Η εβδομάδα που πέρασε ήταν εβδομάδα ανοιχτών επιστολών από καλλιτέχνες προς τον Αλέξη Τσίπρα και τον Μανώλη Γλέζο. Ο Γιάννης Ζουγανέλης εγκάλεσε τον Γλέζο επειδή διαφώνησε με τη συμφωνία με τους εταίρους. Ο καραμανλικός φίλος Λουδοβίκος των Ανωγείων στο ίδιο μήκος κύματος. Και ο Διονύσης Τσακνής άρθρωσε τις διαφωνίες του για τις διαπραγματεύσεις, μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο προς τον Πρωθυπουργό.

Σε άλλο μήκος κύματος, έσκασε σαν βόμβα στον μικρόκοσμο της Αριστεράς το τραγούδι των Τζίμη Πανούση και Γιάννη Αγγελάκα κατά του ΚΚΕ που κυκλοφόρησε πρώτα σε περιοδικό και βγήκε αμέσως στο YouTube. «H Katyusha του ΚΚΕ» – όπως το λένε – μουσικά είναι βασισμένη στην πασίγνωστη σύνθεση του σοβιετικού μπλάντερ «Κατιούσα». Εδώ λοιπόν δεν είχαμε ανοιχτή επιστολή κατά της ηγεσίας του ΚΚΕ από το ντουέτο αλλά ένα τρίλεπτο τραγούδι που προκάλεσε αμέσως τοην οργή του Περισσού. Αυτό που περισσότερο πείραξε ήταν η παρακάτω στροφή: «Με τις κρατικές επιδοτήσεις/ τους μισθούς ντροπής των βουλευτών/ πλάι πλάι μαζί με χρυσαυγίτες/ ορντινάντσα των καπιταλιστών». Η εξίσωση ΧΑ με ΚΚΕ πυροδότησε εκατοντάδες μικρά και μεγάλα σχόλια, ενώ το κνίτικης σύστασης γκρουπ Rebellion Connection έκανε ένα βήμα παραπάνω γράφοντας τη χιπ χοπ «Μπαλάντα του Χημείου».

Και εντάξει, μπορεί η κόντρα Τζιμάκου – ΚΚΕ να ξεκινάει από τα μεταπολιτευτικά χρόνια των συμπλοκών των δυνάμεων των ΚΝΑΤ (όπως έλεγαν τότε τις δυνάμεις περιφρούρησης της ΚΝΕ και της ΕΣΑΚ) και των αναρχικών. Η έκπληξη, όμως, για πολλούς ήταν η σύμπραξη του Γιάννη Αγγελάκα, του αλλοτινού front man του συγκροτήματος Τρύπες. Με αφορμή την «Κατιούσα» ο Σαλονικιός 56χρονος καλλιτέχνης «κατεδαφίστηκε» από τον ιντερνετικό δημόσιο φιλο-ΚΚΕ λόγο σε χρόνο dt. «Ο Γιάννης Αγγελάκας, για τον οποίο πολλοί τώρα, λέει, πέσαν’ από τα σύννεφα, στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ τίποτα παραπάνω από έκφραση, εξίσου πανέξυπνη και καλαίσθητη βέβαια, του φορμαλισμού που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία 30 χρόνια. Η παρακμή της δεκαετίας του ’90, ξέρετε, δεν ήταν μόνο το «ΚΛΙΚ» και ο κωστοπουλισμός» έγραψε το blog denial of denial. «Αριστερά που δεν αντέχει την κριτική και δεν διανοείται την αυτοκριτική είναι κατά φαντασίαν Αριστερά» απάντησε ο Αγγελάκας στην σελίδα του στο facebook. Ακόμη πιο σκληρό υπήρξε ένα αυθόρμητο στιχούργημα στο YouTube με τίτλο «(π)Ω(ρ)ΔΗ στον Τζίμη Πανούση και στον Γιάννη Αγγελάκα». Εδώ μάλιστα η αναφορά στον καλλιτέχνη είναι πιο οξεία: «Κι οι ναζήδες σ’ έχουν αγαπήσει/ κασιδιάρα έγινες ψυχή», ευθεία αναφορά στο μεγάλο κομμάτι «Ταξιδιάρα ψυχή» που είχαν γράψει οι Τρύπες.

Εκανε όμως κάτι λάθος ο Αγγελάκας με την «Κατιούσα» ή ήταν προφανές για έναν αταξινόμητο ροκ σταρ που δεν τα πάει καλά με τις ηγεσίες των κομμάτων; Οι επικριτές της κίνησής του ας πούμε, σημειώνουν πως θα ήταν συνεπής αν πριν από το ΚΚΕ είχε προηγουμένως γράψει ή ερμηνεύσει τραγούδι κατά του φασισμού ή κατά των Μνημονίων. Κοινώς, η επιλεκτική του «ευαισθησία» είναι που τον κάνει αφερέγγυο πολιτικά. Επίσης, δεν είναι λίγοι αυτοί που θυμούνται ένα σκηνικό σε συναυλία του το 2013 στο Θέατρο Βράχων, στον Βύρωνα. Εκεί λοιπόν, λίγες ημέρες μετά τη στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά, τα συνθήματα μερίδας του κόσμου ήταν πολεμικά: «Φασίστες κουφάλες, έρχονται κρεμάλες», φώναζαν εν χορώ και ο Αγγελάκας δεν δίστασε να διακόψει τη συναυλία του: «Εμένα δεν μου αρέσει αυτό το σύνθημα. Η απάντηση πρέπει να είναι ψύχραιμη, να είναι προϊόν ορθής σκέψης και κυρίως χρειάζεται όλοι να προσέχουμε καθημερινά τον φασισμό που κρύβουμε μέσα μας».

Απ’ την άλλη πάλι ο Αγγελάκας – λένε πολλοί – είναι οι αντιφάσεις του. Ενας ροκ σταρ που είχε ανάγκη η μετα-γενιά της Μεταπολίτευσης. Δεν ήταν όμορφος ή δεν είχε τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου, ούτε τα πλούσια βιώματα του Πουλικάκου. Υπήρξε όμως ο κινητήριος νους του σημαντικότερου ελληνικού ροκ γκρουπ της Μεταπολίτευσης (μιλώ για τις Τρύπες) και ένας σπουδαίος στιχουργός. Το «Δεν χωράς πουθενά», το πιο αντιπροσωπευτικό της δόξας του συγκροτήματός του, μπορούσε να είναι το «Satisfaction» της γενιάς των middle 80s ή 90s. Και ο Αγγελάκας γρήγορα κατέκτησε τον χώρο του στη ροκ μυθολογία.

Η πορεία του δεν σταμάτησε μετά τις Τρύπες. Αντίθετα, ψάχτηκε και ψάχνεται πολύ. Φέτος θα τον δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών στο «Ηλέκτρα, το τελευταίο αίμα» του Κωνσταντίνου Ντέλλα ενώ η δημιουργία της δισκογραφικής εταιρείας all together now, οι συμπράξεις του με Θανάση Παπακωνσταντίνου, Γιώργο Χριστιανάκη, τον τσελίστα Νίκο Βελιώτη και τον Ψαραντώνη (γνωστή άλλωστε είναι η λατρεία του για την Κρήτη) υπήρξαν οι κινήσεις που ανανέωσαν το κοινό του. Ο ίδιος έχει γράψει μουσικές για ταινίες («Ψυχή βαθιά») ενώ εμφανίστηκε και ως ηθοποιός στο «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» του Νίκου Νικολαΐδη (πνευματικού του πατέρα). Επιδοκίμασε το Κίνημα της Πλατείας το 2011 και παράλληλα υπέγραψε για την πρωτοβουλία συγκρότησης της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το Δημόσιο Χρέος. Επιδοκίμασε τα Δεκεμβριανά του 2008 αλλά όχι και τη βία. Και τώρα αιφνιδίασε – πολλούς δυσάρεστα – τραγουδώντας κάτι τόσο ανοιχτά κατά ενός κόμματος της Αριστεράς. Δεν χωράει πουθενά ή απλώς ήθελε να χωρέσει στο κάδρο των ημερών, έστω και αρνητικά;