Ανήμερα του… Αγίου Πατσίνο

Μια ολόκληρη ημέρα αφιερωμένη στον Αλ Πατσίνο. Οχι για κάποιο αφιέρωμα στο έργο του, αλλά για δυο νέες ταινίες στις οποίες ο σπουδαίος ηθοποιός δοκιμάζεται σε ρόλους που δεν μας είχε συνηθίσει –το οποίο σημαίνει μονάχα ένα πράγμα: η συνταξιοδότηση είναι ακόμη μακριά. «Τα γυρίσματα μιας ταινίας είναι εξαντλητικά, το ίδιο και η προετοιμασία ενός θεατρικού έργου. Δεν είναι μια οποιαδήποτε δουλειά. Χρειάζεται αγάπη. Ασφαλώς χρειάζεσαι χρήματα για να μπορέσεις να ζήσεις και κάνεις ό,τι μπορείς για να τα κερδίσεις. Και ενώ πολλοί ηθοποιοί κάνουν εμπορικές ταινίες και το κάνουν καλά, εγώ ομολογώ ότι δεν ξέρω πώς να το πετύχω αυτό. Είναι βαθιά ανάγκη να δεθώ με μια ταινία» έλεγε στη συνέντευξη Τύπου και η κατάμεστη –στην κυριολεξία –αίθουσα κρεμόταν από τα χείλη του.

Η βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Φίλιπ Ροθ «Ταπείνωση» είναι μία από εκείνες τις ταινίες που βλέποντάς τη σκέφτεσαι «για πάρτη τους την έφτιαξαν». Για άλλους, κάτι τέτοιο θα είχε μια έννοια αρνητική. Οταν όμως ανιχνεύσεις τα σημεία στα οποία ο Μπάρι Λέβινσον συναντά τόσο τον Φίλιπ Ροθ όσο και τον Αλ Πατσίνο, δεν μπορείς να μην αισθανθείς ευτυχισμένος που το έκαναν. Με κεντρικό ήρωα έναν ηλικιωμένο ηθοποιό που, έμπλεος κατάθλιψης, τα «φτιάχνει» με την κόρη μιας παλιάς του φίλης, η ταινία παρακολουθεί σταδιακά την πτώση του, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο σκαλί της αυτολύπησης, όντας πότε τραγική, πότε ξεκαρδιστική και πότε απλώς… παραληρηματική. Ακόμη κι αυτό όμως μας κέρδισε. Σπάνια συναντάς ταινίες σαν κι αυτή, ταινίες που δεν σκέφτονται αν «ξεφεύγουν» από τα όρια, ταινίες που δεν φοβούνται ακόμα και να αποτύχουν στα σημεία, ώστε να καταφέρουν να αρθρώσουν αυτό που θέλουν μέχρι το τέλος.

Η δεύτερη ταινία με πρωταγωνιστή τον Πατσίνο (γιατί είπαμε, φέτος ο Αλ είχε την τιμητική του), τιτλοφορείται «Manglegorn» και είναι ακριβώς αυτό που δεν περιμένεις να δεις: Μια «μαζεμένη» και χαμηλόφωνη ταινία, στημένη εξ ολοκλήρου γύρω από τον κεντρικό της ήρωα, έναν ηλικιωμένο κλειδαρά. Εσείς που έχετε συνηθίσει τον Πατσίνο σας φωνακλά θα εντυπωσιαστείτε, οι παλαιότεροι που τον θυμούνται στο εξαίσιο και ξεχασμένο σήμερα «Σκιάχτρο» του Τζέφρι Σάτζμπεργκ (πλάι στον Τζιν Χάκμαν) θα εκτιμήσετε περισσότερο τόσο την προσπάθεια όσο και το πλήθος κινηματογραφικών αναφορών.