Κάποτε ήταν ο «Φάουστ» που κρατούσε 21 ώρες ή το εννιάωρο «Wallenstein» του Γερμανού Πέτερ Στάιν. Το επίσης εννέα ωρών «Μαχαμπχαράτα» του Βρετανού Πίτερ Μπρουκ. Και ο βέλγος όμως είχε αγγίξει κάποια όρια: το «Αυτό είναι το θέατρο όπως θα ελπίζαμε και όπως θα περιμέναμε να είναι» του Γιαν Φαμπρ όχι μόνο διαρκούσε οκτώ ώρες, αλλά έφερνε στη σκηνή «αληθινό πόνο και αληθινή εξάντληση». Φέτος, ο δημοφιλής πολυκαλλιτέχνης και η ομάδα Troubleyn επιστρέφουν με ένα έργο που ούτε λίγο ούτε πολύ αγγίζει ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο. Το όνομά του, εξίσου μεγαλειώδες: «Ορος Ολυμπος».

Για έναν τέτοιο καλλιτεχνικό άθλο επιστρατεύονται 27 ηθοποιοί και χορευτές από τέσσερις γενιές. Αγωνίζονται, υποδύονται, αγαπούν, υποφέρουν, κοιμούνται και ονειρεύονται, με φόντο τους μύθους της αρχαίας Ελλάδας και των τραγωδιών της. Σε μια αφήγηση που χωρίζεται σε δεκατέσσερα κεφάλαια, εμφανίζονται ο Διόνυσος, ο Πενθέας, η Εκάβη, ο Οδυσσέας, η Ιοκάστη και ο Οιδίποδας, η Αντιγόνη, η Φαίδρα, η Αλκηστη. Οι μονόλογοι εκφέρονται στα γαλλικά, στα αγγλικά, στα ιταλικά ή στα γερμανικά. Οταν δεν βρίσκονται επί σκηνής, οι ερμηνευτές μπορούν να κοιμηθούν ή να καταναλώσουν υγρά και ελαφρά τροφή. Η βαριά ατμόσφαιρα και η γυμνή βία διανθίζονται με αστείες σκηνές. Οι κριτικές της σαββατιάτικης πρεμιέρας στο Haus der Berliner Festspiele του Βερολίνου κάνουν λόγο για ένα έργο που επιδιώκει να ξαναζωντανέψει την έκσταση με την αρχαιοελληνική της έννοια. Στα όρια των αντοχών εκείνων που βρίσκονται τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή. Οι συγκρίσεις με την πορεία των πρόσφατων ατυχών διαπραγματεύσεων για την ελληνική κρίση δεν λείπουν. Η επόμενη στάση της περιοδείας του θα γίνει στο Στάτσαου του Αμστερνταμ στις 3 Ιουλίου.