Αναζήτηση
Πριν καλά καλά σβήσουν από τα αυτιά των 6.000 θεατών τα τραγούδια της μουσικής παράστασης «Ποιος τη ζωή μου», ένα αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη που έριξε συμβολικά αυλαία το Σάββατο στη μαρτυρική Μακρόνησο, γνωστοί έλληνες και ξένοι ποιητές περνούν τις βαριές σιδερόπορτες των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού και αυτές των ανηλίκων Αυλώνα με σκοπό να απαγγείλουν ποίηση.
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, έναν τόπο που έχει ταυτιστεί όσο λίγοι στον κόσμο με το πλούσιο και σημαντικό έργο των ποιητών που έχει να επιδείξει, υπάρχει άραγε χώρος για ποίηση, έστω και μικρός, στα στενά κελιά των σωφρονιστικών ιδρυμάτων; «Είναι μεγάλο το πείραμα, ίσως είναι και ρίσκο. Οι φυλακισμένοι στην πλειονότητά τους ούτε διαβάζουν ούτε γνωρίζουν από ποίηση», σχολιάζει ο ποιητής Ντίνος Σιώτης από τον Κύκλο Ποιητών, εμπνευστής της ιδέας και ένας από τους πρωτεργάτες του 1ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης της Αθήνας που θα λάβει χώρα από τις 23 έως τις 29 Σεπτεμβρίου.
«Είμαι σίγουρος βέβαια πως όλα θα ξεχαστούν από το μυαλό τους όταν φύγουμε. Αν καταφέρουμε όμως να τους μεταφέρουμε σε έναν διαφορετικό κόσμο έστω και για λίγο, αυτό θα είναι κέρδος», υπογραμμίζει ο Ντίνος Σιώτης, προσθέτοντας κατόπιν πως πριν από 30 χρόνια είχε απαγγείλει και πάλι ποίηση σε φυλακές. Τότε, όμως, με ακροατήριο αμερικανούς βαρυποινίτες. «Στόχος μας είναι να το επαναλαμβάνουμε 2-3 φορές τον χρόνο και σε άλλες φυλακές, αν βρούμε ανταπόκριση».
Με βασικά χαρακτηριστικά της διοργάνωσης τη μεγάλη της διάρκεια και τα σημαντικά ονόματα ποιητών που θα δώσουν το «παρών», μεταξύ των οποίων οι Κική Δημουλά, Τίτος Πατρίκιος, Νάνος Βαλαωρίτης, Γιάννης Δάλλας, Δημήτρης Καλοκύρης, η Λαν Λαν από την Κίνα, ο ιταλός Λόλε Μπότσε, ο Αταόλ Μπεχράμογλου από την Τουρκία, ο Μεξικανός Ομέρο Αρίτζις και ο Λόρενς Φερλινγκέτι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το φεστιβάλ έχει στόχο να αναδείξει τη στενή σχέση της Ελλάδας με την ποίηση. «Στην παγκόσμια κοινότητα ποίησης η Ελλάδα, παρά το μικρό της μέγεθος, είναι ένα πολύ σημαντικό μέλος. Καιρός ήταν λοιπόν να γίνει και χώρος φιλοξενίας ποιητών απ’ όλο τον κόσμο», υπογραμμίζει ο Γιώργος Χουλιάρας, εκ του Κύκλου Ποιητών και από τους πρωτεργάτες του φεστιβάλ.
Ο μπαξές του φετινού φεστιβάλ έχει τα πάντα: από ημερίδα με τίτλο «Ποίηση χωρίς σύνορα» και αναγνώσεις ποιημάτων στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στον Φιλοπρόοδο Ομιλο Υμηττού, στη Στοά του Βιβλίου και στην Πλατεία Κουμουνδούρου μέχρι εκθέσεις, μουσικές εκδηλώσεις και απαγγελίες ποιημάτων στους χώρους τεσσάρων από τα σημαντικότερα μουσεία της Ελλάδας: του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, της Ακρόπολης, του Μπενάκη, του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου.
Ενα ενδιαφέρον στοιχείο, λέει ο Ντίνος Σιώτης, είναι η διαφορά πρόσληψης της ποίησης που υπάρχει μεταξύ Ευρώπης και Λατινικής Αμερικής. «Στη Λατινική Αμερική τους ποιητές τους έχουν ψηλά. Στον δυτικό κόσμο τους θεωρούν ψώνια», σχολιάζει. «Εκεί οι ποιητές μιλάνε για όσους δεν έχουν φωνή, ενώ στην Ευρώπη μιλάνε για τον εαυτό τους και για τον μικρόκοσμό τους. Και εφόσον εδώ οι ποιητές απομακρύνονται από τον λαό, επόμενο είναι και ο λαός να απομακρύνεται από τους ποιητές».
Στις ποιητικές εκδηλώσεις, ωστόσο, στην Ελλάδα, οι χώροι συχνά κατακλύζονται από κόσμο που επιδιώκει την επαφή με την ποίηση. «Η ποίηση είναι λύτρωση ειδικά σε δύσκολες εποχές όπως η σημερινή. Ο Νάνος Βαλαωρίτης μου είπε κάποτε πως στην Κατοχή τα λογοτεχνικά περιοδικά πωλούσαν περισσότερο συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. Δεν μου φαίνεται τυχαίο», καταλήγει ο ποιητής.
