Αναζήτηση
Σχεδόν πάντα, πριν από τη συλλογική παρακμή, σημειώνεται η ασυδοσία. Το αμερικανικό φιλμ «Short Βus», μετά την 11η Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη, έθιγε το θέμα. Το «Grande Bellezza» του Σορεντίνο πέρυσι αποτύπωνε την παρακμή του μπερλουσκονισμού μέσα και από αχαλίνωτα πάρτι μποτοξαρισμένων προσώπων. Και διαχρονικά, το «Σατυρικόν» του Τίτου Γάιου Πετρώνιου περιγράφει τον έκλυτο βίο επί Νέρωνα στην αρχαία Ρώμη. Τώρα αυτό το έργο θα ζωντανέψει από 106 μουσικούς.
«Ηξερα το «Σατυρικόν» του Φελίνι. Με παραξένεψε πολύ όταν διάβασα το πρωτότυπο έργο» μού λέει ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο οποίος μελέτησε, μετέφρασε και μελοποίησε τα έμμετρα μέρη του κειμένου, δίνοντας μια πρωτότυπη concertante μορφή που οδηγείται στην όπερα. «Είναι ένα έργο όπου καταγράφεται η ζωή στη Ρώμη επί Νέρωνα, κολασμένη, περίεργη, όπου μέσα από το έργο μπορεί να υποψιαστεί κανείς ότι ο Νέρωνας ήταν αυτοκράτορας ενός τρελού έθνους. Αρχισα να συνειδητοποιώ πως ένα μεγάλο κομμάτι της Δύσης ζει τη ρωμαϊκή περίοδο, το όργιο πριν από την παρακμή, τον επεκτατισμό. Αν οι Ρωμαίοι μάθαιναν πως ο χαλκός υπερείχε της πορφύρας πήγαιναν και κατάκαιγαν την πόλη που τον κατείχε. Γέμισαν τότε οι ρωμαϊκές επαύλεις με τίγρεις και λιοντάρια από την Αφρική που μετά έτρωγαν ανθρώπους σε αρένες για να χαίρεται το πλήθος. Ολη αυτή τη ληστρική διάθεση προς τον υπόλοιπο κόσμο δεν μπορεί παρά να την ηρεμήσει ένας ακόμη πόλεμος».
η ΔΥΣΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ. Είναι όμως η Δύση σήμερα σαν τη Ρώμη του Νέρωνα; «Η Δύση είναι ληστρική και επεκτατική, αλλά τον επεκτατισμό τον βλέπω παντού –και στη Ρωσία και στον αραβικό κόσμο. Κι εμείς θα ήμασταν αν μας έπαιρνε. Δεν υπάρχει ηθικό απόθεμα σε χώρες στις οποίες τα λεφτά είναι αμέτρητα» απαντά ο Παπαδημητρίου. Αναπόφευκτα η κουβέντα πάει στα της Ελλάδας όπου τα λεφτά δεν είναι αμέτρητα και κυριαρχεί ακόμη η ατάκα του «μαζί τα φάγαμε»: «Δεν είχαμε ποτέ τα πολλά. Κυκλοφορούσε χρήμα κάποτε, όποιος πιστεύει όμως ότι φτάσαμε στα όρια μιας Νέας Υόρκης να ξέρει πως ούτε απέξω δεν περάσαμε. Ποιοι είμαστε οι «μαζί»; Σε έναν μικρό βαθμό ισχύει αλλά δεν το πιστεύω. Μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη το έπραξε. Δεν πιστεύω στο «μαζί τα φάγαμε» αλλά «κάποιοι τα φάγανε μαζί»» σχολιάζει.
Δουλεύει ακατάπαυστα, ηχογράφησε τις «Ημέρες Επιταφίου» με τον Μανώλη Μητσιά και τους «Μύθους του Αισώπου» ενώ τώρα ετοιμάζει δίσκο σε στίχους του Χρήστου Παναγιωτόπουλου. Τον προβοκάρω λίγο: «Αν δεν ήταν γενικός διευθυντής Ειδήσεων και Ενημέρωσης στο Mega ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος θα μελοποιούσατε τους στίχους του»; Χαμογελάει, αλλά δεν δείχνει αμηχανία: «Μπορώ να σας παραπέμψω και σε άλλους στιχουργούς μου που καθόλου δεν ασχολήθηκαν μαζί τους. Στον δίσκο που κάναμε με τον Μητροπάνο, τα περισσότερα τραγούδια ανήκουν στον Γιάννη Γιαβάρα, δάσκαλο στον Ολυμπο. Μου τα έστειλε ταχυδρομικά. Η Ανθή Μητροπέτρου ήταν η στιχουργός μου στο κομμάτι που έδωσα στον Γιώργο Μαργαρίτη. Αλλά θα πρότεινα να ασχοληθούν και με τους τραγουδιστές μου: Ανδρέα Σμυρνάκη και Γιώργο Φλωράκη. Το ταλέντο υπάρχει αδιακρίτως. Αυτή η καχυποψία που οδηγεί σε αδιέξοδο θα έλεγα πως καλώς υπάρχει αλλά να την επεκτείνουν και σε άλλα πράγματα».
Κι αν είμαστε οι εμμονές μας, αυτό που πρέπει να αποδοθεί στον Παπαδημητρίου είναι η προσήλωση στην έννοια των κύκλων στη δισκογραφία. Η επόμενη δουλειά του ας πούμε -«Παγωμένη θεατρίνα» –σε στίχους Γκάτσου είναι καραμπινάτος κύκλος. «Δεν θα σταματήσουμε να έχουμε ποτέ κύκλους. Είναι υποχρεωτική η αισθητική ενότητα. Μοιραία θα γυρίσουμε εκεί. Υπάρχει και η αυτοσυντήρηση. Αν κάνεις κάτι ανθυγιεινό επειδή σου αρέσει όταν κινδυνεύσεις το σταματάς. Δεν ήταν κίνδυνος η φόρμα (mp3). Ο κίνδυνος είναι η θεμελιώδης αντίθεση ανάμεσα στην ιδεολογία εμπορίου και τέχνης. Αυτά συχνά συμβαδίζουν, αλλά υπάρχει και το μικρόβιο που «ανθεί» ειδικά σήμερα, όπου ο έμπορος σκοτώνει την κότα για να φάει τα χρυσά αβγά» απαντά ο Παπαδημητρίου.
