Δέντρα των οποίων οι σκιές γίνονται γέφυρες ανάμεσα σε δυο γκρεμούς. Σκεπάσματα που άλλοτε κρύβουν ερωτευμένα ζευγάρια κι άλλοτε σύρονται με οργή από μοναχικές φιγούρες και σκάλες που αναδύονται φωτεινές μέσα από τη σκαμμένη επιφάνεια του ξύλου. Κι ένα παλιό αναγνωστικό με μπολιασμένη την παρέα του Μίμη και της Λόλας από μια οικογένεια στο τέλος της δεκαετίας του 1950 στα Χανιά. «Είναι κομμάτια της ίδιας ιστορίας, της δικής μου» μας εξηγεί ο ζωγράφος που βρίσκεται πίσω από τις ιδιαίτερες αυτές εικόνες, ο καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Μιχάλης Μανουσάκης. «Στην ουσία όλοι την ιστορία της ζωής μας καταγράφουμε, η οποία πάνω – κάτω είναι ίδια με των υπολοίπων με μικρές διαφορές. Κι όταν συναντάμε τις ιστορίες των άλλων και ανακαλύπτουμε αυτές τις διαφορές, γινόμαστε πιο πλούσιοι αλλά δεν αλλάζουμε. Οι όποιες αλλαγές μπορεί να γίνονται εξωτερικά, στο δέρμα μας, αλλά εμείς μένουμε ίδιοι» λέει.

Για ποιον λόγο όμως στα έργα του βρήκαν θέση όλες τούτες οι γέφυρες που άλλοτε αποτελούνται από γυναίκες, άλλοτε από δένδρα κι άλλοτε από σκιές; «Η γέφυρα εκφράζει την προσπάθεια επικοινωνίας ανάμεσα σε δύο σημεία που δεν είναι πάντα δεδομένη. Η επιθυμία μας όμως για επικοινωνία μπορεί να κάνει και την υπέρβαση και να μας κάνει να πιστέψουμε ότι έστω και μέσω της σκιάς μπορούμε να περάσουμε απέναντι» εξηγεί χωρίς να κρύβει μια χροιά οργής στη φωνή του.

ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Ο λόγος; «Οταν είδα τα έργα κρεμασμένα, αισθάνθηκα ότι δεν είχα κάνει τίποτα. Αισθανόμουν ένα μηδενικό, διότι πληροφορήθηκα τι συνέβαινε με τους τζιχαντιστές που κατέστρεφαν μνημεία, κατέστρεφαν την Ιστορία. Ενιωθα αδύναμος κι αυτή η αδυναμία σε φιμώνει και σε θυμώνει. Δεν μπορούσα να αντιδράσω. Και ντρέπομαι όταν βλέπω άλλους εικαστικούς να μεταφέρουν τις εικόνες της καταστροφής για να διαμαρτυρηθούν. Δεν διαμαρτύρεσαι έτσι. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτά τα παιχνίδια της πολιτικής που ωθούν ανθρώπους να αποκεφαλίζουν, να καταστρέφουν έργα τέχνης, να γκρεμίζουν Δίδυμους Πύργους και να βάφουν μνημεία. Διότι έχουμε και τους έλληνες τζιχαντιστές. Αυτό που συνέβη στο Πολυτεχνείο είναι κατάντια. Δεν το χωράει ο νους μου. Το επόμενο βήμα θα είναι να βάψουμε την Ακρόπολη; Αγαπώ το γκραφίτι αλλά στον σωστό τόπο. Εκεί όπου μπορεί να επουλώσει πληγές της πόλης, όπως εκείνο στον τυφλό τοίχο της Κριεζώτου. Αυτό που έγινε στο Πολυτεχνείο όμως είναι ασέλγεια. Γιατί δεν πάνε να βάψουν και τη μητέρα τους, να την ντροπιάσουν; Το Πολυτεχνείο δεν είναι κανενός».

INFO

H έκθεση του Μιχάλη Μανουσάκη στην γκαλερί Εκφραση – Γιάννα Γραμματοπούλου, Βαλαωρίτου 9Α, έως τις 9 Απριλίου

Τελευταία Νέα