Αναζήτηση
Δεν βγαίνει ποτέ σχεδόν από το σπίτι του, στο Χόλιγουντ Χιλς, στην Καλιφόρνια. Αλλωστε έχει εξασφαλίσει τις προμήθειες που χρειάζεται σε περίπτωση σεισμού: αρκετές εκατοντάδες λίτρα εμφιαλωμένου νερού και κάπου 2.000 τσιγάρα, όπως αποκαλύπτει με τη χαρακτηριστική και πάντα βραχνιασμένη από το τσιγάρο φωνή του. Κι όταν χρειαστεί να ανοίξει τελικά την πόρτα της βίλας του ο 77χρονος ζωγράφος Ντέιβιντ Χόκνι –σύμφωνα με ορισμένους, ο σημαντικότερος βρετανός καλλιτέχνης εν ζωή –δεν κινείται σε μεγάλη ακτίνα. «Σπανίως βγαίνω. Κι αυτό για να κάνω δουλειές που δεν μπορεί να κάνει κάποιος άλλος για μένα. Πηγαίνω στον γιατρό, στο βιβλιοπωλείο, στο κατάστημα που πουλάει μαριχουάνα, αλλά μέχρις εκεί. Δεν έχω κοινωνική ζωή επειδή πλέον δεν ακούω σχεδόν καθόλου, αλλά δεν με πειράζει. Εχω πολλά πράγματα να κάνω κι είμαι εντάξει», λέει στον Τιμ Λιούις από τον βρετανικό «Observer».
Αλήθεια, ο Ντέιβιντ Χόκνι είναι τακτικός πελάτης στο γειτονικό μαγαζί που πουλάει μαριχουάνα; Βγάζει από την τσέπη του παντελονιού του το πορτοφόλι του και δείχνει την κάρτα που δικαιολογεί τη χρήση μαριχουάνας για ιατρικούς λόγους. «Κοιτάξτε, αρκεί να πεις ότι υποφέρεις από πόνους στην πλάτη ή από άγχος και σου την εκδίδουν. Είναι ωραία. Δεν καπνίζω πολύ, αλλά όταν ορισμένα βράδια δεν έχω αλκοόλ, λίγη μαριχουάνα είναι ό,τι πρέπει».
Ο ζωγράφος επέστρεψε στο σπίτι του στο Λος Αντζελες το καλοκαίρι του 2013 ύστερα από οκτώ χρόνια διαμονής στην Αγγλία. Μια περίοδο που αποδείχθηκε πολύ παραγωγική για τον ίδιον καθώς άρχισε να ζωγραφίζει μέσω του κινητού του τηλεφώνου και εν συνεχεία της ταμπλέτας του, ενώ η έκθεση με τοπιογραφίες του στη Βασιλική Ακαδημία συγκέντρωσε 600.000 επισκέπτες, τους διπλάσιους από τις αρχικές εκτιμήσεις.
Ενα εγκεφαλικό που τον χτύπησε όμως τον Σεπτέμβριο του 2012 ενώ είχε πάει να αγοράσει εφημερίδα και ο θάνατος ενός εκ των βοηθών του, του 23χρονου Ντομινίκ Ελιοτ από κατάποση καθαριστικού σωλήνων και αφού βρισκόταν υπό την επήρεια χαπιών και κοκαΐνης, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην απόφασή του.
«Η επιστροφή έμοιαζε με κάθαρση» λέει ο Ντέιβιντ Χόκνι που άρχισε με την άφιξη του στην Καλιφόρνια να ζωγραφίζει πορτρέτα ανθρώπων στην ίδια στάση, στην ίδια πολυθρόνα με τα χέρια ανάμεσα στο κεφάλι. Και ξεκινώντας από τον αρχιβοηθό του, έφτασε στα 50 διαφορετικά πορτρέτα.
Στην ηλικία του πλέον δεν τον ενδιαφέρει η κριτική. Οχι ότι τον ενδιέφερε ποτέ. «Αν λάβεις υπόψη σου τους κριτικούς, τρελαίνεσαι» λέει, και το μήνυμα που στέλνει είναι «αγάπη για τη ζωή». «Την αγαπώ τη ζωή και με τη φράση αυτή τελειώνω και τις επιστολές μου. Οταν δουλεύω, κι είμαι όρθιος έξι ώρες αισθάνομαι σαν τον Πικάσο, λες κι είμαι 30… Οταν σταματάω, ξέρω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα». Και δηλώνει πως αν είχε την ευκαιρία να παραθέσει ένα δείπνο για εκλεκτούς καλεσμένους, θα επέλεγε για συνδαιτυμόνες του τούς Πικάσο, Γκόγια, Ρέμπραντ, Μιχαήλ Αγγελο και ίσως και τον Γκαίτε, επειδή «ήταν ενδιαφέρων συνομιλητής και δεν γνωρίζω πολλά γι’ αυτόν».
