Ωτοβλεψίες

Μα τι Ληρ! Ενας σαιξπηρικός Βασιλιάς Ληρ διαφορετικός, εικαστικός, μέσα σε ένα «μινιμαλιστικό και κινηματογραφικό τοπίο – σκηνικό» είναι αυτός που σχεδιάζει για τον Γιώργο Κιμούλη ο διάσημος –ειδικά στην Ισπανία –σλοβένος σκηνοθέτης Τομάζ Πάντουρ (φωτογραφία) που ήδη αποθεώνεται για τον «Φάουστ» του, πνιγμένο στο αίμα, αλλά και το συμπίλημα των δύο σαιξπηρικών Ριχάρδων (Β’ και Γ’). Σλοβένος είπαμε; «Γιουγκοσλάβος» δηλώνει ακόμη εκείνος –κι ας μην υπάρχει Γιουγκοσλαβία (ούτε Τίτο). Γεννημένος στο Μάριμπορ, συνοριακή πόλη στην οποία έχει στήσει ένα εξαιρετικό φεστιβάλ θεάτρου ως επίτιμος πολίτης και καλλιτέχνης. Για τις 24 Απριλίου, πιθανότατα σε μεγάλο χώρο σαν το Παλλάς, ετοιμάζει την πρεμιέρα ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος από την επομένη των Χριστουγέννων και έως τον Ιανουάριο θα ανεβάσει το «Party Time», έργο – κραυγή για την πολιτική απάθεια, του αγαπημένου του Χάρολντ Πίντερ, στο Από Μηχανής Θέατρο της Αθήνας εναλλάξ με το Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς. Και αποκέντρωση…

Καθρέφτες. Και νερό. Είναι δύο από τα στοιχεία στα οποία επιστρέφει σχεδόν εμμονικά ο Τομάζ Πάντουρ στις παραστάσεις του που έχουν αφήσει εποχή. Κυρίως οι «Καταραμένοι», πάνω στο σενάριο του Λουκίνο Βισκόντι. Παράσταση με την οποία ο Πάντουρ μίλησε όχι μόνο για το Γ’ Ράιχ αλλά και για το σημερινό… Ράιχ που μας στοιχειώνει, μας εκδικείται, μας οδηγεί στην παρακμή. Μιλάμε βέβαια για έναν σκηνοθέτη ο οποίος πιστεύει σε ένα θέατρο που «ενώνει, εμπνέει, αφυπνίζει και μεταμορφώνει, ανοίγοντας νέα νοητικά και συναισθηματικά κανάλια». Δεν διστάζει δε τις παραστάσεις του –προετοιμαστείτε και για τον κατά Κιμούλη Ληρ –να τις εμφορεί με μπαλινέζικους χορούς, καμπούκι και θέατρο Νο, κομέντια ντελ άρτε ή με την κατάνυξη των περιστρεφόμενων δερβίσηδων. Σαν μια τελετουργία. Οπως σαν τελετουργία προς το απάνθρωπο είδε, στις 4 και 6 Ιουλίου, τη σφαγή της ευριπίδειας Μήδειας στο 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος στο αρχαίο ωδείο της Πάφου.

Η μοναξιά. Αυτήν φωτίζει στους ήρωες ο Πάντουρ και αυτή την αβάσταχτη μοναξιά του Βασιλιά Ληρ θα φωτίσει στο πρόσωπο του Κιμούλη. Μοναξιά που οδηγεί και στην έλλειψη κατανόησης με τον έξω κόσμο. Απομόνωση, στ’ αλήθεια. Αυτή τη μοναξιά θα δουλέψουν εντατικά από τον Ιανουάριο, μαζί, στην Αθήνα. Οταν πλέον θα έχει κλείσει τον κύκλο του ο Πίντερ και θα έχει μάλλον κλείσει οριστικά η οικονομική – νομική διένεξη του ηθοποιού με το θέατρο Ακροπόλ και τον Φάνη Κιρκινέζο για τις «Θεσμοφοριάζουσες». Ηδη δικαιώθηκε τις προάλλες στο δικαστήριο. Κάτι που περιμένει και ο Γιώργος Αρμένης στη νομική διένεξή του με τον ίδιο παραγωγό, για το «Μεγάλο μας Τσίρκο».

Σαίξπηρ ολκής. Και μια και είμαστε στον βάρδο από το Στράτφορντ, είναι καλή ευκαιρία να απολαύσει κανείς στην επανακάμψασα στην κινηματογραφική μας ζωή ιστορική Αλκυονίδα τα σαιξπηρικά σινε-αριστουργήματα του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ: «Βασιλιάς Ληρ», αλλά κυρίως «Αμλετ», με τον μεγάλο Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι (γνωστό και από τα «Μαύρα μάτια» του Μιχάλκοφ), «οριστικό» Αμλετ σύμφωνα με πολλούς κριτικούς, καλύτερο και από τον σερ Λόρενς Ολίβιε. Ο οποίος Σμοκτουνόφσκι –το είχε πει και στην Ελλάδα, όταν είχε έρθει καλεσμένος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού –πίστευε ότι «πολλές ψυχές κοιμούνται και οι καλλιτέχνες οφείλουν να τις αφυπνίσουν».