Ωτοβλεψίες

Ελπίζω ο θόρυβος του πληκτρολογίου να καλύψει κάπως τον θορυβώδη ενθουσιασμό μου.

Η «Εκκένωση» του Δημήτρη Δημητριάδη που παίχτηκε στα Αναλόγια της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κόκκου, ήταν ένα μικρό θεατρικό επίτευγμα. Η ντελιριακή αποδόμηση του κύκλου των Ατρειδών με μια Ιφιγένεια φιλοπόλεμη και αιμοβόρα, μια Χρυσόθεμι τολμηρή και ανακατώστρα κι έναν Αίγισθο που ερωτοτροπεί με

την Ηλέκτρα δεν ήταν συνηθισμένη νουβοτέ αλλά ένα εις βάθος ταρακούνημα του προσωπικού μας κισμέτ, μια ιστορία από την ιστορία μας, μια εκδοχή του εαυτού μας ως άλλου, ένας εν τέλει προσωπικός θρίαμβος και πόνος μαζί τού συγγραφέα. Με ενθουσίασαν οι ερμηνείες

του Ακύλλα Καραζήση, της Λυδίας Κονιόρδου, της Ολιας Λαζαρίδου, της Λένας Παπαληγούρα, της Αλεξάνδρας Σακελλαροπούλου και των άλλων ηθοποιών, επειδή όμως δεν έχω εδώ άλλο χώρο, πάω να το πανηγυρίσω κατά μόνας. Μακάρι να επαναληφθεί.

Κατακραυγή προκάλεσε άμα τη εμφανίσει η καμπάνια για το Αρχείο Καβάφη με σκιτσάκια και θραύσματα στίχων στα πλευρά των λεωφορείων, στα κέρατα επάνω των τρόλεϊ. Υποθέτω ότι όσοι εξανίστανται για τον «τεμαχισμό» των ποιημάτων ξέρουν απέξω κι ανακατωτά το σύνολο του έργου του ποιητή και το απαγγέλλουν ανά πάσα στιγμή χωρίς κομπιάσματα και ψηφιακά σκονάκια από το Google. Διότι ο Καβάφης είναι κάτι σαν το ΠΑΣΟΚ: δεν χαρίζεται, δεν κληρονομείται και δεν τεμαχίζεται. Πόσο μου είχε λείψει ένα αισθητικό σκανδαλάκι σαν κι αυτό! Αχ ναι, τώρα νιώθω σαφώς καλύτερα.

Θα αρχίσω από το συμπέρασμα: η αισιοδοξία έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Δεν πίστευα ότι θα δω τόσο πολύ κόσμο στην προβολή του ντοκιμαντέρ «Φιλιά εις τα παιδιά» του Βασίλη Λουλέ, την περασμένη εβδομάδα, στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο δραστήριος Σύλλογος Φιλολόγων της Καλαμάτας. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Οι πληροφορίες άρχισαν να πέφτουν βροχή πριν προλάβω καλά καλά να αναρωτηθώ γιατί, ημέρες νεοναζιστικού θρίλερ που ζούμε, δεν φτάνει ώς τους μαθητές αυτή η σπουδαία και διδακτική δουλειά για τα Εβραιόπουλα της Ελλάδας στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Το ντοκιμαντέρ, που θα ξαναπροβληθεί μέσα στον μήνα στο Ιδρυμα Κακογιάννη και στο Μουσείο Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, έχει ήδη προβληθεί σε σχολεία των Τρικάλων, του Ηρακλείου και της Κυπαρισσίας. Αυτό το διάστημα μπαίνουν στον χορό σχολεία της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας, της Καλλιθέας και το συγκρότημα της Γκράβας. Τι άλλο να πω;

Φιλιά σε όλους!

Σαράντα ένα χρόνια μετά την πρώτη τηλεοπτική διασκευή του «Πόλεμος και Ειρήνη» του Λέοντος Τολστόι, το BBC ετοιμάζεται να ανανεώσει το ίδιο εγχείρημα. Τη σύμπτυξη σε έξι ωριαία επεισόδια των τεσσάρων τόμων και του διπλού επιλόγου έχει αναλάβει ο σεναριογράφος του «House of Cards» υπό τη στενή παρακουλούθηση τουΧάρβεϊ Γουάινστιν, παραγωγού του «Kill Bill», του «Αρχοντα των δαχτυλιδιών» και του «Artist». Θυμάμαι με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες την παλιά σειρά που βλέπαμε, παιδιά ακόμη, στη μαυρόασπρη. Οχι μόνο γιατί στον ρόλο του Πιερ Μπεζούχοφ ήταν ο νεαρούλης τότε Αντονι Χόπκινς, αλλά γιατί την ώρα της προβολής έπεσε η χούντα και το πρόγραμμα διεκόπη για να δούμε την άφιξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή

στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Καλοκαίρι του 1974, λες και ήταν χθες ή, μάλλον, σήμερα.