«Η νιότη είναι κάτι υπέροχο για να σπαταλιέται στους νέους» έλεγε ο Οσκαρ Γουάιλντ, αλλά ο Πάολο Σορεντίνο στη δική του «Νιότη», την ταινία δηλαδή που παρουσίασε χθες, με πρωταγωνιστές τους Μάικλ Κέιν, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Ρέιτσελ Βάις και Πολ Ντέινο (με τρελό cameo από την Τζέιν Φόντα), κατανοεί πως η μαγεία της έγκειται ακριβώς στο να μην ξέρεις τι να την κάνεις. Πεδίο δράσης εδώ, ένα πολυτελές ξενοδοχείο κάπου στην Ελβετία όπου συναντιούνται δυο παλιοί φίλοι: ο Φρεντ (Μάικλ Κέιν), συνταξιούχος μαέστρος και συνθέτης που αρνείται σθεναρά τις παρακλήσεις της βασίλισσας για μια τελευταία εμφάνιση, και ο Μικ (Χάρβεϊ Καϊτέλ), μεγάλος σκηνοθέτης που γράφει μανιωδώς το σενάριο της τελευταίας του ταινίας που θεωρεί «διαθήκη» του. O πρώτος μοιάζει να περιμένει, σχεδόν απαθής, τον θάνατο.

Ο δεύτερος τον «κοντράρει» διά της δημιουργίας. Και πάνω σ’ αυτό το δίπολο, ο Σορεντίνο παραθέτει μια σειρά από μικρές βινιέτες που «σκάνε» σαν πυροτεχνήματα και λειτουργούν παράλληλα ως ψηφίδες ενός συγκροτημένου (εικαστικά και σημειολογικά) σύμπαντος που διανύει με θεαματική άνεση την απόσταση που χωρίζει τον κυνισμό από το γνήσιο συναίσθημα. Αλλος ένας υποψήφιος για κάποιο μεγάλο βραβείο. Λέτε να παιχτεί ντέρμπι μεταξύ Ιταλίας – Ελλάδας (αν και η άποψή μας για τον Ούγγρο Νέμες με τον «Γιο του Σαούλ» δεν αλλάζει).

Μένοντας στο Διεθνές Διαγωνιστικό, παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον το κινεζικό φιλμ «Mountains May Depart», σκηνοθεσίας Ζία Ζανκέ, ένα μελόδραμα που ξεκινά από την Κίνα του 1999 και καταλήγει στην Αυστραλία του 2025. Με ένα κινηματογραφικό κάδρο που επεκτείνεται όσο προχωρά η ιστορία (ξεκινά από τετράγωνο, ακαδημαϊκού τύπου, για να φτάσει τις αναλογίες του σινεμασκόπ στο τελευταίο μέρος), ο Ζανκέ παραθέτει τις ιστορίες πίσω από τα τρία σημεία ενός ερωτικού τριγώνου και παράλληλα ξετυλίγει τον μύθο μιας Κίνας που αλλάζει δραματικά. Ενα επιχείρημα φιλόδοξο κινηματογραφικά, που όμως σκοντάφτει ενίοτε σε καταστάσεις μάλλον σχηματικές –ίσως εδώ να κρύβεται μια κινηματογραφική αναφορά στα παλιά μελοδράματα της χώρας, την ιστορία των οποίων ομολογώ πως αγνοώ.

ΧΙΤΣΚΟΚ – ΤΡΙΦΟ. Τέλος, μεγάλη ήταν και η συμμετοχή του κοινού σε δυο κινηματογραφικά ντοκιμαντέρ για δυο μεγάλους δημιουργούς –ή, καλύτερα, τρεις. Γιατί το ένα εξ αυτών ήταν το «Χίτσκοκ/Τριφό» του Κεντ Τζόουνς, που πηγαίνει πίσω στη γνωστή συνάντηση των σπουδαίων σκηνοθετών για μια σειρά συνεντεύξεων και συναντήσεων που εκδόθηκαν πριν από δεκαετίες και σήμερα αποτελούν κοινό τόπο έρευνας και μελέτης για πολλούς σινεφίλ. Στο ντοκιμαντέρ μάλιστα παρελαύνουν για να αποτίσουν φόρο τιμής στον σκηνοθέτη που τους έμαθε σινεμά, εκτός άλλων, οι Σκορσέζε, Σπίλμπεργκ, Φίντσερ, Γουές Αντερσον, Μπράιαν ντε Πάλμα.

Το δεύτερο τιτλοφορείται «Σίντεϊ Λιούμετ» και αποτελεί εξαίσιο φόρο τιμής σε έναν από τους μεγάλους μάστορες του αμερικανικού κινηματογράφου –ιδίως αυτόν της δεκαετίας του 1970 –με πλούσιο αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις – θησαυρούς. Καλό θα ήταν να τα δούμε κάποια στιγμή και στην Ελλάδα, σε κάποια «δική μας» φεστιβαλική διοργάνωση.

Τελευταία Νέα