18 εικαστικές ματιές στον Νιόνιο

Η αφορμή είναι τα εβδομηκοστά γενέθλιά του και η συμπλήρωση πενήντα χρόνων δημιουργικής παρουσίας. Το τελικό αποτέλεσμα περιλαμβάνει έργα δεκαοκτώ καλλιτεχνών, γεννημένων τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, που στάθηκαν απέναντι από ένα τραγούδι, έναν δίσκο, έναν στίχο ή και το ίδιο το πρόσωπό του, τα μετέφρασαν με τα δικά τους μέσα και τα εκθέτουν από αύριο στην γκαλερί Ζουμπουλάκη.

Σημαντική όμως εδώ είναι και η κεντρική ιδέα του εγχειρήματος με τίτλο «Στο υπόγειο νησί του» –εν μέρει ενδεικτική της ικανότητας του Διονύση Σαββόπουλου να κάνει τους γύρω του να τον συζητούν ή να εμπνέονται από το έργο του. «Σκεφτήκαμε κάτι που να μην είναι ούτε αγιογραφία, ούτε απλή περιγραφή» λέει ο ζωγράφος Αχιλλέας Ραζής, εμπνευστής της έκθεσης, μαζί με τον ομότεχνό του Στέφανο Ρόκο. «Να δούμε τα τραγούδια του μέσα από το δικό μας βλέμμα, με μοναδικό όριο την ηλικία. Είμαστε όλοι στο κατώφλι των σαράντα, γιατί θέλαμε μια γενιά που να μην έχει στιγματιστεί από εκείνον. Θέλαμε μια μη σαββοπουλική γενιά».

Οι εκπρόσωποί της, εκτός από τους δύο εμπνευστές, είναι οι Δημήτρης Αναστασίου, Κλειώ Γκιζελή, Μυρτώ Δεληβοριά, Τζουλιάνο Καγκλής, Ιφιγένεια Καμπέρη, Θεόφιλος Κατσιπάνος, Λευτέρης Κιουρτζόγλου, Λήδα Κοντογιαννοπούλου, Εύα Μαραθάκη, Νίκος Μόσχος, Μάρια Μπαχά, Θαλής Παπακωνσταντίνου, Μιλτιάδης Πεταλάς, Φάνης Ρουμανιάς, Χριστίνα Σγουρομύτη και Κώστας Χριστόπουλος. Ενας καταπιάνεται με το «Ερχεται βροχή, έρχεται μπόρα», μια άλλη με τον καθρέφτη μπροστά στον οποίο μεγαλώνουν «Τα κορίτσια που πηγαίνουν δυο δυο», άλλοι δύο με το πρώτο τραγούδι του «Φορτηγού».

ΝΤΙΛΑΝ ΚΑΙ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ. Ο Αχιλλέας Ραζής δυσκολεύτηκε να διαλέξει κάποιο, γιατί του αρέσουν πολλά κι έτσι ζωγράφισε μια σαββοπουλική πόλη εμπνευσμένη από την πρώτη δισκογραφική δεκαετία του δημιουργού. Απεικονίζονται ήρωες τραγουδιών όπως η «Συννεφούλα» ή ο «Αγγελος – Εξάγγελος» με το δεκανίκι του, επιρροές όπως ο Ντίλαν ή ο Τσιτσάνης, αλλά και πρωταγωνιστές της εποχής: οι διαδηλωτές του «1-1-4», ένας μικρός δικτάτορας, κρυμμένος κάπου στον πίνακα, οι Ελληνες που πανηγυρίζουν τη Μεταπολίτευση.

Ο Στέφανος Ρόκος, στη δουλειά του οποίου η μουσική διαδραματίζει έτσι και αλλιώς σημαντικό ρόλο, διάλεξε να καταπιαστεί με τη «Θαλασσογραφία». «Ενώ αρχικά σκεφτόμουν να διαλέξω κάτι λιγότερο mainstream, τελικά κατέληξα σε αυτό το τραγούδι γιατί το θυμόμουν πολύ καλά από μικρός» λέει. «Η εικόνα που ζωγράφισα είναι αυτή που είχα και όταν το πρωτοάκουσα: μια ένταση, κάτι σαν έκρηξη ή ηλεκτρισμός, σαν κάποιος να δημιουργεί μια καινούργια μορφή ζωής. Ετσι προσπάθησα να σχεδιάσω έναν άνθρωπο που συνδέει έναν ενισχυτή στην πρίζα και δημιουργεί κυματισμούς, όχι της θάλασσας, αλλά του ήχου».

Αισθάνθηκε να αναμετριέται και με έναν σημαντικό δημιουργό που καταθέτει δημόσια τις ενίοτε αμφιλεγόμενες απόψεις του; «Οχι» αποκρίνεται, «δεν σκέφτηκα ότι αναμετριέμαι ούτε με τη μουσική, ούτε με μια δημόσια προσωπικότητα. Αφησα στην άκρη τις τυχόν διαφωνίες ή συμφωνίες που είχα κατά καιρούς με κάποιες δηλώσεις του και επικεντρώθηκα στον ήχο».

Καθένας από τους συμμετέχοντες, βέβαια, λειτούργησε με τον τρόπο του. «Αυτό που διαπιστώνουμε από όλα τα έργα ή τα πορτρέτα για την εικόνα που έχουμε οι νεότεροι δημιουργοί για τον Σαββόπουλο είναι ότι καθένας τον βλέπει διαφορετικά» λέει ο Αχιλλέας Ραζής. «Στην έκθεση υπάρχει ποικιλία υλικών, μορφών, γραφής αλλά και αίσθησης. Κάποιος τον αντιμετωπίζει με λίγο χιούμορ, άλλος πιο κριτικά, όλοι όμως προσθέτουν κάτι στην εικόνα του. Ενα μικρό κομμάτι σε όλο το σύμπαν του».