Οταν οι διαστροφές περνούν για αρετές

Από την πρώτη χρονιά που σπούδαζε στη σχολή του Γιώργου Αρμένη, μία από τις καθηγήτριες του είχε προτείνει τον «Δον Ζουάν». Πριν από τρία χρόνια, λοιπόν, επιχείρησε να το ανεβάσει με μια θεατρική ομάδα. Βρέθηκε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος με αφορμή τους «Πέρσες» και μέσα από μια ακρόαση πήρε τον ρόλο του τίτλου. «Υπηρέτησα απλώς το όραμα του σκηνοθέτη Δαμιανού Κωνσταντινίδη όσο καλύτερα μπορούσα βάζοντας και εγώ το δικό μου λιθαράκι» μας λέει ο Δημήτρης Δρόσος. «Είναι μια εξαιρετική ομάδα ανθρώπων με τους οποίους –μπορεί να ακούγεται κλισέ –αισθάνομαι υπέροχα. Οι συνάδελφοί μου με έχουν υποστηρίξει πολύ σε αυτό που κάνω, καθώς πρόκειται για έναν ρόλο αρχετυπικό».

Η παράσταση βασίζεται σε δύο μύθους: ο πρώτος είναι η αποπλάνηση μιας καλόγριας από τον νεαρό Δον Ζουάν. Το έργο όμως έχει και έναν δεύτερο τίτλο που έχει δώσει ο ίδιος ο Μολιέρος: «Το πέτρινο συμπόσιο». Πρόκειται για τον δεύτερο εξίσου ισχυρό μύθο, που θέλει έναν νέο και αφελή άνθρωπο που προσκαλεί έναν νεκρό σε δείπνο ύστερα από μια βόλτα σε νεκροταφείο. «Ο Μολιέρος γράφει αυτό το έργο μετά τον «Ταρτούφο» για να απαντήσει στους επικριτές και τους υποκριτές. Υπάρχει ένας εξαιρετικός μονόλογος περί υποκρισίας ο οποίος λέει τα εξής: «Τώρα πλέον δεν υπάρχει ντροπή σε αυτό, η υποκρισία είναι μια διαστροφή στη μόδα και όλες οι διαστροφές στη μόδα περνούν για αρετές»» επισημαίνει ο ηθοποιός.

Ο Δρόσος προτιμά τα κλασικά κείμενα, καθώς θεωρεί ότι είναι πολύ σημαντικό για έναν ηθοποιό να ερμηνεύει τέτοιους ρόλους. Και επειδή έχει πάθος και με τον Σαίξπηρ, είναι σε συζητήσεις με τη Μαρία Μητροπούλου για να επαναλάβουν μαζί την παράσταση «Ολα τα χθες», μια σύνθεση από «Αμλετ» και «Μάκβεθ», στον πολυχώρο Beton 7 της Αθήνας. Οσο για τα επόμενα σχέδια; Το μόνο που επιθυμεί είναι να έρθει το καλοκαίρι και να επισκεφθεί την Επίδαυρο. «Δεν είναι μόνο η αίσθηση του κόσμου, αλλά, όπως λένε πολλοί ξένοι ηθοποιοί και εμείς το ξεχνάμε, είναι η αρχή του θεάτρου».