Αναζήτηση
– Καλησπέρα, η Nalyssa;
– Η ίδια.
– Αλήθεια, πώς να σας λέω;
– Βιολέτα.
Το κορίτσι με το μαύρο παλτό στο καφέ της Κολοκοτρώνη είναι η νέα τραγουδοποιός με όνομα που εμπνεύστηκε από ένα αγαπημένο της παιχνίδι στο Internet (και αυτή που, σύμφωνα με το πρόγραμμα, άνοιξε τη χθεσινή συναυλία της Cat Power στο Fuzz). Αυτές τις ημέρες «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ», σε σκηνοθεσία Αντζελας Μπρούσκου, στο Εθνικό Θέατρο, ντύνονται με τη μουσική της. Οπως και πρόσφατα το «4.48 Ψύχωση» της Σάρα Κέιν (πάλι σε σκηνοθεσία της Μπρούσκου) στο Bios αλλά και το έργο «Αγριες νότες» της Νίνας Ράπη που παίζεται στο Αγγέλων Βήμα. «Με δυσκολεύει να ορίσω τη μουσική μου. Στις γιαγιάδες λέω ροκ. Παίζω, όμως, γράφω indie folk pop με synth επιρροές με post punk» μου λέει η ίδια, που επίσης συχνά παίζει μουσικές στο Booze Cooperativa και είναι, όπως υποστηρίζει, αυτοδίδακτη.
Υπάρχει όμως κάτι που την ξεχωρίζει από τη νέα, πολύ νέα, γενιά των τραγουδοποιών. Eκτός της εγγενούς μελαγχολίας στις δημιουργίες της, εκτός της ατμόσφαιρας που ξέρει να δημιουργεί με το δικό της μουσικό σύμπαν, η ίδια παίζει το σπάνιο όργανο θέρεμιν (αιθερόφωνο). Μαζί με τη φωνή και τη φαντασία της είναι το εργαλείο που την οδήγησε στη μουσική σε σχετικά μεγάλη ηλικία, στα 23 της. Σήμερα έχει φτάσει να γράφει για το Εθνικό αλλά και να εμφανίζεται από τον Δεκέμβριο πλάι στον Μανώλη Φάμελλο με το «Παρ’ Ολίγον Κουαρτέτο». Η ίδια γράφει κυρίως στα αγγλικά. Μέρος μιας ευρύτερης τάσης, που πάντως έχει τους λόγους της. «Ακούω κυρίως αγγλόφωνα. Είναι δύσκολο να ταιριάξεις αυτόν τον ήχο με ελληνικό στίχο. Ταυτόχρονα επειδή οι στίχοι μου είναι και προσωπικοί ήθελα να εκφραστώ μέσω της αγγλικής γλώσσας αλλά και να καλύψω κάποια πράγματα» μου λέει. Κορίτσι του καιρού του, ακούει Radiohead, Arcade Fire, Warpaint, αλλά και Beatles, Λένα Πλάτωνος, Παυλίδη, Κωνσταντίνο Βήτα, Αρβανιτάκη και –γιατί όχι; –λαϊκά, όπως τονίζει.
Μεγαλωμένη στον Πειραιά, σπούδασε ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και, όπως η γενιά της, έκανε τη γύρα της σε Λονδίνο, Αμστερνταμ, Βερολίνο. Το 2010 έκανε το δισκογραφικό της ντεμπούτο έπειτα από πολλές συμπράξεις με μπάντες της πόλης. Το «Barock» ήταν όλο χειροποίητο –το 2011 μάλιστα κυκλοφόρησε από την Inner Ear σε βινύλιο. Το 2012 ήλθε ο δεύτερος δίσκος («The Seed») που γράφτηκε με μια ομάδα εκλεκτών μουσικών σε χωριό της Πελοποννήσου. «Σήμερα έχω μαζέψει αρκετά νέα κομμάτια» σημειώνει η Nalyssa, που μοιάζει να στέκεται στο μεταίχμιο δύο γενιών: της οριστικά ψηφιακής και εκείνης που γνώρισε την έννοια της πλατείας, της κασέτας, του ραντεβού από σταθερό τηλέφωνο. Διαβάζει, έχει προφίλ στο facebook, κάνει πρόβες, γράφει τραγούδια. Αλήθεια τι διαβάζει; «Καρυωτάκη, Ουράνη, Πολυδούρη» αλλά και «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» λέει με συστολή. Και είναι αυτό το ρομαντικό και φρέσκο κλίμα που δημιουργούν οι μουσικές της. Μια αίσθηση χαρμολύπης, όπως η θαυμάσια διασκευή που η ίδια έκανε πάνω στο «Nothing Compares To U» και που η Nalyssa έπαιζε σπαρακτικά στο έργο τής Σάρα Κέιν στο Bios.
