Θέρστον Μουρ: «Λάτρευα τον Κομπέιν, αλλά δεν θα ήθελα να ζω μαζί του»

Xωρίς διάθεση για ειρωνείες, εδώ και λίγους μήνες μπορεί κανείς να αναφωνήσει ότι είναι μακάριοι οι έλληνες οπαδοί των Sonic Youth. Το γεγονός ότι εσχάτως εκπροσωπείται τακτικά στη χώρα μας η μπάντα που συνέβαλε στην περαιτέρω απαλλαγή του ροκ από τη «ματσίλα» με άλμπουμ όπως «Bad Moon Rising», τις κιθαριστικές δυσαρμονίες της και άλλα μουσικά αντίστοιχα της ενέργειας των νεοϋορκέζικων δρόμων, θα μπορούσε να μοιάζει με σχέδιο για να συναντιούνται μυστικά τα πρώην μέλη της. Τα πράγματα φυσικά είναι εντελώς διαφορετικά εξηγεί γελώντας ο συνιδρυτής της Θέρστον Μουρ, που αποδίδει σε σύμπτωση κάτι πρόσφατες συναυλίες του συμπαίκτη του Λι Ρανάλντο ή μια επικείμενη έκθεση ζωγραφικής της πρώην συζύγου του και μπασίστριας Κιμ Γκόρντον. Από το 2011 όταν το πολυτάραχο διαζύγιό τους σήμανε μια «παύση αορίστου χρόνου» για το συγκρότημα, ο άνθρωπός μας, κάτοικος Λονδίνου πια και δημιουργός ενός ακόμα όμορφου προσωπικού δίσκου με τον τίτλο «The Best Day», παίζει σόλο: «Δεν παρακολουθώ ιδιαίτερα τι κάνουν οι υπόλοιποι» τονίζει.

Μου λείπει το πώς έμοιαζε το 1980 και το 1990, όταν δεν ήταν πλακόστρωτη με Starbucks ή με λογότυπα πολυτελών ομίλων μόδας. Οι μεγάλες πόλεις, πάντως, δεν είναι πια απαραίτητες για έναν καλλιτέχνη που θέλει να είναι κοντά στα media. Σήμερα και στο φεγγάρι να ζεις, ο κόσμος μπορεί να παρακολουθεί τι κάνεις και αντίστροφα. Λατρεύω πάντως τη ζωή στην πρωτεύουσα. Καμιά φορά, σκέφτομαι να απομονωθώ σε ένα δενδρόσπιτο στην Πορτογαλία ή στην Ισπανία και να γράφω ποιήματα. Με τίποτα όμως. Προτιμώ να σεργιανίζω, να συναντώ παλαιοβιβλιοπωλεία, δισκάδικα ή μικρές, θορυβώδεις συναυλίες.

Μα κι εγώ ως είδωλα τους λατρεύω. Γι’ αυτό πήγα στη Νέα Υόρκη, επειδή λάτρευα τον Τομ Βερλέν, την Πάτι Σμιθ, τον Ντέιβιντ Μπερν. Σε αυτό το περιβάλλον ήθελα να βρεθώ, να ζήσω στη γειτονιά του Γκίνσμπεργκ και του Μπάροουζ, να τους μελετήσω και να γίνω μέρος αυτής της γενεαλογίας. Δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω, κάποια στιγμή όμως ο κόσμος άρχισε να στρέφεται στους Sonic Youth. Και ο Κομπέιν ήταν ένα ξεχωριστό παιδί που άκουγε τους δίσκους μας, ερχόταν στις συναυλίες μας, μέχρι που ξαφνικά έγινε θρύλος. Θυμάμαι να του τηλεφωνώ και να του λέω πόσο μου άρεσε το «In Utero», όταν εκείνος ένιωθε ηττημένος από τους κριτικούς. Τον λάτρευα ως είδωλο, λοιπόν, όπως και την Κόρτνεϊ –παρότι τα media τη δαιμονοποιούσαν, εκείνη ήταν ανεπηρέαστη προσωπικότητα. Δεν λέω ότι θα ήθελα να ζω με όλους αυτούς. Τον Μπάροουζ, ας πούμε, δεν νομίζω ότι τον αγάπησα με τέτοιον τρόπο. Με εντυπωσίασε, αλλά δεν θα ήθελα να ζήσω μαζί του.

Σίγουρα δεν νοσταλγώ καθόλου τη χώρα που επιτρέπει στους πολίτες της να αγοράζουν όπλα. Οι εκλογές της Αγγλίας με μπερδεύουν κάπως, αρχίζω όμως και τα καταλαβαίνω. Σαν κάποιος που σκέφτεται αριστερόστροφα, αισθάνομαι πιο κοντά στο Πράσινο Κόμμα που είναι το μικρότερο. Νομίζω ότι οι μείζονες πολιτικοί της Αγγλίας και της Αμερικής απλώς υποστηρίζουν μικρούς ή μεγάλους πολέμους με σκοπό το κέρδος. Ειδικά στην Αμερική, όταν βλέπω ότι μάλλον θα έχω να διαλέξω ανάμεσα στη Χίλαρι και τον Τζεμπ Μπους, σκέφτομαι μήπως τελικά μείνω σε εκείνο το δενδρόσπιτο.

Δεν μπορώ να μη ρωτήσω για την αυτοβιογραφία της Κιμ. Τη διάβασες; Αναφέρεται εκτεταμένα στον γάμο και στο διαζύγιό σας και όχι με κολακευτικό τρόπο.

Οχι δεν τη διάβασα. Κανείς δεν μου έστειλε αντίγραφο. Ακουσα ότι περιλαμβάνει και ένα ποίημά μου, το «Cotton Crown» χωρίς όμως το όνομά μου. Δεν θα κάτσω να κλάψω, αλλά είναι λίγο παράξενο. Η κατάλληλη λέξη είναι μάλλον λογοκλοπή. Ζήτησα πάντως από τον εκδοτικό οίκο ένα αντίτυπο και δεν μου έστειλαν. Δεν ξέρω γιατί.

Σχετικά με το τελευταίο άλμπουμ σου: η παλιά φωτογραφία στο εξώφυλλο απεικονίζει τη μητέρα σου, σωστά;

Ναι ήθελα να εξυμνήσω τη χαρά, την ευτυχία, που είναι σημαντική και ως πολιτική επιλογή. Οταν είδα τη μητέρα μου έτσι ευτυχισμένη, σκέφτηκα ότι αυτή πρέπει να ήταν μια πολύ ωραία ημέρα –παρότι μαίνεται ο πόλεμος. Πιστεύω ότι στη ζωή περνάμε εναλλάξ μέσα από φάσεις φωτός και σκοταδιού και το να διαλογιζόμαστε για τον έρωτα, την ευδαιμονία, την απόλαυση είναι και πολιτική πράξη.

Ποιος ήταν ο δίσκος που χαροποίησε εσένα πιο πολύ;

Πω πω! Μάλλον ήταν το πρώτο άλμπουμ των Ramones. Το αγόρασα την ημέρα που κυκλοφόρησε, ενώ έφευγα από το νοσοκομείο όπου πέθαινε ο πατέρας μου. Γύρισα στο σπίτι, βρήκα τους πάντες στενοχωρημένους, τον έβαλα στο πικάπ, άρχισα να χορεύω και σαν να μπήκε λίγη ευτυχία ξαφνικά. Αυτοί οι τέσσερις τύποι με τα πέτσινα μπουφάν και τα σκισμένα τζιν, μπροστά από έναν ξεχαρβαλωμένο τοίχο, ήταν σαν κάλεσμα για μένα. Πριν τελειώσει η χρονιά, έμενα στον ίδιο δρόμο που φαίνεται στο εξώφυλλο.

Και τι γνώμη έχεις για τις σύγχρονες πλατφόρμες ακρόασης όπως το Spotify; Κατά τη γνώμη μου, το να έχεις χιλιάδες είδη τραγουδιών στην άκρη του δακτύλου σου εξατμίζει τις διαφορές και τις αποστάσεις τους.

Δεν χρησιμοποιώ όλα αυτά τα μέσα. Καλύτερα να πάω στο κοντινότερο δισκάδικο για μεταχειρισμένα βινύλια. Ισως είμαι ξεπερασμένος, αλλά ο ψηφιακός ήχος δεν με χαϊδεύει, δεν φτάνει στα κόκαλά μου, μου ακούγεται σαν θόρυβος. Προτιμώ το σύρσιμο της βελόνας στο αυλάκι που είναι διαφορετικό κάθε φορά, αυτή την αναλογική παραμόρφωση που παίζει με το μυαλό σου. Ο ψηφιακός ήχος δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Γιατί είναι πάντα ίδιος και βαρετός σαν τα μαθηματικά.

INFO

The Thurston Moore Band, αύριο στο Fix Factory of Sound στη Θεσσαλονίκη (τη συναυλία ανοίγουν οι Alien Mustangs) και το Σάββατο στο Fuzz Live Music Club στον Ταύρο (τη συναυλία ανοίγουν οι The Callas). Εισιτήρια: 25 ευρώ στην προπώληση, 28 στο ταμείο. Διάθεση: τηλεφωνικά στο 11 876, στα καταστήματα Public, Seven Spots, Παπασωτηρίου, Ιανός, Seven Spots, Reload, Media Markt και στο www.viva.gr.