Αναζήτηση
Η απογοήτευση της χρονιάς
«Μπερδέματα στο Broadway»: Μια πόρνη με χρυσή καρδιά ερωτεύεται έναν άνδρα που αποφασίζει να τη βγάλει από τη δυστυχία του επαγγέλματός της προσφέροντάς της ένα γενναίο ποσό. Οταν όμως εκείνη φτάνει σε μια οντισιόν διεκδικώντας μια καριέρα στο θέατρο, ανακαλύπτει πως ο ευεργέτης της είναι ο σκηνοθέτης της παράστασης. Η κωμωδία τύπου «screwball» παραμένει διαρκώς στο προσκήνιο χάρη στις προσπάθειες του Γούντι Αλεν (φυσικά έχει τις ρίζες της στα ανάλογα φιλμ που σκάρωσε ο Χάουαρντ Χοκς τη δεκαετία του ’30) και αυτό το στυλ προσπαθεί να αναβιώσει ο πολυαγαπημένος Πίτερ Μπογκντάνοβιτς με αυτή την ταινία, που σηματοδοτεί και την επιστροφή του στα κινηματογραφικά πράγματα. Δυστυχώς, ο χρόνος δεν γνωρίζει έλεος: δύσκολο να περιγράψω την απογοήτευσή μου απέναντι σε ένα φιλμ τόσο κουρασμένο και άνευρο. Ισως σας κερδίσει το καστ: εμφανίζονται οι Οουεν Γουίλσον, Λούσι Παντς, Ρις Αϊφανς, Τζένιφερ Ανιστον (η καλύτερη όλων!) και σε ένα γρήγορο πέρασμα ο Κουέντιν Ταραντίνο.
Βαθμοί: 4
«Με τον μπαμπά ή τη μαμά;»: Απ’ όλες τις γαλλικές κωμωδίες που είδα φέτος η συγκεκριμένη ήταν, συγκριτικά, η πιο απολαυστική κυρίως λόγω του αμοραλισμού της. Προσέξτε το στόρι: δύο υποδειγματικοί πρώην σύζυγοι αποφασίζουν να πάρουν διαζύγιο και κάνουν τα πάντα για να μην αποκτήσουν την κηδεμονία των παιδιών. Ετσι συμπεριφέρονται απέναντί τους με τον χειρότερο τρόπο ούτως ώστε να τα σπρώξουν μακριά τους, με τα χτυπήματα κάτω από τη μέση να διαδέχονται το ένα το άλλο. Οπως φαντάζεστε, η ταινία δεν έχει το θάρρος να τραβήξει την κυνική προβληματική της μέχρι τέλους –και πάλι όμως αποφεύγει την παγίδα του γλυκερού φινάλε. Ε, δεν είναι και λίγο.
Βαθμοί: 5
«Η Μαφία σκοτώνει μόνο το καλοκαίρι»: Στο Παλέρμο του 1970, τον τόπο δηλαδή όπου η Μαφία κυριαρχούσε, ένας νεαρός κάνει ό,τι μπορεί για να γοητεύσει την εκλεκτή της καρδιάς του. Εξαρχής έχεις την αίσθηση πως οι σκηνοθετικές φιλοδοξίες του Πιφ (συγγνώμη, αλλά αυτό είναι και το ψευδώνυμο του σκηνοθέτη) ξεπερνούν κατά πολύ τις αντίστοιχες ικανότητές του. Ωστόσο, ο ιταλικός διάκοσμος, οι απολαυστικές ερμηνείες των ηθοποιών του και οι πολιτικές αναφορές (απαιτείται μια κάποια γνώση της νεότερης ιταλικής Ιστορίας για να γελάσεις με ένα πιτσιρίκι που, εν μέσω Αποκριών, μασκαρεύεται σε Τζούλιο Αντρεότι) κάνουν τη δουλειά τους. Οι φίλοι του ιταλικού σινεμά ας μην το πολυσκέφτονται.
Βαθμοί: 5
«Pixels»: Παρερμηνεύοντας τα video-games της δεκαετίας του ’80 ως ξεκάθαρη δήλωση πολέμου, εξωγήινα όντα επιτίθενται στον πλανήτη με όπλα τους τον Pac Man και τον Donkey Kong. Θα μπορούσε να ήταν μια υπέροχη κωμωδία αν δεν διέθετε για πρωταγωνιστή της τον Ανταμ Σάντλερ. Οχι τόσο επειδή ο Σάντλερ είναι ολοκληρωτικά ατάλαντος (η αλήθεια είναι πως δεν είναι και τόσο) αλλά επειδή, προφανώς, είναι φτιαγμένη για το κοινό του.
Βαθμοί: 2
«Η πριγκίπισσα το ‘σκασε»: Στις 8 Μαΐου του 1945, ημέρα λήξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η πριγκίπισσα Μαργαρίτα και η μέλλουσα βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ παίρνουν για πρώτη φορά την άδεια να βγουν μόνες έξω το βράδυ και να γίνουν κι εκείνες μέρος του πάρτι, βιώνοντας μια μικρή περιπέτεια. Με Σάρα Γκέιντον, Μπελ Πάουλι και Ρούπερτ Εβερετ, μια «βασιλική» κωμωδία βρετανικής παραγωγής και περιορισμένου ενδιαφέροντος.
