στη φωτιά των κινημάτων. «Πρέπει να ομολογήσω ότι η γραμμή που ακολουθήσαμε κάποιοι έχασε. Πιστεύαμε ότι θα σταματήσει η λιτότητα μέσα στην ευρωζώνη. Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα κατάφερνε να διαπραγματευτεί καλύτερα. Κι ότι στο τέλος θα ακύρωνε το μεγαλύτερο μέρος των νόμων που τσάκισαν τους αδύνατους στη χώρα. Δυστυχώς δεν φωνάζαμε μόνο για τις δικές μας θέσεις. Επιτεθήκαμε άγρια στους πολιτικούς αντίπαλους. Και ναι, κάποιοι όντως από αυτούς είναι εντελώς σάπιοι, αλλά γενικά διχάσαμε τον κόσμο», έγραψε στην επιστολή του ο Δρογώσης εν μέσω ψηφιακών χειροκροτημάτων για τη μεγαλόψυχη στάση του. Αλλά κι εν μέσω χλεύης για την ετεροχρονισμένη του παραδοχή. Και ανάμεσα σε άλλα ενδιαφέροντα αλλά και αντιφατικά, ο Δρογώσης δεν άργησε να γίνει viral και θέμα συζητήσεων με λόγια όπως: «Αυτοσχεδιάσαμε στην πλάτη του ελληνικού λαού. Εμείς κλείσαμε τις τράπεζες. Κάναμε ένα δημοψήφισμα (στο οποίο στήριξα το Οχι, αλλά για άλλους λόγους) το οποίο πραγματικά ήταν γελοίο». Αλλά και: «Λόγω ανικανότητας το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ σε έξι μήνες χειροτέρεψε την κατάσταση στη χώρα. Ναι σύντροφοι, πιστεύω ότι φέραμε χειρότερο Μνημόνιο και αυξήσαμε την ανεργία».

Το κείμενο αναπαράχθηκε, σχολιάστηκε, άναψε κουβέντα. Ο τραγουδοποιός δεν έδωσε συνέχεια. Απλά αναδιπλώθηκε στη δουλειά του. Στις συναυλίες του. Στο νέο του δίσκο. Αν και παραμένει ενεργός στα σόσιαλ μίντια. Στο πρόσωπό του μοιάζουν να διαψεύδονται όλες οι αντιμνημονιακές ελπίδες ενός κόσμου για τον ΣΥΡΙΖΑ. «Παιδί» των Μανώλη Φάμελλου και Νίκου Πορτοκάλογλου, με τραγούδια που παίζουν στο ρευστό τερέν μεταξύ ροκ και ποπ, με ολίγη από την εσωστρέφεια της πολυκατοικίας που μας πρωτοδίδαξαν οι Φατμέ ή οι Κατσιμιχαίοι, ο Στάθης Δρογώσης ανήκει στη νεότερη γενιά τραγουδοποιών που ακούνε και πολύ ξένο είδος. Ανεξίθρησκα. Μεγάλωσε με ναξιώτικα παραδοσιακά λόγω καταγωγής αλλά και Μπιτλς λόγω μοντέρνου πατέρα. Και μπήκε αμέσως στη μουσική παρά τις σπουδές του στα Μαθηματικά. Τον ξέρουμε από τα δικά του σουξέ «Βιαστικό πουλί του Νότου» και «Μην το πεις πουθενά». Εχει γράψει μουσική για θέατρο, έχει κάνει μπόλικες ενορχηστρώσεις (μέχρι και σε έργα του Μίκη), έχει συμπράξει με το σινάφι του και κάποια στιγμή ακολούθησε τον δικό του, αυτοδύναμο δρόμο, με δική του δισκογραφική εταιρεία (Antelma Μusic).

Ακροβατώντας καλλιτεχνικά πότε συλλογικά, πότε ατομικά, ο Δρογώσης είναι κλασική περίπτωση του σήμερα. Ενός ανακατεμένου ήχου μιας ανακατεμένης εποχής. Μέλος αρχικά της μπάντας Τα Φώτα που Σβήνουν, στην πορεία ακολούθησε σόλο καριέρα. «Οι μισοί με κατέτασσαν στους έντεχνους, οι άλλοι στους ροκ. Είμαι επαμφοτερίζων, όπως λέμε στη χημεία. Οι παράγοντες της δισκογραφίας θέλουν πιο καθαρές λύσεις. Να ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν. Οταν ξεκίνησα ήμουν 22 χρόνων, δεν μπορούσα να τα εξηγήσω όλα αυτά. Στα 33, έμαθα. Το να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και να αλλάζεις εκφραστικά μέσα είναι έναωραίο δημιουργικό ταξίδι» έχει πει σε συνέντευξή του στη Γιώτα Συκκά περιγράφοντας με ακρίβεια το δικό του μουσικό προφίλ. Για όσους τον παρακολουθήσαμε από τα πρώτα του βήματα ήταν σχεδόν βέβαιο πως δεν θα απουσίαζε από το ηγεμονικό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ μετά τα πρώτα Μνημόνια. Λόγος αντικαταναλωτικός, αντιτηλεοπτικός, κατά της γενιάς του ’60 και των μεγάλων δισκογραφικών, εναντίον της σιδερένιας φτέρνας του λάιφσταϊλ, ο Δρογώσης έμοιαζε να φέρει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον κατέτασσαν στους αριστερούς έντεχνους. Κόκκινο πανί για τα «δεξιά τρολ» του Διαδικτύου. Aλλά και αγαπητός στα Εξάρχεια –όπου υπήρξε και κάτοικος για καιρό και όταν μετακόμισε τα αποχαιρέτησε με το ομώνυμο τραγούδι του. Ταυτόχρονα, ιδιοτύπως ρομαντικός, είναι μέλος της κολεκτίβας καλλιτεχνών με τίτλο Αγάπη Ρε –εδώ βέβαια το σημειώνουν πολλοί ως αντίφαση της πολιτικοποίησής του. Ο Δρογώσης έχει κάτι από τον ακτιβισμό των εποχών της αντιπαγκοσμιοποίησης και κάτι από τον θυμό των Αγανακτισμένων. Η de profundis αλλά και αντικυβερνητική επιστολή του επιβεβαίωσε επίσης πως συνεχίζει κι ενώ κοντεύει τα σαράντα να ανήκει στο ρεύμα ενός «ουτοπικού σοσιαλισμού». Ενας ρομαντικός που θύμωσε από τον τσιπρικό ρεαλισμό. Ή ένας θυμωμένος για τον προδομένο του ρομαντισμό.