Η αθεράπευτη μελαγχολία της Cat Power

Οπως στην περίπτωση κάθε ιδιοσυγκρασιακού και χωρίς καλλιτεχνικές περιστροφές δημιουργού, έτσι και με τη Σον Μάρσαλ: κανένα στιγμιότυπο της πορείας της δεν τη συμπυκνώνει ούτε όμως και το σύνολό τους αφήνει λιγότερα ερωτηματικά. Το όνομά της ας πούμε, με το οποίο η πρώτη μπάντα της αναζητούσε ευκαιρίες για να τα τσούξει μάλλον, το σκέφτηκε λίγο πριν από το 1990, αφού είχε αλλάξει μπόλικα σχολεία ή είχε ακούσει το αμείλικτο θρησκευτικό κήρυγμα της γιαγιάς της, όταν μια μέρα στην πιτσαρία της Ατλάντα όπου εργαζόταν μπήκε ένας πελάτης με τζόκεϊ που έγραφε «Cat Diesel Power». Μία από τις σόλο συναυλίες της όταν πια είχε μετακομίσει στη Νέα Υόρκη επειδή οι φίλοι της το ‘ριχναν στην ηρωίνη ή πέθαιναν από AIDS, περιλάμβανε ένα 15λεπτο τραγούδι, παιγμένο με δίχορδη κιθάρα, στο οποίο επαναλάμβανε τη λέξη «no». Οταν πια είχε περάσει στις τάξεις της Matador, το συμβόλαιό της για τον δίσκο «The covers album», λέγεται πως ήταν ένα post-it, με δύο υπογραφές. Ολα αυτά όμως ακούγονται σαν περιττοί εντυπωσιασμοί.

Μάλλον ψηφίδες είναι, πάντως, ενός πορτρέτου καθώς λέμε, που και η ίδια η Cat Power δεν φιλοτεχνούσε αποκλειστικά με χρώματα της βασικής τέχνης της. Σύμφωνοι, κυρίως εκφραζόταν μέσα από «άκρως αργά κιθαροτράγουδα» που έλεγε και εκείνη, με υπονοούμενα από πανκ, μπλουζ ή φολκ επιρροές («Dear Sir», «Myra Lee»)· από ωριμότερα, με σόουλ υφή («The Greatest»)· από διασκευές που, είτε επρόκειτο για εκείνη την αβάσταχτη του «Wonderwall» των Oasis είτε για κάποιες στον αγαπημένο της (και για πολλούς ακούσιο διαμορφωτή της ερμηνείας της) Μπομπ Ντίλαν, τη δική της ουσία αποκάλυπταν· μέχρι και τον ηλεκτρονικό ήχο ψηλάφισε με το πρόσφατο «Sun», ταυτόχρονα όμως δοκιμαζόταν στη μόδα, συνεργαζόμενη για λίγο με τον Καρλ Λάγκερφελντ που εντυπωσιάστηκε βλέποντάς τη να καπνίζει σε ένα ξενοδοχείο, ή στην οθόνη: εκτός από ένα μικρό ρόλο στο «My blueberry nights», «πρωταγωνίστησε» και στο «Speaking for trees», ένα live album για να είμαστε ειλικρινείς, που κυκλοφόρησε σε DVD, με την Μάρσαλ να παίζει κιθάρα σε ένα ξέφωτο, μόνη, για δύο ώρες.

Για κάτι τέτοια είναι προτιμότερο να τη δει κανείς ζωντανά, είτε θέλει οπωσδήποτε να την ταξινομήσει είτε όχι. Η αυριανή εμφάνιση στο Fuzz, με μια κιθάρα και ένα πιάνο, είναι με τα πολλά η δεύτερη στη χώρα, με την πρώτη να εντοπίζεται κάπου στις αρχές της καριέρας της, το 2000, σε ένα όχι ακριβώς κατάμεστο Mo Better. Ας μη βιαστούν να ανησυχήσουν όσοι πάντα τόνιζαν το ασταθές των συναυλιών στις οποίες σταματούσε ξαφνικά τα κουπλέ ή και τη βραδιά, ξαπόστελνε το κοινό ή μονολογούσε φωναχτά. Tα συχνά καταθλιπτικά της επεισόδια οφείλονταν στο αδυσώπητο τρακ της επί σκηνής, σε κάτι νευρικούς κλονισμούς, στο αλκοόλ ή στο «αγγειοοίδημα» που την ταλαιπωρεί. Από το 2006, φαίνεται πως τα έχει κόψει όλα αυτά. Κάπου ακούστηκε κιόλας ότι είναι έγκυος, δεν μοιάζει όμως σοβαρός λόγος για να μην τραγουδήσει, κάπως κουρασμένη από τα ίδια της τα καμώματα, αλλά και χωρίς ποτέ να τα παρατάει. Σχεδόν όπως τα ξάγρυπνα αλλά θαρραλέα κορίτσια αν μας επιτρέπεται ένας αναπόφευκτος λυρισμός και χωρίς να ξέρει, κατά δήλωσή της, το όνομα όλων των συγχορδιών που παίζει.