Η ΕΡΤ αδειάζει, τα ταμεία ανεργίας γεμίζουν, το ποτήρι δεν είναι ούτε μισοάδειο ούτε μισογεμάτο, έχει στραγγίξει εντελώς πια… αλλά γιατί εγώ τα τελευταία 24ωρα νομίζω ότι έχω ήδη εγκατασταθεί στο Ασπεν του Κολοράντο; Ή ότι στρώνω τα χαλιά στο μικρό σπίτι στο Τιρόλο; Μόνη μου ρωτάω, μόνη μου απαντάω: γιατί έχει αρχίσει να με περικυκλώνει ήδη από τις αρχές Νοεμβρίου μια απειλητική αίσθηση Χριστουγέννων, μια χριστουγεννίλα να πω, που ανακινεί εντός μου θέμα εθνικής ταυτότητας. Αξημέρωτα με πήρε η ξαδέλφη μου σε κλίμα παλλαϊκού συναγερμού. «Τι έγινε πρωί πρωί;». «Θέλω να σου ζητήσω κάτι επειγόντως!». «Τι έγινε καλέ;». «Μπορείς να πας να κοιτάξεις για κανένα καλό χριστουγεννιάτικο δέντρο;». «Πας καλά κουκλίτσα μου;». «Αυτόν τον καιρό βγάζουν τα καλά. Μετά δεν θα βρω αυτό που θέλω».

Πώς βρεθήκαμε εμείς οι οργισμένοι Βαλκάνιοι πριν καλά καλά τινάξουμε από πάνω μας τους τελευταίους κολοκυθόσπορους του Χάλογουιν να προσπαθούμε να παρκάρουμε την αμφιθυμία μας Μελομακάρονου και Βασιλόπιτας γωνία; Πώς ενώ εγώ κυκλοφορώ ακόμη με το ξώφτερνο, τα εποχιακά μαγαζιά συντονίστηκαν με το Ροκφέλερ Σέντερ του Μανχάταν; Τι είναι αυτό το Χριστούγεννο που μου έρχεται κατά ριπάς στο δόξα πατρί πριν γιορτάσω έναν Ταξιάρχη, ένα Πολυτεχνείο βρε παιδί μου…