Δύο μάλλον βασικοί οδοδείκτες κατηύθυναν τον Σταύρο Δάμο σε αυτό που κάνει σήμερα. Ο ένας ήταν η παιδική του ηλικία στη γενέτειρα Θεσσαλονίκη: γεμάτη με πινέλα και μπογιές του ζωγράφου πατέρα του στα οποία κι εκείνος πλατσούρισε, έφερε αβίαστα την απόφαση να μάθει κάτι σχετικό. Γραφιστική και σκίτσο δηλαδή, στο AAS College of Art & Design, σπουδές πάντως που του έδειξαν ότι μια σχολή «ένα ερέθισμα, έναν βασικό άξονα γνώσης σού δίνει και ανοίγει τους ορίζοντες της αναζήτησής σου. Δεν σημαίνει ότι εφόσον σπούδασες στο τάδε μέρος, αναγκαστικά είσαι καλός». Ο άλλος ήταν τα πρόσωπα που στόλιζαν το εφηβικό του δωμάτιο: ο Ντίλαν, ο Κας, οι Στόουνς, ο Μπάντι Γκάι, ο Λέμι ή ο Μάιλς Ντέιβις. «Ξεκίνησα να σχεδιάζω τα είδωλά μου και σαν παιχνίδι, για να εμπλουτίσω το πορτφόλιό μου» λέει. «Προέρχονται από μουσική, κινηματογράφο, ποπ κουλτούρα γενικά και δεν τα αναπαριστώ αλληγορικά. Ασχολούμαι και με μεταφορικά σχέδια, περισσότερο όμως με ενδιαφέρει ο ρεαλισμός».

Ισως να τον διδάχτηκε από τις παλιότερες επιρροές του όπως τον Αλμπρεχτ Ντίρερ, τον μεταξύ άλλων ξυλογράφο Γκούσταβ Ντορ ή τον Λούσιαν Φρόιντ. Να τον μπόλιασε με τις μεταγενέστερες, δηλαδή τον Ντέιβ Μακίν, τον υπεύθυνο για μερικές γνωστές καρικατούρες των Ρόλινγκ Στόουνς, τον Σεμπάστιαν Κρούγκερ, τον Τζέισον Σάιλερ. Το στυλ του οδηγήθηκε με τα πολλά σε κάτι που ο ίδιος αισθάνεται κοντά στην ξυλογλυπτική και έχει σαφή στόχο: «Προσπαθώ να σπάσω τη φόρμα της επιφάνειας και να τη δουλέψω σαν χαράκτης» εξηγεί. Είναι κάτι που επιτυγχάνεται με παράλληλες γραμμές τραβηγμένες στο graphic tablet που προτιμά, οι οποίες αποδίδουν τα διάφορα επίπεδα του θέματός του. Το δυσκολότερο φυσικά σε μια προσωπογραφία είναι να συλλάβει και να καταγράψει ένα εξέχον χαρακτηριστικό του εικονιζόμενου. Στο πόστερ του Ντίλαν, ας πούμε, που βραβεύτηκε στην πλατφόρμα Creative Allies, «προσπάθησα να σκλαβώσω το μικρό Εβραιόπουλο την περίοδο που ξεκινούσε να κατακτήσει την Αμερική». Στον Λέμι; «Ο Λέμι είναι ο Λέμι, κάποιος που του λένε χρόνια τώρα ότι πεθαίνει σε ένα μήνα κι εκείνος δεν μασάει». Και η Μέρκελ; «Δεν ήθελα να την αποδώσω κοροϊδευτικά. Εχει ένα μυστήριο βλέμμα μιας αυταρχικής, ψυχρής τεχνοκράτισσας, που κοιτάει αριθμούς και κεφάλια. Αν την έκανα με μαστίγιο, θα ήταν λίγο χυδαίο».

Ευρωπαϊκά περιοδικά. Κάτι τέτοια βλέπουν στο πορτφόλιό του (behance.net/StDamos) οι πελάτες του, προερχόμενοι κυρίως από περιοδικά και διαφημιστικές του εξωτερικού. Οχι ότι δεν θα αναλάβει την παραγγελία ενός ιδιώτη που θέλει ένα πορτρέτο για τον άνθρωπό του ή μια καρικατούρα. Κυρίως, όχι ότι δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει και ψηφιακές εκτυπώσεις. Απλώς, το πρώτο είναι το λιγότερο δημιουργικό μέρος της δουλειάς του, το δεύτερο είναι το αναγκαστικό καύσιμό της. Το πρόσφατο πιο ενδιαφέρον πρότζεκτ της, πάντως, είναι η εικονογράφηση ενός γαλλικού βιβλίου μαγειρικής που θα έχει και συνέχεια το 2015. Ναι, αλλά μαγειρικής; «Μα, ακριβώς, αυτό είναι το ενδιαφέρον. Το ότι φαινομενικά δεν μου πάει, ενώ στην πραγματικότητα είναι συναρπαστικό να δώσεις ένα αρτιστίκ ύφος σε ένα τέτοιο βιβλίο».

Αυτά όχι μόνο συνηθίζονται όλο και περισσότερο στο εξωτερικό, λέει ο Σταύρος, αλλά εξαιτίας της τάσης, το κοινό μπορεί να εμπιστευτεί έναν άγνωστο δημιουργό από μια μικρή χώρα, βλέποντας μόνο ένα καλό πορτφόλιο. «Πλέον δεν υπάρχει η δικαιολογία «γεννήθηκα στην Ελλάδα, άρα δεν έχω ευκαιρίες»» λέει κάπως αυστηρά. Οχι ότι η χώρα του (ή και η Θεσσαλονίκη όπου ζει με την οικογένειά του) τον αγνοεί –πρόσφατα πήρε έπαινο στα ΕΒΓΕ, για ένα εξώφυλλο του περιοδικού «Εξώστης» με τον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη. Απλώς, εντός συνόρων και ανεξαρτήτως κρίσης, αισθάνεται μια στάση αρνητική σε ό,τι δεν ακολουθεί την πεπατημένη ή θεωρείται εναλλακτικό. «Την ίδια στιγμή παίρνω δουλειές από την Πορτογαλία, που οικονομικά είναι σαν εμάς» διευκρινίζει και λίγο πριν βάλει μπρος το όνειρό του να δημιουργήσει ένα graphic novel, μοιράζεται ένα άλλο που έχει και χαρακτήρα ευχής: «Θα ήθελα να δω βιβλία που δεν εικονογραφούν τα εξώφυλλά τους με μια σκέτη φωτογραφία, αλλά με κάτι που, οπτικά μιλώντας, είναι ισότιμο με την αξία του συγγραφέα. Θα ήθελα να δω έντυπα ΜΜΕ, που οι σελίδες τους είναι έργα τέχνης. Εξω γίνονται αυτά, ακόμα και από εφημερίδες ή οίκους, με τιράζ πολύ μικρότερο από τα δικά μας».

Τελευταία Νέα