Αναζήτηση
Τρεις ηθοποιοί, με τρεις διαφορετικές σκηνοθετικές ματιές, δύσκολα συνυπάρχουν στην ίδια σκηνή. Η ισορροπία στη ζυγαριά, όπως αποδεικνύεται, δεν είναι πάντα εφικτή χωρίς μάχες. Ακόμη και αν η παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούν και συν-σκηνοθετούν για δεύτερη χρονιά, «Από τι ζουν οι άνθρωποι» του Λέοντος Τολστόι, έχει θέμα την αγάπη, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτέλεια. «Υπήρχαν στιγμές που στις πρόβες κοντέψαμε να σφαχτούμε. Είναι δύσκολο να ενωθούν τρεις οπτικές γωνίες, όσο και αν αγαπιόμαστε. Τα καταφέραμε όμως και αυτό είναι επίτευγμα. Μέσα από αυτή την πάλη και τους τσακωμούς βγήκε ένα λουλουδάκι όμορφο, η παράσταση. Είχαμε μια πραγματική διαδρομή, έναν αγώνα» παραδέχεται η Ολια Λαζαρίδου. Χωρίς καμία προσπάθεια να κουκουλώσει ή να πασπαλίσει με ζάχαρη τις δυσκολίες που από κοινού αντιμετώπισε με τον Γιώργο Νανούρη και τον Ηλία Κουνέλα. «Στην ηλικία που έφτασα θεωρώ μεγάλη πολυτέλεια να μην προστατεύομαι. Να είμαι κοντά στην αλήθεια μου».
ΑΓΩΝΑΣ ΖΩΗΣ. Η αγάπη –εκτός θεατρικής σκηνής αυτή τη φορά –θεωρεί ότι είναι το πιο χαμένο στοίχημα της ανθρωπότητας. Και αυτό οφείλεται, όπως λέει, στον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό μας: τον εγωκεντρισμό. «Το ύφασμα των ανθρώπων είναι λίγο παράξενο» εξηγεί. «Πρέπει να μοχθήσουμε πολύ για να καταφέρουμε να βγούμε από το «εγώ» μας. Δεν είναι απλό. Είναι αγώνας μιας ζωής αυτός. Η αγάπη προϋποθέτει θυσίες, ανιδιοτέλεια. Θα έπρεπε να είναι το πρώτο μάθημα που θα διδασκόταν στα σχολεία». Μαθαίνεται όμως η αγάπη; τη ρωτάω. «Μαθαίνεται, επειδή η αγάπη είναι δράση –δεν είναι λόγια αφηρημένα».
Η συνεργασία της πριν από τέσσερα χρόνια με τα παιδιά τού 18 Μποφώρ (απεξαρτημένοι του 18 Ανω) ήταν δίχως αμφιβολία μια εμπειρία που τη σημάδεψε, μια δράση αγάπης για την ίδια της τη δουλειά. «Δεθήκαμε πολύ. Και εγώ με αυτούς και εκείνοι μ’ εμένα. Ηταν αμοιβαίο αυτό που νιώσαμε. Τους πέτυχα άλλωστε σε μια στιγμή που μόλις είχαν τελειώσει το πρόγραμμα και ετοιμάζονταν να κάνουν το σάλτο μορτάλε προς την κοινωνία. Η συνεργασία μας ήταν μια γέφυρα γι’ αυτό το βήμα» εξηγεί και διευκρινίζει ότι η επαφή μαζί τους είναι συνεχής. «Αλλος παίζει μουσική, άλλος συμμετέχει σε ταινία. Αρκετοί είναι αυτοί που ασχολούνται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με την τέχνη».
ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Η σχέση της με τη νέα γενιά ηθοποιών είναι ένα αλισβερίσι εμπειριών, μια ζύμωση που της δίνει χαρά. «Θεωρώ ότι έχουν πολύ κουράγιο τα νέα παιδιά. Το να είσαι ηθοποιός σε αυτές τις συνθήκες θέλει ψυχή για να παλέψεις χωρίς να απελπιστείς» τονίζει. «Δυστυχώς όμως, υπάρχει και έλλειψη παιδείας. Καναδυό σχολές είναι αξιόλογες, οι άλλες είναι βιομηχανία». Ο αντίλογος ωστόσο θα έριχνε μερίδιο, αν όχι εξ ολοκλήρου, της ευθύνης και στις πλάτες των ίδιων των ηθοποιών. «Είμαστε σε μια εποχή αφασίας. Για τα μισά φταίμε εμείς οι ίδιοι και για τα άλλα μισά επειδή από πουθενά πλέον δεν παίρνουμε ερεθίσματα».
Τις ημέρες που δεν έχει παραστάσεις στο θέατρο Πορεία κάθεται σπίτι της ή βλέπει φίλους. Θέατρο δεν βλέπει όσο θα έπρεπε, παραδέχεται. «Προσπαθώ να πηγαίνω όπου είναι φίλοι ή όπου με καλούν, δεν τα καταφέρνω όμως καλά. Από την άλλη, μεγαλώνοντας έχω την επιθυμία να κάνω λιγότερα πράγματα και να τα κάνω πιο συγκεντρωμένα και πιο βαθιά αντί να τρέχω δεξιά και αριστερά, όπως έκανα πιο μικρή». Στις βόλτες στα Εξάρχεια, βέβαια, δεν λέει όχι. Λίγο πιο πάνω, άλλωστε, στη Νεάπολη, από τη μεριά του Λυκαβηττού, είναι η γειτονιά της. Με ακόμα μεγαλύτερη χαρά όμως ταξιδεύει στην εξοχή, συγκεκριμένα στην αγαπημένη της εδώ και χρόνια Νίσυρο. «Πίνετε και κανελάδα;» τη ρωτάω. «Αμα υπάρχει καλή παρέα και κανελάδα και ρακόμελα, απ’ όλα τα καλά» αποκρίνεται διευκρινιστικά.
