Χθες γράφαμε για το χαριτωμένα παράδοξο της συμμετοχής στη Δράμα ενός Ελληνα που ζει και εργάζεται στο Λος Αντζελες για την Dreamworks. Τώρα συμβαίνει το εξής: η ταινία του Ελληνα της Διασποράς, Σωτήρη Δουνούκου, με τίτλο «A single body» διαγωνίζεται κι αυτή στη Δράμα, στο μεταξύ όμως κέρδισε το βραβείο ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ του Τορόντο! Το στόρι έχει ως εξής: σε ένα σφαγείο, δύο εκπαιδευόμενοι εργάτες, ο Ντέιβιντ και ο Γουάνι, ονειρεύονται να ανοίξουν κάποτε το δικό τους κρεοπωλείο. Ωστόσο, η άφιξη ενός νέου εργάτη και οι νέες συνθήκες που δημιουργούνται έχουν ως αποτέλεσμα να προκύψουν προβλήματα στη φιλία των δύο ανδρών. Το Φεστιβάλ του Τορόντο είναι ένα από τα πλέον ανερχόμενα παγκοσμίως και εδώ και λίγο καιρό προσπαθεί να χωθεί στην ιερή τριάδα που ενώνει Κάννες, Βερολίνο και Βενετία. Οι Αμερικανοί φυσικά και το προτιμούν, αλλά οι υπόλοιποι προφανώς ζορίζονται.

Το μεγάλο βραβείο του Τορόντο, πάντως, κέρδισε το έργο «The imitation game» με πρωταγωνιστή τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς. Η ταινία έχει ως ήρωα τον Αλαν Τούρινγκ, τον άνδρα που έσπασε τον κωδικό Enigma στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος όμως καταδικάστηκε το 1952 για «άσεμνη συμπεριφορά», σε μια εποχή που η ομοφυλοφιλία ήταν αδίκημα στη Βρετανία. Η ποινή του όριζε τον ευνουχισμό του. Ο Τούρινγκ αυτοκτόνησε το 1954. Ο σκηνοθέτης Μόρτεν Τίλντουμ έχει χαρακτηρίσει την ταινία «φόρο τιμής στη διαφορετικότητα» –σημειώστε εδώ πως οι ταινίες που κερδίζουν στο Τορόντο συνήθως ξεχωρίζουν και στα Οσκαρ. Συγκρατήστε, εν ολίγοις, τον τίτλο της ταινίας, θα τον ξανακούσετε σύντομα.

Πέραν αυτού, στη Δράμα ξεκίνησαν χθες οι προβολές του διεθνούς και εθνικού διαγωνιστικού –σε καλύτερες συνθήκες από τις περσινές. Δηλαδή, οι ταινίες χθες και βλεπόντουσαν, και ακουγόντουσαν (τουλάχιστον σε επίπεδο τεχνικό). Και απ’ όλες ξεχώρισε μία: «The immortalizer», μια παραγωγή φιλόδοξη και συμπυκνωμένη. Οπου, στην Κύπρο του 1878, ένας Τούρκος, θρηνώντας την τραγική μοίρα της κόρης του, ταξιδεύει μέσα στη νύχτα αναζητώντας τον άνθρωπο που πιστεύει πως μπορεί να την κρατήσει ζωντανή. Σινεμασκόπ κάδρο, σοβαρή δουλειά πάνω στην αισθητική και την ιστορική αναπαράσταση και ένα φινάλε ανατριχιαστικό, αλλά και συγκινητικό, έτσι όπως γειτνιάζει με μια ακρίβεια ηθογραφική. Ηταν η τελευταία προβολή της βραδιάς, σε ένα κατάμεστο Ολύμπια. Από τις υπόλοιπες ταινίες ξεχώρισαν οι «Λόφοι σαν άσπροι ελέφαντες» του Γιώργου Κουτσαλιάρη, κι ας ανατρέχει, προς το τέλος, σε μια χαρακτηριστική σεκάνς του «Brown bunny» (είναι λάθος όταν οι σκηνοθέτες θεωρούν τους εαυτούς τους περισσότερο σινεφίλ από το κοινό τους –ειδικά στο τερέν του μικρού μήκους), αλλά και το ευαίσθητο «Οταν αρχίζει το τραγούδι» του Γιάννη Πόθου.

Τελευταία Νέα